Παρέμβαση Ρουβίκωνα στο Υπουργείο Εργασίας - Προσαγωγές από την ΕΛ.ΑΣ.

Τον Ιανουάριο του 1977 στη Λάρυμνα Φθιώτιδας, ξεκίνησε μια απεργία από 900 εργάτες της ΛΑΡΚΟ που διήρκεσε 3,5 μήνες. Τα αιτήματα των εργατών αφορούσαν σε επαναπρόσληψη απολυμένων, αύξηση μισθών και καλύτερες εργασιακές συνθήκες, απέναντι στον ιδιοκτήτη Μποδοσάκη και την τότε κυβέρνηση ΝΔ. Λίγο μετά την έναρξη της απεργίας, ξεκίνησε η άγρια καταστολή από την αστυνομία, το αφεντικό με τη στήριξη του κράτους έστησε απεργοσπαστικό μηχανισμό μισθώνοντας απεργοσπάστες εργάτες και εκβίασε τους απεργούς πραγματοποιώντας απολύσεις και συλλήψεις εκπροσώπων του σωματείου μέσα από τα σπίτια τους. Η απεργία διαρκείας παρόλη την καταστολή και συκοφάντηση που δέχτηκε, κατάφερε να συσπειρώσει την εργατική κοινότητα της ΛΑΡΚΟ – μόνιμους και συμβασιούχους – και πέτυχε την ικανοποίηση των αιτημάτων τους. Η ΛΑΡΚΟ αποτελεί μία από τις πιο βαριές βιομηχανίες της χώρας με την πλειοψηφία των μετοχών της να ανήκει σήμερα στο Δημόσιο και το ΤΑΙΠΕΔ.

Η άλλοτε κραταιά βιομηχανία σιδηρονικελίου που απασχολεί γενιές εργατών, δε σταμάτησε την παραγωγή της ούτε μία ημέρα, παρ’ όλα αυτά απαξιώθηκε και υποβαθμίστηκε στρατηγικά και με σχέδιο από τα αφεντικά της, με τη συνεργασία όλων των κυβερνήσεων, από την ίδρυση της το 1963 μέχρι και σήμερα. Τη δεκαετία του ’80 περιήλθε στο ελληνικό δημόσιο με τη μέθοδο μετοχοποίησης των χρεών του Μποδοσάκη. Για πάρα πολλά χρόνια το χουντικό κατάλοιπο των πελατειακών σχέσεων έδινε κι έπαιρνε στις διοικήσεις της ΛΑΡΚΟ. Έγινε φυτώριο κομματικών στελεχών και παρατρεχάμενων με εκατοντάδες διορισμούς και αυξήσεις μισθών από το παράθυρο. Λόγω συσσωρευμένων ζημιών και διαδοχικών ζημιογόνων χρήσεων από το παρελθόν, η εταιρεία έφτασε να έχει μισό δισεκατομμύριο ευρώ χρέη προς το Δημόσιο, τη ΔΕΗ, προμηθευτές και τράπεζες, μεταξύ αυτών και πρόστιμα εκατομμυρίων ευρώ για περιβαλλοντική ρύπανση. Όπως όλες οι βαριές βιομηχανίες στον κόσμο έτσι και αυτή, έχει υψηλότατο ενεργειακό κόστος. Μόνο οι οφειλές στη ΔΕΗ ξεπερνούν τα 350 εκ. ευρώ, με τη διακοπή της ηλεκτροδότησης – που σημαίνει αυτόματο λουκέτο στην εταιρεία – να έχει φτάσει προ των πυλών. Η ΔΕΗ ήταν από τους βασικούς μετόχους της ΛΑΡΚΟ, που σημαίνει ότι ενώ έβαζε χέρι στα κέρδη της, παράλληλα την ζημίωνε με το να της πουλάει ρεύμα 20% ακριβότερο από όσο πούλαγε σε άλλες επιχειρήσεις.

Ο εξοπλισμός της παρέμεινε απαρχαιωμένος με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ασφάλεια και τη ζωή των εργαζομένων. Όπως σε κάθε κάτεργο έτσι και εκεί, οι άνθρωποι δούλευαν με ελλιπή μέτρα ασφαλείας, ελλιπείς ελέγχους σε υψηλότατες θερμοκρασίες, σε υποδομές που κατέρρεαν, χωρίς εκσυγχρονισμένο σύστημα πυρόσβεσης, χωρίς μέσα ατομικής προστασίας ή αν υπήρχαν ήταν κάκιστης ποιότητας. Στα 60 χρόνια λειτουργίας της, η ΛΑΡΚΟ έχει μετρήσει πάνω από 80 νεκρούς εν ώρα εργασίας και δεκάδες άλλους εργάτες σακατεμένους είτε από «ατυχήματα» είτε από ασθένειες που ήταν κατάλοιπα του επαγγέλματος. Η απάντηση που πήραν, όσοι για δεκαετίες σήκωναν τη λειτουργία της βιομηχανίας στις πλάτες τους, ήταν περικοπές σε μισθούς, απολύσεις, κατάργηση δώρων και επιδομάτων, συκοφάντηση και σήμερα ανεργία.

Η φυσική συνέχεια της υποβάθμισης και απαξίωσης μιας δημόσιας κρατικής επιχείρησης είναι η ιδιωτικοποίησή της. Η εξυγίανση, ο εξορθολογισμός, ο εκσυγχρονισμός, η αύξηση της ανταγωνιστικότητας είναι οι συνήθεις κενολογίες που παπαγαλίζουν κάθε φορά οι διοικήσεις, με αρωγούς τα συστημικά media, κατά την προετοιμασία του ξεπουλήματός της. Υπάρχουν πλείστα τέτοια παραδείγματα, όπως η ΔΕΗ, η ΤΡΑΙΝΟΣΕ, η ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ, το δίκτυο συντήρησης της ΕΥΔΑΠ, ο ΟΤΕ και άλλες, που αφέθηκαν στην τύχη τους εσκεμμένα και πνίγηκαν στα χρέη. Σύμφωνα με το κυρίαρχο αφήγημα αποτελούν «βαρίδια» και «πληγές» για το Ελληνικό Δημόσιο και πρέπει να σωθούν από ιδιώτες επενδυτές. Η σημερινή κυβέρνηση ΝΔ ενημέρωσε μετά θλίψης τους εργαζόμενους της ΛΑΡΚΟ ότι το εργοστάσιο πάει για κλείσιμο και πως ξεκινάει διαγωνισμός για το ποιος θα είναι το νέο τυχερό αφεντικό του μεγαλύτερου παραγωγού σιδηρονικελίου της Ευρώπης. Άρθρα στον τύπο που αναλύουν το πογκρόμ απολύσεων, αναφέρουν ότι έγιναν φιλότιμες προσπάθειες από πλευράς του κράτους να «εξυγιανθεί» το οικονομικό χάλι χωρίς να σταματήσει η παραγωγή ούτε μία μέρα, χωρίς να γίνει ούτε μία απόλυση, χωρίς να κηρυχθεί πτώχευση. Τελικά όμως, 1.500 στο σύνολο υψηλά εξειδικευμένοι εργάτες, μόνιμοι ή εργολαβικοί, και 15.000 εργαζόμενοι έμμεσα σχετιζόμενοι με τη λειτουργία της, μένουν χωρίς δουλειά. Επιπλέον 300 εργαζόμενοι με τις οικογένειές τους που διέμεναν σε κατοικίες ιδιοκτησίας ΛΑΡΚΟ, θα μείνουν άστεγοι. Αλλά ακόμα κι αυτοί που διέμεναν σε ιδιόκτητα σπίτια θα αναγκαστούν να φύγουν αφού χωρίς δουλειά και χωρίς άλλη δυνατότητα για εργασία σε εκείνη την περιοχή, δε θα μπορέσουν πια να συντηρηθούν. Δεν είναι η πρώτη φορά που απολύονται μαζικά εργαζόμενοι. Το 2009 η διοίκηση της εταιρίας πέταξε στο δρόμο 120 ανθρώπους που δούλευαν με δελτίο παροχής υπηρεσιών.

Αυτοί που καλούνται να δώσουν λύσεις ως σωτήρες είναι οι ίδιοι που δημιούργησαν εξαρχής τα προβλήματα. Μέχρι το τέλος Μαρτίου 2022 η υπόθεση αναδοχής της εταιρείας θα έχει λήξει. Το «φιλέτο ΛΑΡΚΟ» θα ξεπουληθεί απελευθερωμένο από βάρη και δεσμεύσεις σε σχέση με υποχρεώσεις και προσωπικό. Αυτό σε απλή γλώσσα σημαίνει ότι το κράτος πετάει στο δρόμο όλο το προσωπικό και αφήνει στον επενδυτή το πεδίο δράσης ελεύθερο χωρίς «πονοκεφάλους». Στη συνέχεια, ο επενδυτής που θα αναλάβει τα ηνία της εταιρείας θα επαναπροσλάβει όσους θέλει, όποιους θέλει και αν θέλει, υπό ένα εργασιακό καθεστώς το οποίο αυτός θα διαμορφώσει, φυσικά με μοναδικό γνώμονα τη μεγιστοποίηση των κερδών του. Για το κεφάλαιο, μερικές εκατοντάδες εργαζόμενοι και οι οικογένειές τους, είναι αριθμοί και τίποτα περισσότερο. Άλλωστε σύμφωνα με το αφήγημα της άλλης πλευράς, το προσωπικό απολύεται κατά τα άλλα με τις νόμιμες αποζημιώσεις απόλυσης και υπάρχει και πλάνο για ένταξη των απολυμένων σε προγράμματα κοινωφελούς εργασίας για ένα ξεροκόμματο.

Στον εργασιακό μεσαίωνα που επέβαλε ο Χατζηδάκης και αποδέχτηκε σιωπηρά το κοινωνικό σώμα, οι εργαζόμενοι αφήνονται έρμαιο στις προθέσεις του κάθε εργοδότη. Τα αφεντικά έχουν αποκτήσει μέσω των νομοθετήσεων των κυβερνήσεων, όλα τα «νόμιμα» εργαλεία για να ξεζουμίζουν τους εργαζόμενους εις βάρος της υγείας και της ζωής τους, χωρίς συνέπειες, άνευ συλλογικών συμβάσεων ουσιαστικά, έχοντας ποινικοποιήσει την απεργία -το κύριο διαπραγματευτικό εργαλείο των εργαζομένων- και με την ακρίβεια σε είδη πρώτης ανάγκης να έχει γονατίσει το ήδη μετρημένο εισόδημα στα σπίτια. Μέσα σε αυτό το ζοφερό παρόν οι Σταϊκούρας, Σκρέκας και Χατζηδάκης ανακοίνωσαν επίσημα τις μαζικές απολύσεις των εργαζομένων μέχρι το τέλος του μήνα. Ο δε υπουργός Κώστας Σκρέκας, κατά πως φαίνεται, θέλει να ολοκληρώσει τη διάλυση που εδραίωσε με κάθε δυνατό τρόπο ο πατέρας του και τ. βουλευτής ΝΔ, Θεόδωρος Σκρέκας, που ως πρώην πρόεδρος Δ.Σ. της ΛΑΡΚΟ, όχι μόνο διόρισε τη νύφη του και τον συμπέθερό του, όλοι αμειβόμενοι με μισθούς πολλών χιλιάδων ευρώ, αλλά κυρίως με τους χειρισμούς του καταβαράθρωσε την κερδοφορία της επιχείρησης. Το δίπολο ιδιωτικοποίηση ή κλείσιμο που βάζουν εκβιαστικά οι κυβερνητικοί κηφήνες ως απάντηση στις κινητοποιήσεις του εργαζόμενου κόσμου, είναι ψεύτικο και παραπλανητικό. Αυτό που παρέλειψαν να προσθέσουν είναι ότι με εντολή ΝΔ η ΛΑΡΚΟ θα κλείσει πριν ολοκληρωθεί η διαγωνιστική διαδικασία για να μη δυσαρεστηθούν οι υποτιθέμενοι ευεργέτες-επενδυτές. Οι δύο διαγωνισμοί προωθούνται από το ΤΑΙΠΕΔ και τον «ειδικό διαχειριστή». Η επόμενη μέρα για τους ανθρώπους που κράτησαν τη ΛΑΡΚΟ ζωντανή τόσα χρόνια, είναι ανεργία, ανασφάλεια και φτώχεια. Μέσα στα υπουργικά γραφεία και τα συμβούλια λαμβάνονται αποφάσεις από λίγους πολιτικάντηδες που ως σύγχρονες Αντουανέτες δεν ξέρουν τι σημαίνει μεροκάματο, αποφάσεις που αφορούν όμως τους πολλούς, αυτούς που παράγουν τον κοινωνικό πλούτο, ντόπιους και μετανάστες εργάτες/τριες και τις οικογένειές τους. Αλλάζουν τους όροι της ζωής τους οριστικά και αμετάκλητα.

Η ανεργία, η περιθωριοποίηση και η φτώχεια που επιβάλουν στους εργάτες της ΛΑΡΚΟ, είναι αυτό που έρχεται και για εμάς αύριο. Είναι βία θεσμοθετημένη που συντηρεί την εξουσία της κυριαρχίας, την προστατεύει και τη θωρακίζει. Τη βία αυτή ο κόσμος της βάσης, οφείλει να την επιστρέψει σε αυτούς που ρημάζουν τη ζωή του. Αυτοί που σήμερα απολύονται, αύριο θα πεινάσουν.

Αλίμονο σε όποιον βρεθεί μπροστά στην οργή όσων δεν έχουν τίποτα να χάσουν.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΕΣ/ΤΡΙΕΣ ΤΗΣ ΛΑΡΚΟ

ΘΑ ΜΑΣ ΒΡΙΣΚΕΤΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΑΣ

Ρουβίκωνας