Του Χρυσάνθου Χρήστου
Μέλους Ε.ΑΣ.Υ.Α.
Σύντροφε τα καταφέραμε. Με αυτή την φράση θα μπορούσε να αποτιμηθεί το «έργο» και η «πρόοδος» της Αστυνομίας τα τελευταία έτη. Ακούγεται παράλογο και όμως δεν είναι. Δεν είναι, γιατί η αποσύνθεση ενός θεσμού σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα δεν είναι αποτέλεσμα απλά αποτυχίας. Θέλει σχέδιο, πρόγραμμα και μεθοδικότητα. Θέλει να τα κάνεις όλα σωστά ένα προς ένα για να οδηγηθείς στην ολική αποσύνθεση. Σαν το ντόμινο που στήνεις με προσοχή. Ρίχνοντας το πρώτο κομμάτι, ακολουθούν αυτόματα και τα υπόλοιπα. Στο τέλος αυτό που μένει είναι στον επόμενο να μαζέψει τα πεσμένα κομμάτια.
Έτσι και στην Αστυνομία η πτώση ξεκίνησε με την κατάργηση της Δ.ΕΛ.Τ.Α. Πριν από τέσσερα χρόνια και ολοκληρώθηκε πριν από μερικές ημέρες με το κλείσιμο του Α’ κέντρου της ΔΙ.ΑΣ. Με την κατάργηση της Δ.ΕΛ.Τ.Α. δημιουργήθηκε ένα επιχειρησιακό κενό το οποίο καλύφθηκε από Υπηρεσίες που δεν είχαν ούτε την εκπαίδευση ούτε τον εξοπλισμό για να ανταπεξέλθουν, με αποτέλεσμα η αποτυχία να είναι δεδομένη. Τέτοιες υπηρεσίες η ΔΙ.ΑΣ. και η Ο.Π.Κ.Ε.. Η μεν πρώτη κατέληξε να είναι μία κινητή σκοπιά και η δεύτερη μία μικρή διμοιρία. Καθήκοντα που δε συνάδουν με τον επιχειρησιακό τους ρόλο και τον σκοπό για τον οποίον δημιουργήθηκαν. Απομακρύνθηκαν από την αντιμετώπιση της καθημερινής εγκληματικότητας και από το πλευρό του πολίτη και έγιναν απλά αριθμοί που συμπληρώνουν τα κενά στα κουτάκια αυτών που κάθονται πίσω από τα μεγάλα τους γραφεία. Πολλές φορές λάμβαναν «παράλογες» διαταγές που θύμιζαν διαταγές κομισάριων!!!
Η κατάσταση γινόταν χειρότερη αν ληφθεί υπ’ όψιν η έλλειψη προσωπικού και σωστού εξοπλισμού. Ομάδες ΔΙ.ΑΣ. με τρία άτομα, με μηχανές χωρίς λάστιχα, με ακατάλληλα κράνη, χωρίς εξοπλισμό αναβάτη μηχανής, να στέκονται σταθερές 6 ώρες σε στόχους και να υπάρχει επιπλέον και η απαίτηση της απόδοσης. Ομάδες Ο.Π.Κ.Ε. με τέσσερα άτομα σε ένα όχημα εικοσαετίας, χωρίς λάστιχα, με σπασμένα αμορτισέρ και καθίσματα , φορτωμένο με ασπίδες ,κράνη και υλικά που άλλα ήταν φθαρμένα, άλλα σπασμένα, όλα όμως ακατάλληλα. Ομάδες Ο.Π.Κ.Ε. να χρησιμοποιούνται μέσα σε μία βάρδια ως σκοποί σε στόχους για αρχή, στη συνέχεια για μέτρα τάξης μαζί με συναδέλφους από Αστυνομικά Τμήματα και τέλος για συνδρομή στην Υ.Α.Τ..
Ακολούθησαν κι άλλες σωστές ενέργειες όπως η κατάργηση πολλών Αστυνομικών Τμημάτων και συγχώνευσή τους με άλλα, με το σκεπτικό ότι θα έχουμε περισσότερο προσωπικό στον δρόμο. Τελικά το αποτέλεσμα ήταν να δημιουργηθούν τεράστιοι και μη διαχειρίσιμοι τομείς ευθύνης αλλά και μεγάλες ουρές πολιτών έξω από τις πόρτες των ΑΞ.ΥΠ. του εκάστοτε Τμήματος Ασφαλείας. Για να είμαστε δίκαιοι όμως οι ουρές αυτές διαλύονταν στις 10 η ώρα το βράδυ που έκλεινε το «μαγαζί», καθώς πλέον πλην ελαχίστων εξαιρέσεων κανένα Τμήμα Ασφαλείας δεν έχει αξιωματικό υπηρεσίας τις βραδινές ώρες.
Το ντόμινο συνέχισε την πορεία του και ακολούθησαν κομμάτια που δεν αφορούσαν την καθ’ αυτή υπηρεσιακή καθημερινότητα, αλλά ήταν απαραίτητα για την ολοκλήρωση του προγράμματος. Μερικά από αυτά είναι η αλλαγή του μισθολογίου και η δημιουργία της προσωπικής διαφοράς, οι κρίσεις αξιωματικών με κριτήρια που κανένας πότε δεν κατάλαβε, τα συμβούλια μεταθέσεων που είχαν αμέτρητες ενστάσεις και το καλύτερο από όλα οι πειθαρχικές διώξεις χωρίς καμία βάση, που πολλές φορές προδίκαζαν το αποτέλεσμα πριν καν αρχίσουν .
Αυτά και άλλα πολλά οδήγησαν την Αστυνομία και κατ’ επέκταση τον αστυνομικό, εκεί που είναι σήμερα .Στην απόλυτη απαξίωση. Εκεί που τους ήθελαν εξ’ αρχής και γι’ αυτό τώρα μπορούν να φωνάξουν «σύντροφε τα καταφέραμε».
Απόσπασμα από την εφημερίδα της Ένωσης Αθηνών "Σύγχρονη Αστυνομία" που μόλις κυκλοφόρησε