Η Μαρίνα Ριζογιάννη γράφει....
Προσπαθώ όλες αυτές τις ημέρες να εξηγήσω την εικόνα της προέδρου της βουλής Ζωής Κωνσταντοπούλου, να σηκώνει δεικτικά το χέρι της και να διαμαρτύρεται μπροστά στους αστυνομικούς επειδή εκτελούσαν τα καθήκοντά τους!!!
Μια εικόνα που μου καρφώθηκε στο μυαλό, παρά την προσπάθειά μου να τη σβήσω ως ένα μη γενόμενο γεγονός. Δυστυχώς πρόκειται για αληθινό γεγονός με πρωταγωνίστρια την γυναίκα που κάθεται στην καρέκλα του ύψιστου αξιώματος της σύνθεσης του ελληνικού κοινοβουλίου.
Τι ήθελε να δείξει η συγκεκριμένη γυναίκα που εκπροσωπεί το θεσμό αυτό σε όσους την παρακολούθησαν σε αυτό το παραλήρημα επίδειξης ανωτερότητας, ανωριμότητας, έλλειψης αυτοσυγκράτησης, άκρατου λαϊκισμού και παράνοιας;
Προσωπικά το μόνο που εισέπραξα ήταν ένα ηχηρό δείγμα της πλήρους διάλυσης των θεσμών και της κρατικής διάρθρωσης.
Είναι δυνατό να εγκαλείται ο αστυνομικός γιατί εκτελεί τις εντολές που του έδωσαν οι ανώτεροί του;
Είναι δυνατόν αιρετά πρόσωπα σε μία δημοκρατική κοινωνία να μην σέβονται τον εργαζόμενο και δη τον ένστολο που καθημερινά θέτει τη ζωή του σε κίνδυνο, υβριζόμενος μάλιστα με χυδαιότατους χαρακτηρισμούς, ώστε να υπερασπίσει την ανθρώπινη ζωή και την τάξη;
Αν η Κωνσταντοπούλου ενοχλήθηκε από την παρουσία των αστυνομικών γιατί δεν επικοινώνησε με την ηγεσία του σώματος για να δώσει σχετική εντολή αλλά προτίμησε να κάνει όλο αυτό το σόου μπροστά στους δημοσιογράφους και τις τηλεοπτικές κάμερες;
Αυτό που με ανησυχεί περισσότερο από την συμπεριφορά της Ζωής Κωνσταντοπούλου είναι η απάθεια με την οποία η ελληνική κοινωνία την αντιμετώπισε. Το συγκεκριμένο γεγονός το συζήτησαν πολλοί μάλλον προσεγγίζοντάς το από την οπτική ενός ανώδυνου συμβάντος και ως συνέχεια των μέχρι σήμερα κατορθωμάτων του συγκεκριμένου στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ, παρά ως ένα γεγονός προβληματισμού για τη λειτουργία των θεσμών της χώρας και ως ένα γεγονός που θίγει την ελληνική κοινωνία, τη νοημοσύνη και την αισθητική του πολίτη.
Θα μου πείτε ότι τα προβλήματα του Έλληνα σήμερα δεν είναι η συγκεκριμένη συμπεριφορά της Προέδρου της Βουλής. Θα συμφωνήσω ότι τον απασχολεί πρωτίστως η επιβίωσή του. Το ερώτημα όμως είναι μήπως η συγκεκριμένη συμπεριφορά είναι πιο επικίνδυνη από το να μην έχει κάποιος χρήματα στην τσέπη του.
Μήπως η πρόεδρος της Βουλής δίδαξε στους νέους της χώρας μας ότι, ναι, μπορούν να σηκώνουν το χέρι στον αστυνομικό, να τον βρίζουν, να του πετούν πέτρες, να τον κλωτσούν όταν αισθάνονται ότι η παρουσία του τους περιορίζει και τους εμποδίζει να λειτουργήσουν όπως αυτοί επιθυμούν;
Κι αυτό το «μάθημα» καλλιεργείται περαιτέρω όταν κανένας κυβερνητικός παράγοντας ή κομματικά ομοσκεπής της δεν τόλμησε να την επαναφέρει στην τάξη.
Αυτή είναι η πραγματική απειλή της χώρας και αν δεν σταματήσουμε να χασκογελάμε παρακολουθώντας την βολεμένοι στον αναπαυτικό καναπέ μας, ας μην ελπίζουμε σ' ένα υγιές μέλλον για την πατρίδα μας.
http://www.pelop.gr