"ΤΙ ΧΡΕΩΝΟΜΑΣΤΕ (με στοιχεία).....
Yστερα από 35 χρόνια απειλείται με κατάργηση - αναπροσαρμογή από τους δανειστές ο συνδικαλιστικός νόμος 1264/1982 ο οποίος γιγάντωσε και θέριεψε επί δεκαετίες κυρίως τον ελληνικό κρατικομονοπωλιακό (στη Δημόσια Διοίκηση και στις δημόσιες επιχειρήσεις και οργανισμούς) συνδικαλισμό.
Οι δανειστές προτείνουν, μεταξύ άλλων, μείωση των ημερών συνδικαλιστικής άδειας, περιορισμό των αμειβόμενων αδειών στις απολύτως απαραίτητες, περιορισμό των προσώπων που δικαιούνται άδειες, δραστική μείωση των ημερών αδικαιολόγητης απουσίας συνδικαλιστή, ευθυγράμμιση με τα ισχύοντα για κάθε εργαζόμενο, δυνατότητα απόλυσης συνδικαλιστών για σπουδαίο λόγο, περιορισμό των συνδικαλιστών που απολαμβάνουν προστασία, κατάργηση της δυνατότητας παροχής προστασίας μέσω του καταστατικού των συνδικαλιστικών οργανώσεων μείωση του αριθμού των προστατευόμενων ιδρυτικών μελών μιας συνδικαλιστικής οργάνωσης και κατάργηση αποδοχής και απόδοσης των εισφορών των μελών από τους φορείς.
-Πριν από τριάντα χρόνια είχε τόσο ισχυροποιηθεί ο συνδικαλισμός, ώστε χρειαζόταν και χρηματοδότησή του για την εντονότερη δραστηριοποίησή του. Από στοιχεία που δημοσιεύθηκαν στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο» (1 Ιανουαρίου 1987) προκύπτει ότι η χρηματοδότηση συνδικαλιστικών οργανώσεων από το «Ειδικό Αποθεματικό Κεφάλαιο» ανερχόταν το 1986 στο ποσό των 795.576.050 δραχμών, έναντι μόλις 15.500.000 δραχμών πριν από τέσσερα χρόνια, το 1982. Τότε, το μεγαλύτερο ποσό της χρηματοδότησης αυτής το είχαν πάρει τα Εργατικά Κέντρα (214.687.000 δραχμές), η ΓΣΕΕ (201.883.700 δραχμές), οι Ομοσπονδίες (146.721.000 δραχμές), Σωματεία (212.684.000 δραχμές) και άλλες μικρότερα ποσά.
- Επίσης, πριν από τριάντα χρόνια απουσίαζαν κάθε μέρα μετ΄ αποδοχών 1.000 περίπου υπάλληλοι της ΔΕΗ (οι 800 και πλέον ήταν συνδικαλιστές της που εισέπρατταν «υπερωρίες» χωρίς να εργάζονται («Βήμα» 12.10.1986).
-Πριν από 27 χρόνια, τον Δεκέμβριο του 1989, δύο δειγματοληπτικοί έλεγχοι διαπίστωσαν ότι το 2% του προσωπικού σε κάθε δημόσιο οργανισμό δεν εργαζόταν διότι είχε… συνδικαλιστική ιδιότητα, σε εφαρμογή του συνδικαλιστικού Νόμου 1264/1982.
Σπεύδω να σημειώσω ότι όλα αυτά τα περιστατικά δεν ήταν παράνομα αφού γίνονταν στο πλαίσιο του παραπάνω Νόμου, ο οποίος, μετά το 1982 δημιούργησε τα «ρετιρέ», όπως τα είχε χαρακτηρίσει από το Νταβός τον Φεβρουάριο του 1988 ο τότε πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου, σε μια στιγμή εκνευρισμού από το χαλασμό που είχαν προκαλέσει, με τις απεργίες, οι συνδικαλιστές στις δημόσιες επιχειρήσεις και τις τράπεζες.
Ο συνδικαλισμός στην αστυνομία πληρώνει όλες τις συσσωρευμένες παθογένειες οι οποίες στην κοινή συνείδηση εκτοξεύονται πια κατά πάντως υπευθύνου.
Αν και νεότευκτος (δεκαετία του 90) άδικα χρεώνεται την ονομασία και τον νόμο, τις ημέρες και τις πράξεις άλλων.
Δεν πάυει η θέληση βέβαια της αναπροσαρμογής του νόμου από τους δανειστές να αποτελεί χαρτί εκβίασης και διαπραγμάτευσης στα χέρια των κυβερνούντων οι οποίοι σαφώς επιθυμούσαν ανέκαθεν έναν σαθρό χειραγωγούμενο και ήπιων τόνων συνδικαλισμό στα σώματα ασφαλείας. ποια είναι η λύση;
Τρεις μόνον λέξεις...
ΑΓΩΝΕΣ ΑΓΩΝΕΣ ΑΓΩΝΕΣ ..."
** Τo ανωτέρω κείμενο αναρτήθηκε στο fb από τον συνδικαλιστή της ΕΛ.ΑΣ. (Αντιπρόεδρο Π.Ο.ΑΣ.Υ.) κ. Μπαλάσκα Σταύρο