Παρατίθεται επιστολή της Πόλα Ρούπα η οποία εστάλη στο zougla.gr:
«6 Ιουνίου 2022
Από το Φθινόπωρο του 2021 και αφού έγινε η συγχώνευση των ποινών μετά το τέλος των δικαστηρίων μου, προσπαθώ να πάρω άδεια για να βρεθώ για λίγες μέρες μαζί με το παιδί μου ύστερα από πολλά χρόνια. Μέσα σε αυτό το διάστημα και ενώ έχω ήδη εκτίσει 7 χρόνια στις φυλακές, έχω περάσει από 2 Συμβούλια (οι κρατούμενες/οι δικαιούνται να περνούν από συμβούλια για χορήγηση άδειας κάθε 2 μήνες) που και τα δύο μου απέρριψαν το αίτημά μου.
Τη 2η φορά το Συμβούλιο των φυλακών Ελαιώνα που έγινε στις 19/5/2022 μου αρνήθηκε κατά πλειοψηφία (Εισαγγελέας και Διευθυντής) τη χορήγηση άδειας λόγω του βιβλίου που έγραψα, εκδόθηκε και διακινείται –και σε κεντρικά βιβλιοπωλεία της Αθήνας– με τίτλο: Κράτος εναντίον Κομμούνας - Δίκαιο, επαναστάσεις και πολιτικά ‘‘εγκλήματα’’ μέσα στους αιώνες. Πρόκειται για μια ιστορική έρευνα που αφορά στο πολιτικό ‘‘έγκλημα’’ και που έγραψα για να το καταθέσω –όπως και έκανα– στα δικαστήρια όπου δικαζόμουν για τον Επαναστατικό Αγώνα στα πλαίσια της πολιτικής υπεράσπισής μου και της οργάνωσης για την οποία έχω αναλάβει την πολιτική ευθύνη. Δηλαδή με την απόρριψη της άδειας μου απαγορεύουν να βρεθώ κοντά στο παιδί μου, για λόγους ιδεολογικοπολιτικούς και μόνο.
Για πολιτικούς λόγους μου αρνήθηκαν και την πρώτη άδεια (κατά πλειοψηφία Εισαγγελέας και Διευθυντής). Η τότε εισαγγελέας βασίστηκε σε αποσπάσματα κειμένων που έχω δημοσιοποιήσει όσο είμαι κρατούμενη, σε ραδιοφωνικές συνεντεύξεις, σε ηχητικά δικών αλλά και στην υπερασπιστική ‘‘γραμμή’’ που εξέφρασα στα δικαστήρια, η οποία επίσης είναι δημοσιοποιημένη.
Και οι δύο συνεδριάσεις αφορούσαν σε ερωτήσεις για τις ιδεολογικές και πολιτικές μου απόψεις τις οποίες έχω εκφράσει στα δικαστήρια και δημόσια. Συγκεκριμένα οι αποφάσεις αυτές αναφέρουν:
1η απόφαση
Αριθμός Απόφασης Συμβουλίου από 20/17/02/2022
Κατόπιν ακρόασης της κρατούμενης, από επιστολές και συνεντεύξεις που δημοσιεύτηκαν πρόσφατα αλλά και παλαιότερα, σε χρόνο πάντως μετά την κράτησή της, στο διαδίκτυο και ΜΜΕ καταδεικνύεται ότι:
1) Έχει υιοθετήσει πρακτικές και συμπεριφορές και έχει ταυτιστεί με τον αναρχικό χώρο που αναπτύσσει δράση εκτός νομιμότητας, με έντονα στοιχεία βίας, όχι απλά συγκυριακά και στενά συνυφασμένα με τα αδικήματα με τα οποία καταδικάστηκε, αλλά ως στάση ζωής στοιχεία της προσωπικότητάς της, ταυτίζοντας την ύπαρξή της με την οργάνωση και πρεσβεύοντας στην κατάργηση του κράτους και την υπονόμευση θεσμών και δομών βάσει του ‘‘ένοπλου αγώνα’’ και
2) Επιδιώκει να νομιμοποιήσει και να ενδυναμώσει την έκνομη δράση στην κοινωνία, γεγονός που μπορεί να προκαλέσει σε τρίτους την απόφαση διάπραξης αξιόποινων πράξεων και ως εκ τούτου εκτιμάται ότι: α) Υπάρχει κίνδυνος τέλεσης, κατά τη διάρκεια της άδειας, νέων εγκληματών, β) δεν συντρέχουν λόγοι που να δικαιολογούν την προσδοκία ότι η κρατούμενη δεν θα κάνει κακή χρήση της άδειας ενώ γ) δεν αναμένεται ωφέλεια εκ της χορήγησης αυτής για την προσωπική και μελλοντική εξέλιξή της και ως εκ τούτου το αίτημα τακτικής άδειας απορρίπτεται κατά πλειοψηφία.
Κατά την Κοιν. Λειτουργό έπρεπε να χορηγηθεί η άδεια γιατί κατά την εκτίμησή της συντρέχουν λόγοι που δικαιολογούν την προσδοκία ότι δεν υπάρχει κίνδυνος φυγής διότι η κρατούμενη δεν θα κάνει κακή χρήση ενώ, δεν υπάρχει κίνδυνος τέλεσης κατά τη διάρκεια της άδειας, νέων εγκλημάτων.
...
Ελαιώνας Θήβας 17/2/2022
2η απόφαση
Αριθμός Απόφασης Συμβουλίου από 54α/19/05/2022
Μετά από διεξοδική συζήτηση κατά την οποία προέκυψε ότι η κρατούμενη αρνείται τον κρατικό έλεγχο, τον οποίο θεωρεί έκφανση κρατικής βίας, όπως επίσης κάθε εξουσία και λειτουργία του κράτους τη θεωρεί κρατική βία, η οποία δύσκολα ανατρέπεται (κατά τους ισχυρισμούς της) με ειρηνικό τρόπο, και αφορίζει τη σύγχρονη δομή του κρατικού μηχανισμού, ενώ μόλις στις 15/4/22 κυκλοφόρησε το βιβλίο της «ΚΡΑΤΟΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΑΣ» στο οποίο grosso modo πρεσβεύει ότι «το κράτος επιτέθηκε με βία στους ελευθεριακούς κοινωνικούς χώρους και πέταξε (εννοεί πάταξε) με βία τις κοινωνικές οντότητες», κρίνεται ότι υφίσταται κίνδυνος τέλεσης νέων εγκλημάτων κατά τη διάρκεια της άδειάς της και κατά την στάθμιση των συμφερόντων ή και αγαθών που διακινδυνεύονται δεν κρίνεται ότι η κατάδικη θα τύχει ωφέλειας σπουδαιότερης από τον κίνδυνο που υφίσταται να τελεστούν νέα εγκλήματα από την κατάδικη.
Κατά τη μειοψηφούσα άποψη της κοινωνικής λειτουργού έπρεπε να χορηγηθεί η άδεια καθώς κατά την κρίση της… (παραλείπεται η άποψή της)
.....
Ελαιώνας Θήβας 19/5/2022
Να επισημάνω την αναφορά στην πρώτη απόφαση για τον αναρχικό χώρο του οποίου τη δράση τοποθετεί ‘‘εκτός νομιμότητας’’ στοχεύοντας παράλληλα στη δική μου σχέση με τον πολιτικό αυτό χώρο. Οι ερωτήσεις που μου έγιναν στο πρώτο Συμβούλιο από την εισαγγελέα, αφορούσαν σε τοποθετήσεις μου για την υπερασπιστική ‘‘γραμμή’’ που ακολούθησα στα δικαστήρια, στις σχέσεις μου με τον α/α χώρο, στις απόψεις μου για το κράτος. Το γεγονός ότι δεν ακυρώνω την πολιτική υπεράσπισή μου στα δικαστήρια, δεν αποκηρύσσω την πολιτική μου ιστορία και τον Επαναστατικό Αγώνα για τον οποίο βρίσκομαι στη φυλακή, το γεγονός ότι δεν αναθεωρώ τις πολιτικές μου απόψεις και δεν αρνούμαι τις πολιτικές μου σχέσεις με τον χώρο των αναρχικών, είναι οι λόγοι που πάρθηκε η συγκεκριμένη απόφαση.
Όσον αφορά στη δεύτερη συνεδρίαση, αυτή αφορούσε στο βιβλίο μου και το περιεχόμενό του. Οι ερωτήσεις που μου έγιναν αφορούσαν στον ρόλο του κράτους, αν ασκεί ή όχι βία, σε ποια κοινωνία προσβλέπω, δηλαδή, για τη συνομοσπονδία Δήμων και Κοινοτήτων και την άμεση δημοκρατία, στο θέμα της δικαιοσύνης και την ιστορία της, στην Επανάσταση στη Ροζάβα-Β. Συρία, στις ελεύθερες πόλεις του Μεσαίωνα κ.α. Θέματα δηλαδή που αναπτύσσω στο βιβλίο.
Οι απαντήσεις που έδωσα στα δύο αυτά Συμβούλια όταν μου ανακοινώθηκαν οι απορριπτικές αποφάσεις, είναι οι ακόλουθες: «Είναι πρωτοφανές να βασίζεται μια απόφαση για χορήγηση άδειας σε ιδεολογικοπολιτικές απόψεις και στη δημόσια έκφρασή τους. Αυτό συνιστά μια ιδιότυπη ποινικοποίηση της πολιτικής και ιδεολογικής έκφρασης, που ως ‘‘ποινή’’ μου επιβάλλεται απαγόρευση να πάρω ολιγοήμερη τακτική άδεια. Πρόκειται για ένα ‘‘ιδιώνυμο’’ που επιβάλλεται πάνω μου. Οι τοποθετήσεις μου στα δικαστήρια για την πολιτική μου υπεράσπιση ποινικοποιούνται επίσης. Μια ιστορική έρευνα για το πολιτικό ‘‘έγκλημα’’, την προέλευση του κράτους και τον ιστορικό του ρόλο που κατέθεσα στα δικαστήρια και εκδόθηκε πρόσφατα, παρουσιάζεται ως ο λόγος για να μην πάρω άδεια και συνεπώς μπαίνει στο πλαίσιο της ιδιότυπης ποινικοποίησης. Με τις δύο αυτές αποφάσεις με εγκλωβίζουν σε ένα πλαίσιο ειδικής μεταχείρισης, από το οποίο είναι αδύνατο να βγω αφού αυτό προϋποθέτει να αλλάξω πολιτικές απόψεις. Αυτά που εφάρμοζαν παλαιότερα καθεστώτα στην Ελλάδα για τους κομμουνιστές, που τους έστελναν στις εξορίες και τους έκλειναν στις φυλακές για την ιδεολογία τους με βάση νόμους-ιδιώνυμα, εφαρμόζουν τώρα σε μένα, πάνω στο αίτημά μου για χορήγηση ολιγοήμερης άδειας;’’
Τι ακριβώς συμβαίνει στις φυλακές Ελαιώνα; Ποινικοποιείται η πολιτική σκέψη και άποψη; Ποινικοποιείται η πολιτική στάση στα δικαστήρια; Ποινικοποιείται η πολιτική μου άποψη και η δημόσια έκφρασή της; Πού πάνε τα ‘‘υποτίθεται’’ νομικά κατοχυρωμένα από το Σύνταγμα αλλά και από το Σωφρονιστικό Κώδικα πολιτικά δικαιώματα;
‘‘Τι γίνεται με την «ελευθερία» στην πολιτική σκέψη και έκφραση’’, με την απαγόρευση να υφίσταται ειδική μεταχείριση η/ο κρατούμενη/ος στις φυλακές λόγω πολιτικών πεποιθήσεων; Η μήπως οι κρατούμενες/οι μπαίνουν σε ειδικό καθεστώς διαφορετικό από αυτό των υπόλοιπων ανθρώπων, σε καθεστώς εκβιασμού της πολιτικής σκέψης και των πολιτικών πεποιθήσεων με ‘‘όπλο’’ την απαγόρευση χορήγησης αδειών και –κατ’ επέκταση– αποφυλακίσεων; Ποινικοποιείται η κριτική πολιτική σκέψη; Ποινικοποιείται η έκδοση πολιτικών βιβλίων επειδή δεν εκθειάζω το κράτος και τον ιστορικό του ρόλο; Ποινικοποιείται η ιστορική έρευνα για τις κοινωνικές επαναστάσεις; Ποινικοποιείται η ιστορική έρευνα εν γένει και επειδή είναι αιρετική και δεν συμφωνεί με την κυρίαρχη; Αν θεωρείται αποδεκτή αυτή η αντιμετώπιση που εγώ έχω στη φυλακή, μήπως κατ’ επέκταση ‘‘πρέπει’’ να ποινικοποιηθεί κάθε πολιτικός χώρος και άτομο που εκφράζει κριτικό ή αντιθετικό λόγο απέναντι στο πολιτικοοικονομικό σύστημα εξουσίας; Μήπως τελικά πρέπει να ποινικοποιηθεί και η ιστορική έρευνα, στο βαθμό που αυτή παρεκκλίνει από την ‘‘επίσημη’’ ή καθεστωτική και που δεν εξυμνεί τα συστήματα εξουσίας, το κράτος και τον καπιταλισμό;
Έχω ήδη εκτίσει το 1/3 της προβλεπόμενης κράτησης και θα μπορούσα να είμαι στη διαδικασία για την υφ’ όρων απόλυση, αν είχα συμπληρώσει τα 3/5 της ποινής με τα αναγκαία ημερομίσθια, μεγάλο αριθμό των οποίων έχω στερηθεί λόγω των πολυάριθμων μεταγωγών για τις δίκες μου όλο τον προηγούμενο χρόνο και των (130 συνολικά) ημερών που κρατήθηκα σε καθεστώς καραντίνας, γεγονός που συνιστά επιπλέον πολύ περισσότερη φυλακή για μένα.
Δικαιούμαι άδεια εδώ και 1 χρόνο με βάση τον νέο σωφρονιστικό κώδικα που προβλέπει να έχουν εκτιθεί τα 3/10 της ποινής, αντί του προηγούμενου Σ.Κ που προέβλεπε άδεια στο 1/5 της ποινής. Είχα αποδεχτεί το γεγονός ότι προκειμένου να ολοκληρώσω τα δικαστήριά μου, θα υποστώ όλη αυτή την ταλαιπωρία και την επιπλέον φυλάκιση λόγω των ‘‘μέτρων υγειονομικής ασφάλειας’’ της φυλακής. Είχα αποδεχτεί και το πλέον οδυνηρό μέτρο για εμένα, να πραγματοποιώ με το παιδί μου μόνο κλειστά επισκεπτήρια (από το τζάμι) για 2 χρόνια, μέτρο που επιβλήθηκε λόγω covid. Πίστευα ότι με την άδεια θα μπορούσαμε να αφήσουμε αυτή την άγρια συνθήκη πίσω μας. Τώρα όμως υπό το ειδικό καθεστώς που μου έχει επιβληθεί, τι πρέπει να αποδεχτώ; Ότι δεν θα μπορώ να πάρω άδεια για τις ιδεολογικοπολιτικές μου απόψεις; Να αποδεχτώ ότι θα έχω ειδική μεταχείριση, ότι δεν έχω και δεν θα έχω τα ίδια δικαιώματα που έχουν άλλοι κρατούμενοι; Να αποδεχτώ ότι αφού έχω εκτίσει την προβλεπόμενη κράτηση, θα παραμένει η πόρτα της φυλακής κλειστή για μένα γιατί από εδώ και πέρα θα εκτίω κάποια επιπλέον, ιδιότυπη ποινή για τις πολιτικές μου ιδέες; Και η ανάγκη του παιδιού μου και η δική μου να επανασυνδεθούμε με άμεσο-φυσικό τρόπο ζώντας μαζί λίγες μέρες κάθε δίμηνο πριν αποφυλακιστώ (με το ‘‘πότε’’ να είναι ρευστό) –την οποία ανάγκη την έχω εκφράσει με πολλούς τρόπους μέσα στη φυλακή και ενώπιον των συμβουλίων–, θα πετιέται στον κάλαθο των αχρήστων, αφού απουσιάζει εντελώς ως θέμα από τα Συμβούλια; Να αποδεχτώ ότι για τις ιδεολογικοπολιτικές μου απόψεις δεν θα μπορώ να βρεθώ κοντά του ύστερα από σχεδόν 6 χρόνια απόστασης; Να αποδεχτώ ότι το ίδιο μου το παιδί θα υφίσταται περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον συνεχείς απορρίψεις αφού τελικά, περισσότερο στο ίδιο στοχεύουν αυτές και δεδομένου ότι για μένα το κόστος αυτών των απορριπτικών αποφάσεων είναι μεγάλο γιατί γνωρίζω πόσο μεγάλο είναι το κόστος για το παιδί μου; Να αποδεχτώ ότι δεν γνωρίζω πόσο σημαντικές είναι για τη συναισθηματική του ισορροπία και την ανάπτυξή του;
Και όχι μόνο δεν τα λαμβάνουν υπόψη τους αυτά που λέω, αλλά σχεδόν χλευάζονται με το να λένε π.χ. διαπίστωση (Διευθυντή): «… και η άλλη –εννοεί κάποια άλλη κρατούμενη– ζήτησε να πάει στα γενέθλια του παιδιού της και δεν πήγε». Και στο τέλος επιχειρείται να ακυρωθεί ακόμα και η ίδια η ιδιότητά μου ως μητέρα αλλά και το δικαίωμα στη μητρότητα με ερωτήσεις όπως αυτή της εισαγγελέως αν ήθελα να μείνω έγκυος ή όχι.
Η σταθερή άρνηση να συζητηθεί το ζήτημα του παιδιού, ο σχεδόν χλευαστικός τρόπος που αντιμετωπίζεται όταν εγώ το θέτω στο ‘‘τραπέζι’’ της συζήτησης και οι απορριπτικές αποφάσεις είναι ουσιαστικά απόρριψη του ίδιου μου του παιδιού, των επιθυμιών και των αναγκών του. Στρέφονται τελικά ενάντια στο συμφέρον του ίδιου του παιδιού.
Η αντιμετώπιση με όρους πολιτικής και ιδεολογίας που μου επιβάλλεται είναι πρωτόγνωρη για τα ελληνικά χρονικά κρατουμένων, ανδρών και γυναικών, για ανάλογες υποθέσεις. Και αντιλαμβάνομαι πως αν παγιωθεί, συνιστά ένα πολύ κακό προηγούμενο για την ελευθερία της σκέψης και της έκφρασης που δεν αφορά μόνο εμένα, αλλά αφορά τους πάντες, εντός αλλά και εκτός των φυλακών.
Πόλα Ρούπα
7 χρόνια στις φυλακές για τη συμμετοχή μου
στον Επαναστατικό Αγώνα.
Υ.Γ. Το βιβλίο μου «ΚΡΑΤΟΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΑΣ» έχει εξαντληθεί και θα επανακυκλοφορήσει σε λίγες εβδομάδες».
(πηγή: zougla.gr )