Διαβάζοντας όμως παρακάτω τις ομιλίες ιδίως της εγκληματολόγου Σοφίας Βιδάλη, ισορροπείς τη σκέψη σου. Όπως σημειώνει η Σ. Βιδάλη, «με όρους κράτους δικαίου, ο θεσμός της Αστυνομίας βρίσκεται σε κρίση. Γι' αυτό και είναι ανάγκη να επαναπροσδιοριστεί ο ρόλος και η λειτουργία της: μια άλλη Αστυνομία είναι και εφικτή και είναι αναγκαία. Οι όροι μιας τέτοιας μεταρρύθμισης πρέπει να είναι διαφορετικοί σε σχέση με το παρελθόν: η υπηρεσία στο όνομα της κοινωνίας και κυρίως των ευάλωτων ομάδων, η κατοχύρωση των δικαιωμάτων των αστυνομικών πέρα από το στενά οικονομικό πεδίο, η υποστήριξη της κοινότητας, η κατοχύρωση της λογοδοσίας ως μιας διαδικασίας κοινωνικής έρευνας έξω από την Αστυνομία, η ανάπτυξη της αστυνομικής επιστήμης όχι ως αναλογιστικής αλλά ως κοινωνικής επιστήμης, όλα αυτά αποτελούν βασικές προϋποθέσεις για τη δημιουργία ενός προτύπου δημοκρατικής Αστυνομίας, που δεν θα εννοεί την προστασία της δημοκρατίας μόνον ως αστυνομική επιχείρηση, αλλά ως διαδικασία συνεχούς εμπέδωσής της με άξονα την κοινωνική αλληλεγγύη, στην οποία μετέχει και η Αστυνομία. Το έργο της Αστυνομίας πρέπει, επιτέλους, να λάβει νόημα και περιεχόμενο τα οποία να υπερβαίνουν τη «μονοτονία» της βίας και να υπηρετούν την κοινωνική δικαιοσύνη».
Εικόνα
16:07 | 25/11/2014
Το πρώτο διεθνές συνέδριο με τίτλο«O εκδημοκρατισμός της Αστυνομίας στην Ευρώπη» είναι γεγονός. Επί τρεις ημέρες, με πρωτοβουλία του Ινστιτούτου Νίκος Πουλατζάς, διεξήχθη στην Αθήνα μια υψηλού επιπέδου συζήτηση με επίκεντρο τα ζητήματα της δημοκρατίας σε σχέση με την αστυνομία και την κοινωνία.
Όπως έγραψε η Αυγή, «σε μια χώρα που τα τελευταία χρόνια η βία, η βαρβαρότητα και η ασυδοσία αποτελούν σταθερά (και όχι εξαίρεση) της δράσης της Αστυνομίας, η θεματική του συνεδρίου ξενίζει ή γεννά απορίες και πικρές σκέψεις. Και όμως ο «εκδημοκρατισμός της Αστυνομίας» (ως ερώτημα, ως πρόβλημα, ως συγκεκριμένο πολιτικό και θεσμικό σχέδιο) είναι ζήτημα κρίσιμο, ενόψει της κυβέρνησης της Αριστεράς.
Γιατί η λογοδοσία, η τιμωρία των αστυνομικών που βιαιοπράγησαν και βιαιοπραγούν, η διάλυση των ΜΑΤ, ο εκδημοκρατισμός της Αστυνομίας, η κάθαρσή της από τους πυρήνες των νεοναζί δεν είναι απλώς υποσχέσεις που πρέπει να γίνουν πράξη για λόγους αξιοπιστίας. Είναι ζητήματα κεντρικά, μεγάλης πολιτικής σημασίας που μια κυβέρνηση της Αριστεράς πρέπει να τα αντιμετωπίσει αμέσως, με σχέδιο, αποφασιστικότητα και πολιτική βούληση».
Αν περιοριζόταν κανείς σε αυτήν την παράγραφο, θα έμενε με το συμπέρασμα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έρχεται για να βγάλει τα απωθημένα του όχι σ’ αυτούς που εκμεταλλεύονται τους αστυνομικούς για να καταδυναστεύσουν την κοινωνία, αλλά στους …αστυνομικούς!!!
Συνεπώς, όταν η αριστερά μιλά για μια άλλη αστυνομία, αναφέρεται σε μια διαδικασία κοινωνικοποίησης και όχι γκετοποίησης της αστυνομίας. Το κακό είναι ότι οι θέσεις της αντιμετωπίζονται με μεγάλη επιφύλαξη από τους αστυνομικούς, ειδικά από εκείνους που ενοχλούνται όταν ακούν κάποιον να μιλά για εκδημοκρατισμό της αστυνομίας. Θεωρούν τη λέξη ταμπού και αντιδρούν το ίδιο όπως αντιδρούν αν τους πει κάποιος μπάτσους ή φασίστες. Πώς γίνεται αυτό, είναι ένα ερώτημα στο οποίο καλό θα ήταν να δοθούν απαντήσεις από τους ίδιους, διότι οι ομιλητές το απέδωσαν στην ελλιπή εκπαίδευση, στην «μπλε κουλτούρα» και συνολικά στη «λογική» που διέπει τη λειτουργία κάθε οργανισμού αυταρχικής προδιαγραφής.
Το συνέδριο βασίστηκε στην ερευνητική εργασία δυο επιστημόνων, του Γιώργου Παπανικολάου και του Γιώργου Ρηγάκου, οι οποίοι απάντησαν στο ερώτημα «τι αστυνομία θέλουμε», λαμβάνοντας υπόψη τους πολλά άλλα ερωτήματα όπως τι κοινωνία θέλουμε, τι σχέσεις αστυνομίας και κοινωνίας θα διαμορφώσει η νέα οικονομική κατάσταση, τι συνθήκες εργασίας θα εξασφαλίσει μια κυβέρνηση της αριστεράς στους αστυνομικούς, ποια συνταγματικά δικαιώματα θα απολαμβάνουν και οι αστυνομικοί και άλλα.
Θέση τους ήταν ότι «η κατανόηση του ρόλου της Αστυνομίας αποτελεί κεντρικό ζήτημα για κάθε προσπάθεια κοινωνικής αλλαγής. Ακόμη περισσότερο, η ελπίδα για ένα καλύτερο οικονομικό μέλλον και μια νέα σχέση πολίτη-κράτους εξαρτάται και από αυτή την κατανόηση. Ο αστυνομικός ως εργαζόμενος δεν μπορεί πλέον να παραμένει στο περιθώριο της αριστερής πολιτικής σκέψης και πράξης.
Η άλλη επιλογή είναι να συνεχιστεί η σχεδόν τελετουργική σύγκρουση στους δρόμους, την οποία η άρχουσα τάξη χρησιμοποιεί για να ρίχνει νερό στον μύλο της ανασφάλειας. Σε μια εποχή ανέχειας και υλικής επισφάλειας, επιχειρεί έτσι να ενεργοποιήσει στο έπακρον τα συντηρητικά ανακλαστικά των πολιτών συγκαλύπτοντας πως το όραμά της για την καθημερινή ζωή ουσιαστικά βασίζεται στον φόβο, την ανασφάλεια και την υποβάθμιση της ποιότητας ζωής».
Σε άλλο σημείο της ομιλίας τους ανέφεραν τα εξής: «Δεν αρκεί, πιστεύουμε, το άνοιγμα από τα έξω, με την εισαγωγή μορφών δημοκρατικού ελέγχου. Σε σύνδεση με τον εκδημοκρατισμό του οικονομικού συστήματος, χρειάζεται ριζική αλλαγή στις σχέσεις εξουσίας και τα συστήματα οργάνωσης και καταμερισμού της εργασίας στο εσωτερικό του αστυνομικού οργανισμού, ώστε να αναδειχθούν και να εμπεδωθούν οι ποιότητες διαμεσολάβησης, επίλυσης και αποκατάστασης στην εργασία του αστυνομικού. Βασικό στοιχείο ενός τέτοιου προγράμματος θα είναι η ρήξη με τον γραφειοκρατισμό και τον μιλιταρισμό.
Οι περισσότεροι αστυνομικοί θα προτιμούσαν να εργάζονται σε ένα τέτοιο περιβάλλον, παρά να ασφυκτιούν μέσα σε στολές μάχης. Θα προτιμούσαν να απαλλαγούν από την υποψία πως αποτελούν τους μισθοφόρους της οικονομικής ολιγαρχίας. Θα προτιμούσαν να εργάζονται σε μια Αστυνομία αρμονικά δεμένη με την ομαλή κοινωνική συμβίωση, μια αστυνομία γνήσια ταγμένη στην υπηρεσία του λαού».
http://enatokalopaidi.blogspot.gr