Του Παπαγεωργίου Γεώργιου
Αντιπροσώπου Ε.ΑΣ.Υ.Α. στην Π.Ο.ΑΣ.Υ.
Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Μονμάρτη,
να εύχεσαι να είναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες γεμάτος γνώσεις
Τους αντιεξουσιαστές με τις μολότοφ
και τα καλάσνικοφ μην τα φοβάσαι...
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
αν μέν’ η σκέψις σου υψηλή,
αν εκλεκτή συγκίνησις το πνεύμα
και το σώμα σου αγγίζει.
Συμμορίτες, εγκληματίες, Ρουβίκωνες,
καταληψίες και μπαχαλάκηδες δεν θα τους συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου...
.......................................................
Ειλικρινά ας με συγχωρέσει ο αξιολογότατος Καβάφης για την ανωτέρω διασκευή, αλλά έτσι ποιητικά κάπως, έννοιες που στριφογύριζαν στο μυαλό μου τελευταία, αυθορμήτως κόλλησαν πάνω στο ποίημα, του μεγάλου μας λογοτέχνη...
Την ερμηνεία της "διασκευής", την αφήνω και εγώ με την σειρά μου στην κρίση σας.
Ας αφήσω όμως εδώ να υπάρχουν μερικές σκέψεις μου ακόμη.
Σύμφωνα με μερικούς λοιπόν αυτό που διαδραματίζεται για χρόνια τώρα στα Εξάρχεια ή και σε κάποιες άλλες προβληματικές περιοχές των Αθηνών, είναι ίσως φυσιολογικό, θεμιτό ή και αναπόφευκτο ,άρα και ανεκτό προφανώς κατά διάφορες έννοιες, αναλύσεις και απόψεις και στην τελική διαχειρίσιμο, χωρίς ιδιαίτερες συνέπειες, αποτελώντας μια μικρή παραφωνία στο σχέδιο Αστυνόμευσης της πόλης.
Πιάνω τον εαυτό μου να συλλογίζεται πως αυτό που ισχυρίζονται, πρέπει να το δω καλοπροαίρετα μάλλον, και ήσυχος πλέον ,χωρίς υπερβολές, να μην αντιδράω σπασμωδικά.
Το βράδυ όμως κάνω το λάθος να παρακολουθώ ειδήσεις ή να διαβάζω διάφορα στο διαδίκτυο...
Καθημερινές επιθέσεις στις Διμοιρίες στο Προπονητικό Κέντρο Πατησίων & Τοσίτσα, μολότοφ, σοβαροί τραυματισμοί συναδέλφων, φωτιές, φθορές ιδιωτικών ή υπηρεσιακών οχημάτων και όχι μόνο, καλάζνικοφ, μαχαίρια, ναρκωτικά, λαθρεμπόριο εξωτερικά της ΑΣΟΕΕ, ληστείες, διαρρήξεις, φόνοι, ενδοοικογενειακά και άλλα όμορφα και ωραία, που λαμβάνουν χώρα στην Αθήνα μας.
Μεταξύ άλλων, η επίδειξη δύναμης του νεοεμφανιζόμενου αντάρτικου πόλεως, στην περίπτωση του Λιμενικού εσχάτως, όπου για κακή του τύχη, δεν προέβλεψε την ύπαρξή του ή την δυναμική του.
Πιθανώς να υπερβάλουν και τα Μέσα Ενημέρωσης βέβαια...
Ομοίως και οι κάτοικοι του Κέντρου που δεν νιώθουν και τόσο ασφαλής ώρες ώρες...
Μετά, πάω στην δουλειά μου, συνομιλώ με τους συναδέλφους μου στον δρόμο.
Με τα παιδιά της ΥΜΕΤ, της ΥΑΤ, της ΔΙ.ΑΣ, των ΟΠΚΕ, των κεντρικών Αστυνομικών Τμημάτων, της Κρατικής και άλλων υπηρεσιών, για να δω και γω ως εκλεγμένος αντιπρόσωπός τους ...προς τα που πάμε, βρε αδερφέ!!!
Στο δρόμους λοιπόν και στην μάχη της αστυνόμευσης, οι ίδιοι και οι ίδιοι, και χρόνο με το χρόνο λιγότεροι.
Συνθήκες εργασίας δύσκολες έως και ανυπόφορες. Ημερήσιες αναπαύσεις με το σταγονόμετρο με ότι αυτό συνεπάγεται.
Υπερωρίες, εκπτώσεις στην ασφάλεια, στην υγιεινή...
Σακατεμένα οχήματα, επικίνδυνα ή ακατάλληλα. Ασύρματη επικοινωνία που δεν επιδέχεται καν σχολιασμού και έχει αντικατασταθεί από τα κινητά μας και το...Viber.
Υλικά, στολές, εξοπλισμός; Ελλιπής, φθαρμένος ή παρωχημένος...
Επιχειρησιακός σχεδιασμός και αντιμετώπιση συναδέλφων, προσώπων και πραγμάτων σύμφωνα με τα πολιτικά πιστεύω και τις ιδεολογίες της εκάστοτε κυβέρνησης διαχρονικά, δημιουργώντας αν μη τι άλλο σύγχυση.
Και οι συνάδελφοι αδίκως φωνάζουν;;
Ωρεέ... που πάμεεεε,ωρέεεε;;;
Ποιούς απ'όλους να πιστέψω εγώ τελικά;;;;
Ρητορικό το ερώτημα..
Άρα όταν εμείς οι συνδικαλιστές αντιδρούμε σε διάφορα φαινόμενα, δεν μπορεί να είναι όλα στην φαντασία μας ή να είμαστε ΟΛΟΙ κατευθυνόμενοι, κινδυνολόγοι και κακοπροαίρετοι!
Η ωμή πραγματικότητα μας ξεπερνάει πάμπολλες φορές και όσο κι αν θέλουμε να ωραιοποιήσουμε πρόσωπα ή καταστάσεις δεν γίνεται.
Είναι απρόσφορο.
Ο ρόλος μας είναι συγκεκριμένος και θεσμικός, κατ' εντολή των συναδέλφων μας που μας εκλέγουν.
Να αντιδρούμε, να παρεμβαίνουμε και να διορθώνουμε τα λάθη ή τις αβλεψίες, απ' όπου κι αν προέρχονται, στις περιπτώσεις που καθιστούν την εργασία μας επικίνδυνη, αναποτελεσματική ή ατελέσφορη, πόσο μάλλον απαξιωτική.
Επομένως, αν κλείνοντας τα μάτια φαντασιωνόμαστε στα όρια της αυθυποβολής, πως αυτά που πραγματικά συμβαίνουν στο Κέντρο της Αθήνας ...απλά δεν συμβαίνουν ...ε, τότε η Αστυνόμευση είναι σχεδόν άριστη και το αίσθημα ασφάλειας στα ύψη.
Αν όμως υπάρχουν σοβαρά προβλήματα και μη ανεκτές καταστάσεις, εμείς όταν θα τα εντοπίζουμε ,θα τα κοινωνούμε, θα τα καταγράφουμε, θα τα καταγγέλλουμε και ή δυνατόν θα τα επιλύουμε, εφόσον αυτό περνάει από το χέρι μας.
Ουσιαστικά, αυτό που χρειαζόμαστε ως Αστυνομία και ως Συνδικαλισμός είναι να βελτιώσουμε την Στρατηγική-Διαχείρισή μας ,εκεί ακριβώς που χρειάζεται και κρίνεται αναγκαίο.
Έχοντας ενιαίο και σταθερό δόγμα Αστυνόμευσης κι ορίου ανοχής. Σοβαρές και αξιόλογες προτάσεις, ανεξάρτητα ποιος κυβερνάει κάθε φορά.
Ας αφήσουμε την πολιτική για τους άλλους, ας αποφασίσουν οι διάφοροι αρμόδιοι φορείς επιτέλους, τι είδους Αστυνομία ταιριάζει στην ελληνική πραγματικότητα, διότι σε ορισμένα θέματα είναι αδιανόητο και ανούσιο να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας και ίσως τότε η δική μας "Μονμάρτη" να αποκτήσει ουσιαστικό υπόβαθρο που να αξίζει την προσπάθεια όλων, για ένα αποτέλεσμα που θα είμαστε πραγματικά ευχαριστημένοι ,αν όχι υπερήφανοι· ενισχύοντας στο έπακρο όλα εκείνα τα πολιτιστικά, ιστορικά, τουριστικά κι οικονομικά στοιχεία της περιοχής, περιτυλίγοντας τα με το αγαθό της ασφάλειας.
Μέχρι τότε ,καλύτερα ας μην αιθεροβατούμε, κι ας μην ενισχύουμε την πεποίθηση μας επίπλαστα ,πως όλα αυτά είναι μακρινά κι αδιάφορα ή ότι δεν θα μας αγγίξουν άμεσα.
Είτε είμαστε δημόσιοι παράγοντες, είτε πολίτες, είτε αστυνομικοί...
Διότι η απότομη πτώση, κάποια στιγμή, θα πονέσει απίστευτα...
Και η πρόληψη εδώ, δεν υπάρχει περίπτωση να έχει αποτέλεσμα με ... Emoji !!!
Απόσπασμα από την εφημερίδα της Ένωσης Αθηνών "Σύγχρονη Αστυνομία" που μόλις κυκλοφόρησε