Που βρίσκεται αυτός ο διάδρομος του ψυχιατρείου που κάποτε έγινε διάσημο για τους ανυπότακτους ασθενείς του;

 

Το 1883 στην πολιτεία του Όρεγκον χτίστηκε το “Άσυλο για Τρελούς”.
Οχτώ δεκαετίες αργότερα, το 1962, ο συγγραφέας Κεν Κέζι χρησιμοποίησε τις εμπειρίες του ως εργαζόμενος σε ψυχιατρείο για να γράψει το βιβλίο: “Στη Φωλιά του Κούκου”.
Το 1975 το βιβλίο μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο και το άσυλο έγινε γνωστό σε όλο τον κόσμο, καθώς εκεί έγιναν τα γυρίσματα για την ταινία.

Ο ηθοποιός διευθυντής

Ο ψυχίατρος και διευθυντής του νοσοκομείου, Ντιν Μπρουκς, έδωσε απόλυτη ελευθερία στους συντελεστές.
Για να τον ευχαριστήσουν, του έδωσαν ένα ρόλο. Ήταν ο γιατρός Τζον Σπίβι, δηλαδή ο διευθυντής του τομέα ψυχιατρικής.
Ευτυχώς για τον Μπρουκς, ο ρόλος δεν απαιτούσε κάποιο υποκριτικό ταλέντο.
Αν και άπειρος ηθοποιός, ο Μπρους αποδείχτηκε εξαιρετικός γιατρός.

Διέγνωσε ότι ο ηθοποιός Γουίλιαμ Ρέντφιλντ, που υποδύθηκε τον παρανοϊκό Ντέιλ Χάρντινγκ, έπασχε απο λευχαιμία.
Δυστυχώς η διάγνωση δεν ήταν αρκετή. Ο Ρέντφιλντ πέθανε στις 17 Αυγούστου του 1976, λίγους μήνες αφού ολοκληρώθηκαν τα γυρίσματα.

Οι τραυματίες των γυρισμάτων

Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, ένας τεχνικός ξέχασε ανοιχτό ένα απ’ τα παράθυρα του δεύτερου ορόφου.
Το είδε ένας απ’ τους πραγματικούς ασθενείς του ιδρύματος, πήδηξε απ’ το παράθυρο και τραυματίστηκε σοβαρά.
Την επόμενη μέρα, οι τοπικές εφημερίδες έγραφαν: “Ένας πέταξε ΈΞΩ απ’ τη φωλιά του κούκου”.

Το ετοιμόρροπο άσυλο

Στα τέλη της δεκαετίας του ’80, η πολιτεία του Όρεγκον σκόπευε να το κατεδαφίσει γιατί κρίθηκε ακατάλληλο για τη στέγαση ασθενών.
Δεν έγινε όμως καμία κίνηση και το άσυλο συνέχισε να λειτουργεί.

 

Το 2005 δημοσιεύτηκε το άρθρο της δημοσιογράφου Σάρα Κέρσο, η οποία αποκάλυψε ότι στο οίκημα φυλάσσονταν οι στάχτες 3.489 ασθενών του ασύλου, που πέθαναν εκεί και κανείς δεν τους αναζήτησε.
Τα περισσότερα ονόματα έχουν πια σβηστεί απ’ τους τεφροδόχους.
Το νοσοκομείο και το προσωπικό κατηγορήθηκαν για την αδιαφορία που επέδειξαν προς τους νεκρούς.
“Οι τεφροδόχοι πρέπει να μείνουν εκεί που είναι για να δείχνουν πώς έζησαν και πώς πέθαναν αυτοί οι άνθρωποι. Μέσα στην απόλυτη αφάνεια”, δήλωσε η Γκρέις Χέκενμπεργκ που είχε υπάρξει ασθενής του ασύλου για ένα χρόνο το 1969.
Για την έρευνά της, η Σάρα Κέρσο βραβεύτηκε με το βραβείο Πούλιτζερ.
Σήμερα το κτίριο είναι παρατημένο και έχει παραδοθεί στη φθορά που συνεπάγεται η εγκατάλειψη.

ΠΗΓΗ: mixanitouxronou.gr