Γράφει ο Νικόλαος Μπλάνης*
1. Ως γνωστόν με την Κ.Υ.Α.129/2534/4-2-2010 (κατ΄εξουσιοδότηση του Ν.Δ.2396/1953) καθορίζονται τα πρόσωπα του δημοσίου τομέα που δικαιούνται χρήσης κρατικών αυτοκινήτων. Πέραν των προσώπων που δικαιούνται αποκλειστικής χρήσης αυτοκινήτου, υπάρχουν και αυτοί που εξυπηρετούνται με τα αυτοκίνητα των υπηρεσιών τους (μεσαίου κυβισμού 1400cc), χωρίς αποκλειστική χρήση, μεταξύ των άλλων είναι: «…ιγ. Ανώτατοι Αξιωματικοί από το βαθμό του Υποστρατήγου και άνω καθώς και Διοικητές σχηματισμών των κλάδων των Ενόπλων Δυνάμεων, της Αστυνομίας, του Λιμενικού και του Πυροσβεστικού Σώματος». Κάθε πρόσωπο που δικαιούται αποκλειστικής χρήσης αυτοκινήτου, χρησιμοποιεί ένα (1) και μόνο υπηρεσιακό αυτοκίνητο. Όμως με εγκύκλιο διαταγή από 2-10-2015 του Αρχηγού Αστυνομίας το δικαίωμα χρήσης επεκτείνεται στους Ταξίαρχους, Αστυνομικούς Διευθυντές και Διευθυντές ή Διοικητές (ανεξαρτήτως βαθμού) Υπηρεσιών επιπέδου Διεύθυνσης και άνω.
2. Εξάλλου, σύμφωνα με τις διατάξεις του Π.Δ.296/1990 οι διατηρούντες τον τίτλο του Επιτίμου της θέσης τους Αντιστράτηγοι απολαμβάνουν τα προβλεπόμενα από τις διατάξεις του Π.Δ.308/1997 προνόμια για τους αξιωματικούς των Ενόπλων Δυνάμεων. Σύμφωνα με αυτές τα προνόμια είναι τα εξής: «(α) Προσαγορεύονται με τον τίτλο τους. (β) Διατηρούν τις υπηρεσιακές ταυτότητες. (γ)…. (δ)…. (ε). Κατά τις Εθνικές Εορτές έχουν δικαίωμα να προσέρχονται με στολή. Ειδικά για τους Επίτιμους Αρχηγούς ….., όταν προσέρχονται στις Εθνικές Εορτές ή στις κοινωνικές ή υπηρεσιακές εκδηλώσεις, διατίθεται από τον αντίστοιχο κλάδο των Ενόπλων Δυνάμεων, εφόσον το επιθυμούν, υπηρεσιακό όχημα». Από τις ανωτέρω διατάξεις προκύπτει, ότι η επιτρεπόμενη χρήση των υπηρεσιακών οχημάτων είναι περιορισμένη και όχι σε πάγια βάση.
3. Μεγάλη πληγή και τεράστιο ζήτημα αποτελεί επίσης η ασφάλεια των V.I.P. και η διάθεση των συνοδειών ασφαλείας (που μετατρέπουν τη δημόσια δύναμη σε «ιδιωτικό στρατό»). Αυτές προβλέπονται, όταν συντρέχουν «ιδιαίτεροι λόγοι ασφαλείας», χωρίς άλλα προαπαιτούμενα (άρθρο 156 παρ.2 του π.δ.141/1991). Πρόκειται για αόριστη νομική έννοια, δυσπροσδιοριστέα, που οδηγεί σε αυθαίρετη ερμηνεία και εφαρμογή των διατάξεων. Οι περισσότερες περιπτώσεις δε δικαιολογούν τη διάθεση (γίνονται για δημόσιες σχέσεις) και αποτελούν σκάνδαλο (βλ. περίπτωση Φουρθιώτη).
4. Την ώρα λοιπόν, που τα Τμήματα δεινοπαθούν από την έλλειψη προσωπικού και μέσων και υπάρχει ανάγκη και του τελευταίου αστυνομικού, ώστε ν’ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις αστυνόμευσης, παρατηρείται σκανδαλώδης χρήση αυτοκινήτων και διάθεση προσωπικού (και δε μιλάμε για τις περιπτώσεις εκτέλεσης υπηρεσίας με διαταγή πορείας και δελτίο κίνησης). Καταρχήν γίνεται καταχρηστική χρήση από το εν ενεργεία προσωπικό. Αν για παράδειγμα κάποιος στηθεί στην είσοδο του Αρχηγείου-Υπουργείου και κάνει σχετικό έλεγχο, θα διαπιστώσει, ότι ένα πολύ μεγάλο ποσοστό κάνει αντικανονική χρήση αυτ/των. Σε μεγάλες υπηρεσίες (ως π.χ. Άμεση Δράση κ.α.) ακόμη και Υπαστυνόμοι-Αστυνόμοι κυκλοφορούν με υπηρεσιακά οχήματα.
5. Το εξωφρενικό, παράλογο και απολύτως αδικαιολόγητο όμως είναι η διάθεση και χρήση από απόστρατους (κυρίως επίτιμους αρχηγούς και ανώτατους αξιωματικούς). Και δεν μιλάμε για ένα αυτοκίνητο, αλλά για δύο που συνοδεύεται από προσωπικό έξι ατόμων στον καθένα με αξιωματικό (ολόκληρο Τμήμα;). Μήπως το παραχέσαμε; Οι περισσότεροι από αυτούς δεν διατρέχουν τον παραμικρό κίνδυνο, αφού δεν κάνανε ούτε μια σύλληψη (ούτε δικογραφία). Μάλιστα, ορισμένες περιπτώσεις συνιστούν απροκάλυπτη πρόκληση, καθώς οι απόστρατοι παρέχουν πλέον τις υπηρεσίες τους σε ιδιωτικές εταιρείες με ανάλογες απολαβές ή «τρέχουν» κομματικές-πολιτικές δραστηριότητες. Εάν θέλουν λοιπόν αστυνομικούς συνοδούς-γιουσουφάκια, ας μεριμνήσουν για αυτό, είτε οι ίδιοι, είτε οι σημερινοί εργοδότες τους.
6. Τα «προνόμια» γενικά προσβάλλουν την ισονομία και δημιουργούν συνθήκες ανισότητας, οι οποίες αφενός αντιβαίνουν στις συνταγματικές επιταγές και αφετέρου προκαλούν δαπάνες και επιβαρύνουν τον κρατικό προϋπολογισμό. Ο Νικόλαος Πλαστήρας αρνήθηκε να του βάλουν τηλέφωνο. Η κληρονομιά του ένα χρεωστικό του Στρατού (ΣΥΠ 108) για ένα κρεβάτι που είχε χάσει κατά την διάρκεια των επιχειρήσεων στη Μικρά Ασία και 8 δρχ. με σημείωση να δοθούν στο Δημόσιο για την αξία του κρεβατιού, ώστε να μην χρωστάει στην Πατρίδα. Θυμίζω επίσης τη ρήση του Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια: «Αρνούμαι να εγγίσω μέχρι και του οβολού τα δημόσια χρήματα, ενώ ευρισκόμεθα εις το μέσον ερειπίων και ανθρώπων βυθισμένων εις εσχάτην πενίαν».
7. Το ζήτημα δεν είναι μόνο, ότι διαπράττονται εγκλήματα (ο Κύριος Τάκης ακούει;). Είναι ταυτόχρονα λειτουργικό αλλά και ηθικό, γιατί όλοι οι ανώτατοι κρατικοί λειτουργοί, που διαχειρίζονται δημόσιο χρήμα και απολαμβάνουν τα πάσης φύσεως προνόμια πρέπει, ενστερνιζόμενοι το ως άνω πνεύμα των προγόνων μας, να βάλουν τάξη και να κάνουν πράξη το «λιτό βίο» αρνούμενοι την κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος (βλ. και το γνωστό «μαύρο χρήμα») και την καταχρηστική (αν όχι παράνομη) άσκηση των «προνομίων» τους. Διαφορετικά εμφανίζουν έλλειψη ηγεσίας, γιατί η «επικέντρωση στις αρχές» είναι η πλέον σημαντική ιδιότητα του ηγέτη. Αποδεικνύουν δηλαδή, ότι δεν έχουν ούτε τσίπα ούτε φιλότιμο!!!
*Νικόλαος Αθ. Μπλάνης
Αντιστράτηγος Αστυνομίας ε.α.
Επίτιμος Προϊστάμενος Κλάδου Οργάνωσης
και Ανθρώπινου Δυναμικού Α.Ε.Α./Υ.Δ.Τ.