Που είναι ο Δαρείος;
Αυτό φωνάζουν με περισσή θρασύτητα και αναίδεια οι κάποιες δεκάδες αντιεξουσιαστών που ξεχύνονται στις λεωφόρους πέριξ της πλατείας Συντάγματος με μοναδικό σκοπό να βανδαλίσουν, να κάψουν, να λεηλατήσουν, να καταστρέψουν οτιδήποτε βρεθεί στο πέρασμά τους. Χωρίς ψήγματα αιδούς, ασυνείδητα και κατακυριευμένοι από το φλεγόμενο μίσος της καταστροφής, αδίστακτα βεβηλώνουν το μνημείο του αγνώστου στρατιώτου παραδίδοντας στην πυρά όχι απλώς ένα ευζωνικό φυλάκιο, αλλά ένα απόρθητο φυλάκιο του Ελληνισμού που συμβολίζει όλους τους κόπους και τους αγώνες του Γένους, όλες τις αιματοβαμμένες και λουσμένες από τα δάκρυα και τον ιδρώτα θυσίες.
Η ατμόσφαιρα μυρίζει μπαρούτι, οι μάχες σώμα με σώμα φουντώνουν, κατά κύματα λυσσομανούν για ακόμη μια νύχτα οι βίαιοι καπηλευτές του πολιτεύματος. Μόνο τους εμπόδιο οι λιγοστοί αστυνομικοί όπου δίχως τον απαραίτητο εξοπλισμό καλούνται στο καθήκον να απωθήσουν τους ενορχηστρωτές της τρικυμιώδους καταστάσεως.
Μέσα λοιπόν στη ‘’φωτιά’’ των συγκρούσεων, στην αντάρα και στην ταραχή, χωρίς σεβασμό απέναντι σε νεκρούς, ρωτούν ειρωνικά και συνάμα με αίσθημα ανακούφισης και ικανοποίησης για το ‘’που είναι ο Δαρείος’’ χωρίς φυσικά να περιμένουν απάντηση.
Προσωπικά δεν ήξερα ποιος ήταν ο Αστυνομικός Διευθυντής Άγγελος Δαρείος Λυκιαρδόπουλος μέχρι και πριν τον αιφνίδιο θάνατό του, ένας αξιωματικός-κόσμημα παράδειγμα προς μίμηση και σύμβολο για τις τάξεις των ΜΑΤ όπου και υπηρετούσε. Άκουσα, έψαξα, διάβασα όσα είπαν για αυτόν τον Αξιωματικό οι Συνάδελφοί του και όλοι, μηδενός εξαιρουμένου, έχουν να μιλούν για το ηρωικό του θάρρος, την ατσάλινη πυγμή του, την λιονταρίσια καρδιά του και την άσβεστη πίστη του στο καθήκον που απορρέει από το αίσθημα της ευθύνης που ένιωθε και νιώθει για κάθε αστυνομικό της διμοιρίας που βρισκόταν υπό τις εντολές του.
Εν τη απουσία λοιπόν του σπουδαίου αυτού Ανδρός και Αξιωματικού όσοι παρατάσσονταν απέναντί του στα επεισόδια εκφράζουν με κάθε ευκαιρία την ικανοποίησή τους από την απαλλαγή τους από αυτόν τον αδυσώπητο βραχνά.
Αναλογίζομαι λοιπόν εγώ, ο αυριανός Αστυνομικός που δεν τον γνώρισα ποτέ, τι βεληνεκούς πάνω από όλα Άνθρωπος ήταν και πόσο καλός στα καθήκοντά του από τον φόβο και τον τρόμο των αντιπάλων του ακόμα και τώρα.
Αναλογίζομαι λοιπόν, πως την βαριά στολή του Αστυνομικού που την φόρεσαν και την υπερασπίστηκαν με πενιχρά μέσα τέτοιοι υπηρέτες του Νόμου και της Κοινωνίας, πρέπει να την τιμήσουμε και εμείς το νέο αίμα ο καθένας από το δικό του πόστο και με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο.
Λαμβάνοντας ως παρακαταθήκη τα έργα και τις συμβουλές όλων όσων έδωσαν τη ζωή τους, μεταφορικά και κυριολεκτικά, για την Ελληνική Αστυνομία συνυπολογίζοντας δάφνες, τιμές και διακρίσεις που αξιώθηκαν να στεφανωθούν όλοι οι Αστυνομικοί που επιτέλεσαν στο έπακρο τα καθήκοντά τους, ατενίζουμε το μέλλον με αισιοδοξία και ελπίδα.
Τζαμαλής Παναγιώτης
Επιτυχών Σχολής Αστυφυλάκων σχολικού έτους 2015-2016
** Δημοσιεύουμε το παραπάνω άρθρο που εστάλη από αναγνώστη στo ηλεκτρονικό ταχυδρομείο του policenet.gr