Του Κωνσταντίνου Αμπατζή
Ψεματα δεν θα πω. Τα αισθήματά μου για τους τροχονόμους τα έχω παραδεχτεί. Όχι φυσικά για τους ίδιους τους ανθρώπους που κάνουν αυτή τη δουλειά, αλλά για το αποτέλεσμα της εργασίας τους. Δεν έχω χειρότερο απ’ το να είμαι κολλημένος σε μποτιλιάρισμα και να βλέπω ότι τροχονόμος ρυθμίζει την κίνηση και παρ’ όλα αυτά δεν κινείται τίποτα.
Γεμίζω οργή και ερωτήματα. Είναι όμως άδικο να εξαπολύω κατηγορίες χωρίς να απευθύνω αυτά τα ερωτήματα στους μοναδικούς που μπορούν να απαντήσουν με επιχειρήματα και στοιχεία. Όχι, δεν εννοώ τους ταξιτζήδες, ούτε τους σχολιαστές των κειμένων μας, αλλά τους ίδιους τους τροχονόμους.
Κι επειδή όσο μεγαλώνω συνειδητοποιώ πως υπάρχει πάντα η οπτική γωνία κι η αλήθεια του άλλου, την οποία μπορεί εμείς να μην είχαμε σκεφτεί ποτέ, αποφάσισα πως ήρθε η ώρα να υποβάλλω όλες μου τις απορίες σε κάποιον επαγγελματία τροχονόμο. Ή για να είμαι πιο ακριβής, σε δύο επαγγελματίες τροχονόμους της Υποδιεύθυνσης Τροχαίας Αθηνών, τον Αστυνόμο Α’ Παναγιώτη Ανδριόπουλο (με 23 χρόνια στην υπηρεσία) και τον Αρχιφύλακα Γιώργο Βουρτσάνη (με 27 χρόνια στην υπηρεσία), οι οποίοι ανέλαβαν να απαντήσουν σε αιώνια ερωτήματα όπως γιατί ενώ βρίσκονται σε μια διασταύρωση εξακολουθεί να έχει κίνηση, ποιες είναι οι συχνότερες παραβάσεις του Έλληνα οδηγού και τι συμβαίνει όταν τρακάρεις με ένα περιπολικό.
Εκπαίδευση, πορείες και αναρχικοί
Ο Παναγιώτης Ανδριόπουλος
Πριν πέσουμε στα βαθιά της κίνησης και των παραβάσεων, ας ξεκινήσουμε από μερικά πιο διαδικαστικά ζητήματα, όπως το πώς γίνεται κανείς τροχονόμος, τι αρμοδιότητες έχει και ποιες είναι οι μεγαλύτερες δυσκολίες του επαγγέλματός του.
“Να ξεκινήσουμε λέγοντας ότι ανήκουμε όλοι στην ελληνική Αστυνομία, γιατί κάποιοι έχουν την εντύπωση ότι η Τροχαία είναι κάτι διαφορετικό, ότι δεν είμαστε αστυνομικοί. Βγαίνοντας από τη σχολή, παίρνουμε κάποιες τοποθετήσεις, όπως άλλοι πάνε στην Ασφάλεια, εμείς πήγαμε στην Τροχαία. Κάποιοι το ζητάνε, σε άλλους έρχεται η μετάθεση από τα κεντρικά”.
“Πηγαίνοντας στην Τροχαία, όλοι οι καινούριοι αστυφύλακες περνάνε εκπαίδευση από παλαιότερους ή ανωτέρους τους, οι οποίοι τους μαθαίνουν πρώτα απ’ όλα πώς να ρυθμίζουν την κυκλοφορία, να βεβαιώνουν παραβάσεις, θέματα συμπεριφοράς στο δρόμο με τον πολίτη”.
“Διαδικασία γραφείου δεν υπάρχει, κάποιοι συνάδελφοι μόνο στις γραμματείες οι οποίοι βγάζουν τις διαταγές που έρχονται για τις υπηρεσίες, το μεγαλύτερο ποσοστό της δύναμης της Τροχαίας βρίσκεται στο δρόμο, εκεί που πρέπει να είναι, για τη ρύθμιση της κυκλοφορίας και την εξυπηρέτηση των οχημάτων. Στην Αθήνα έχουμε πάρα πολλές πορείες και οφείλουμε να διευκολύνουμε τους πολίτες. Μετά έχουμε τις τροχαίες παραβάσεις, ο Έλληνας είναι ιδιαίτερα επιρρεπής και κάνει το έργο μας δύσκολο και τέλος, έχουμε και τις μετακινήσεις των επισήμων”.
“Οι βάρδιές μας είναι κυλιόμενες, συνήθως οκτάωρες ή εξάωρες, ανάλογα με τις ανάγκες της υπηρεσίας, αν χρειαστεί θα δουλέψουμε και παραπάνω αλλά δεν συμβαίνει συχνά. Tα δίκυκλα είναι συνεχώς έξω, στην υπηρεσία του πολίτη ...
Διαβάστε την συνέχεια τους άρθρου στην ιστοσελίδα oneman.gr