Για κανέναν που έχει αντίληψη του τι είναι και πως διεξάγεται ο κοινωνικός απελευθερωτικός αγώνας δεν αποτελεί έκπληξη ότι ένα 6χρονο παιδί γίνεται εργαλείο εκβιασμού από το κράτος σε έναν εχθρό του. Φυσικά και το κράτος, όπως πάντα έκανε κι όσο υπάρχει θα συνεχίσει να κάνει, θα χρησιμοποιήσει κάθε εργαλείο. Για μία αντάρτισσα, για αποφασισμένους αγωνιστές, το παιδί φαντάζει στα μάτια των διωκτικών αρχών σαν μια πιθανή "αχίλλειος πτέρνα".

Ας νοιώσουν την έκπληξη όσοι κι όσες πιστεύουν ακόμα στη μαγική χώρα της αστικής δημοκρατίας κι ακόμα περισσότερο ας νοιώσουν την έκπληξη όσοι περιμένουν κάτι άλλο από τον Σύριζα. Αυτό είναι το κράτος και μέχρι εκεί, μέχρι να βρεθεί απέναντι σε εχθρούς του, έχει ισχύ η εκάστοτε δημοκρατική νομιμότητά του.

Μετά και την είσοδο από το παράθυρο της πρακτικής της απαίτησης  "δήλωσης μετάνοιας" από κρατούμενους για ένοπλη πάλη, έχουμε τώρα και την επίσημη χρήση του εκβιασμού με παιδί. Η καταστολή δοκιμάζει και πάλι να επεκτείνει το έδαφός της, τούτη τη φορά με πιο άμεσους τρόπους. Η περίπτωση της Πόλας Ρούπα και του 6χρονου παιδιού της δείχνει πως η καταστολή χρησιμοποιεί ανοιχτά την τρομοκρατία. Γιατί αν δεν είναι αυτό τρομοκρατία τότε τι νόημα έχει η λέξη;

Οι κοινωνικοί αγωνιστές Νικος Μαζιώτης και Πόλα Ρούπα, μέλη του Επαναστατικού Αγώνα, είναι σε απεργία πείνας και δίψας ζητώντας να σταματήσει η επίθεση του καθεστώτος ενάντια στο 6χρονο παιδί τους.

Για τον καθένα και την καθεμιά υπάρχει ένα ερώτημα που πρέπει να απαντήσει: Θα παραδώσουμε στο κράτος, την αστυνομία και την δικαιοσύνη το δικαίωμα να χρησιμοποιεί και παιδιά;

Αν η απάντηση είναι όχι τότε η συνέχεια είναι άμεση αλληλεγγύη για να μην περάσει η κρατική τρομοκρατία.