Το κείμενο που ακολουθεί αναρτήθηκε στο fb από τον συνδικαλιστή της ΕΛ.ΑΣ. κο Ηλία Βρέντα:
Ξεκινάω την βάρδια, βάζω το αλεξισφαιρο, το κράνος, την τελαμωνα...
Πάω σε γνωστή αλυσίδα καφέ, με κοιτάνε όλοι με μισό μάτι, κάποιοι καταλαβαίνω πως σχολιάζουν...δεν δίνω σημασία, σκέφτομαι πως όλοι άνθρωποι πίνουν καφέ στην δουλεία τους, τι να κάνω; απλά εγώ φοράω στολή...
Μετά από λίγο ακούω, σήμα από το κέντρο... «Ύποπτο όχημα κινείται στην λεωφορο...»...... κατευθυνόμαστε προς τα εκεί... τι να έγινε πάλι; πρέπει να το βγάλω στην άκρη; κινδυνεύουν ζωές; μήπως έχει κάνει ληστεία; έχει κινδυνέψει κάποια ζωή; έχει περάσει με κόκκινο; έχει τρακάρει κάποιον; Πολλές σκέψεις περνούν από το μυαλό μου...όμως πρέπει να τον βρω!
Το βλεπω μπροστα μου, είναι αυτό... το κέντρο διαβιβάζει συνεχώς...
Θα τον βγάλω εγώ... ήταν η τελευταία κουβέντα του συναδέλφου μου πριν τον πυροβολήσει θανάσιμα ο συνοδηγός, πριν τον παρασύρει ο οδηγός του αυτοκινήτου, πριν του κόψει τον δρόμο ο συνεργός, πριν, πριν, πριν.... πριν απο το τελος....
Δεν θα έπαιρνε bonus αν τον έπιανε. Θα έκανε την δουλειά του όπως κάθε μέρα.
Θα υπηρετούσε τον καθήκον του, να προστατεύσει τον πολίτη, χωρίς αυτός να το ξέρει... Θα απέτρεπε για άλλη μια φορά ένα σοβαρό τροχαίο, που δεν έγινε ποτέ.
Μια σκέψη γυρνάει στο μυαλό μου.... Ήταν ο ήρωας κάποιου που δεν θα γνωρίσει ποτέ ότι του έσωσε τη ζωή....!!!!
Όμως συγχωρέστε με, το ξέχασα, οι αστυνομικοί δεν κάνουμε καλα την δουλειά μας...