Το μυθιστόρημα της Μαρίας Κουγιουμτζή ξεκινά με μια βίαιη και γνώριμη σκηνή διαδήλωσης στο κέντρο της Αθήνας, με ΜΑΤ, δακρυγόνα και μολότοφ. Σε μια περίοδο μεγάλης αβεβαιότητας, μεγάλων κινδύνων αλλά και μεγάλων αλλαγών
και μέσα σε αυθαίρετο χρόνο, η συγγραφέας επινοεί μια χώρα την Καμέρια, την οποία δεν έχει δει κανένας εκτός από αυτούς που υπηρετούν εκεί, στην Ακαδημία Πολέμου και Εκδημοκρατισμού με νοοτροπίες να μυρίζουν γερμανικό φασισμό του προηγούμενου αιώνα. Με την κρίση να διαλύει τη χώρα και τσακίζει την αξιοπρέπεια των πολιτών, τρεις αξιωματικοί αυτής της ακραίας στρατιωτικής Ακαδημίας επιστρέφουν για διαφορετικούς λόγους ο καθένας στην κοινή τους πόλη που δεν είναι άλλη από τη Θεσσαλονίκη. Ο πρώτος είναι σκληρός, ευνουχισμένος από αγάπη νέος. Ο δεύτερος, αμέτοχος και αδρανής, κυκλοφορεί στους δρόμους σαν χαμένος. Ο τρίτος αφυπνίζεται και δρα με σκοπό την ανατροπή της εξουσίας.
Μυστικά από το παρελθόν, ατιμώρητα εγκλήματα, προαιώνια μίση και στοιχειωμένοι έρωτες ενώνουν τους τρεις άντρες που σε πρώτο πλάνο τους χωρίζουν πολλά. Κι όλα αυτά μέσα σε μια πόλη που σείεται από οργισμένους διαδηλωτές και ανασαίνει βαριά από τα δακρυγόνα, ενώ τη νύχτα μετατρέπεται σε υπαίθριο κρεβάτι για αστέγους.
«Τη νύχτα ο δρόμος είναι ένα βρώμικο στρώμα. Κοιμάται εκεί η απόγνωση. Η πόλη ξενύχτησε και τώρα κοιμάται. Κοιμάται ο δήμαρχος, κοιμάται ο πρωθυπουργός, κοιμάται ο τραπεζίτης. Ο εργάτης ξυπνάει να πάει στη δουλειά. Ξυπνάει κοιμισμένος. Ονειρεύεται πως είναι δήμαρχος, πρωθυπουργός, τραπεζίτης. Είναι ένας φτωχός που θέλει να γίνει πλούσιος. Ενας φτωχός που θέλει να γίνει πλούσιος, δεν μπορεί να γίνει ποτέ ευτυχισμένος. Το στόμα της τηλεόρασης μυρίζει. Χάμπουργκερ, πίτσες παρελαύνουν, ακούς το ρέψιμο της κόλα κόλα. Τα δόντια της οθόνης, μικρά κοφτερά, σε δαγκώνουν. Τα χέρια της χτυπούν το κεφάλι στου στον τοίχο, όπως τα νεογέννητα γατάκια που δεν τα θέλει κανείς. Κάποιος λέει: αυτός ο πολιτισμός είναι απολίτιστος» γράφει η Κουγιουμτζή.
Η άγρια Ακρόπολη στο 2159 μ.Χ.
Η «Αγρια Ακρόπολη» του νέου συγγραφέα Νίκου Α. Μάντη προσθέτει μια πινελιά σε ένα είδος που προαναγγέλλει όχι την πρόοδο της ανθρωπότητας αλλά μια νέα, ακόμα αγριότερη μεσαιωνική συνθήκη. Έτος 2159 μ.Χ. Ο κόσμος πλέον διοικείται με βάση τη νοημοσύνη: χωρίζεται σε αναστημένους προ-ανθρώπους, τους Νεάντερταλ, που απλώς επιβιώνουν ως μέλη της πιο εξαθλιωμένης κάστας της παγκόσμιας τάξης, και
σε Χόμο Σάπιενς, που ζουν για να δίνουν τεστ με στόχο την άνοδό τους στην ιεραρχία. Όλα κινούνται γύρω από το περιβόητο «εμβόλιο της ευφυΐας». Μόνο όσοι εμβολιάζονται έχουν τη δυνατότητα να ζουν με αξιοπρέπεια. Οι υπόλοιποι πρέπει να υπηρετούν ισόβια τους άλλους.
Ο Μάνο είναι ένας νεαρός Νεάντερταλ, κάτοικος της Μητρόπολης Νέας Αθήνας. Κάποιο βράδυ έρχεται σε επαφή με έναν άγνωστο, τον Άξελ, που ανήκει σε οργάνωση για την ανατροπή του συστήματος. Τότε του παρουσιάζεται μία και μοναδική ευκαιρία να αλλάξει για πάντα τη ζωή του. Οι κίνδυνοι βέβαια είναι πολλοί και παραμονεύουν στους πάνω ορόφους της Μητρόπολης, στην Αλεξάνδρεια, κι ακόμα πιο ψηλά, στον Θόλο, όπου βρίσκονται οι Πιστοποιημένοι.
Μια ολόκληρη κοινωνία έχει μάθει να αντιμετωπίζει τους Νεάντερταλ σαν ζώα, αδυνατώντας να δει πέρα από τα πρωτόγονα χαρακτηριστικά τους. Θα καταφέρει ο Μάνο να αλλάξει τη μοίρα του; Και αν ναι, με ποιο τίμημα;
Το βιβλίο του Νίκου Μάντη παραπέμπει σε ένα ουτοπικό μέλλον, όπου οι άνθρωποι έχουν χωριστεί με επιστημονικό τρόπο (δηλαδή με μια μορφή θετικιστικής ιδεολογίας) σε ανθρώπους (homo sapiens, κοινώς Σαπ) και υπανθρώπους (homo neanderthalensis, κοινώς Ταλ). Ετσι, στο μακρινό 2159 μ.Χ. κάθε μητρόπολη χωρίζεται κάθετα σε ορόφους, στο ισόγειο των οποίων ζουν οι Ταλ, στον πρώτο οι κατώτεροι Σαπ με σταδιακή ιεράρχηση μέχρι τον Θόλο, όπου μετά από τεστ νοητικής και ψυχικής νοημοσύνης ζει και εργάζεται το 5% του πληθυσμού.
Στη Νέα Αθήνα, ο Μάνο ζει στο ισόγειο αλλά φυσιογνωμικά μοιάζει πιο πολύ με Σαπ. Οταν ανακαλύπτει ότι είναι υβρίδιο, ένωση Σαπ με Ταλ, δέχεται την πρόταση του αδελφού του να πάρει τη θέση του στον πρώτο όροφο με το όνομα Αλεξ, καθώς αυτός θα φύγει έξω από το σύστημα. Ετσι, ανεβαίνει, μορφώνεται περαιτέρω, ζει καμιά φορά οριακά και έκφυλα, περνάει τα τεστ και στο τελευταίο μέρος του βιβλίου φτάνει στον Θόλο ως ανώτερο στέλεχος. Η περιπέτεια της μελλοντικής πραγματικότητας συνδυάζεται με πρωτόγνωρες συνθήκες, καινοφανή σκηνικά, τεχνολογικές εξελίξεις, επιστημονικές κατακτήσεις, νέες μορφές ζωής, ως αλληγορία, που στηρίζεται σε έναν αντικατοπτρισμό της σημερινής τάξης, προβεβλημένης στο απώτατο μέλλον.
της Αργυρώς Μποζώνη