Ένας χρόνιος ασθενής θέλει δραστική θεραπεία και όχι ελαφρά παυσίπονα.
Διαχρονικά το μεταγωγών θεωρείτο υπηρεσία «Β' κατηγορίας» και ως έτσι την αντιμετώπιζε η ηγεσία.
Έτσι αντί να την αναβαθμίζουν και να την θωρακίζουν, με υποδομές, υλικά και νομικά μέσα (δεν γίνεται ο εκάστοτε Δ/ντης φυλακών να αρνείται να παραλάβει κατάδικους, κατά παράβαση σχετικών διατάξεων της νομοθεσίας και χωρίς καμία συνέπεια), την υποβάθμιζαν διαχρονικά, φορτώνοντας το βάρος της διαχείρισης «στο αναρμόδιο» χαμηλόβαθμο προσωπικό. Αυτονόητο η εμπλοκή του Κεντρικού Ιατρείου Θεσσαλονίκης για την εξέταση των κρατουμένων, αλλά αντί για το προσωρινό μέσω των αποσπάσεων θα μπορούσε, η ηγεσία να τοποθετήσει τους νέους υπό μετάθεση συναδέλφους.
Έτσι η ενίσχυση θα ηταν ουσιαστική με μόνιμη δύναμη, με νέο προσωπικό και πιο δίκαιο για το λοιπό προσωπικό όπου η τυχόν μετακίνηση θα επέφερε εκτός από την υπηρεσιακή δυσλειτουργία αλλά και την οικογενειακή, καθώς φοβάμαι ότι η επιλογή του προσωπικού δεν θα γίνει με κοινωνικά κριτήρια και θα δούμε πάλι 55αρηδες και πολύτεκνες γυναίκες.
Δελιτζάκης Γιώργος
Αν. Δ/σιων Σχέσεων της ΕΑΥΘ
Αντιπρόσωπος ΠΟΑΣΥ