Μετά τη σύλληψη μου στις 16 Ιουλίου 2014, διοργανώθηκαν εκδηλώσεις σε Θεσσαλονίκη, Αθήνα, Ηράκλειο Κρήτης και Πάτρα από αναρχικές-αντιεξουσιαστικές συλλογικότητες με θέμα «Ένοπλος Αγώνας-Επαναστατικό Κίνημα-Κοινωνική Επανάσταση». Σκοπός αυτών των εκδηλώσεων ήταν να αναδειχθεί η άρρηκτη σχέση του ένοπλου αγώνα με το επαναστατικό κίνημα του οποίου η δημιουργία είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για την Κοινωνική Επανάσταση, για την ανατροπή του κεφαλαίου και του κράτους.
Αυτές οι εκδηλώσεις αποτέλεσαν μια αφορμή συζήτησης και τοποθέτησης πάνω σε ζητήματα που απασχολούν όχι μόνο τον αναρχικό-αντιεξουσιαστικό χώρο αλλά και την κοινωνία συνολικά και είναι ιδιαίτερα κρίσιμα αυτή την περίοδο, που η συνέχιση και το βάθεμα της κρίσης μπορεί να οδηγήσει σε σοβαρές και ραγδαίες κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις. Η κυβέρνηση Σύριζα που ανέλαβε λίγους μήνες πριν την εξουσία, ετοιμάζεται να υπογράψει νέα συμφωνία-μνημόνιο με τους δανειστές συνεχίζοντας έτσι την ίδια πολιτική που εγκαινιάστηκε το 2010 και ενώ το ενδεχόμενο χρεοκοπίας και εξόδου της χώρας από το ευρώ έχει εμφανιστεί εκ νέου στον ορίζοντα.
Συμπερασματικά οι εκδηλώσεις αυτές ανέδειξαν όπως επισήμανε και η εισήγηση της εκδήλωσης της Αθήνας ότι «Ο ένοπλος αγώνας αποτελεί κομμάτι του κινήματος και μάλιστα εν δυνάμει, είναι αναπόσπαστο τμήμα μιας στρατηγικής που έχει ως στόχο την επαναστατική ανατροπή. Άλλωστε μαζικός ένοπλος αγώνας σημαίνει εμφύλιος ταξικός πόλεμος». Όπως επίσης ανέδειξε, αυτό που στη παρέμβαση της, στην εκδήλωση της Αθήνας έγραψε η καταζητούμενη συντρόφισσα Πόλα Ρούπα ότι «πολύ σημαντική προϋπόθεση για την προώθηση της επανάστασης είναι η κατάθεση στην κοινωνία, των δικών μας θέσεων για την επαναστατική κοινωνία και για την μορφή οργάνωσης που αυτή μπορεί να έχει. Αυτό για να γίνει σε συλλογικό επίπεδο, προϋποθέτει να ανοίξει εδώ και τώρα μια συζήτηση με στόχο τη σύνθεση μας πλατφόρμας θέσεων πάνω στον επαναστατικό κοινωνικό μετασχηματισμό».
Αυτή η πλατφόρμα πολιτικών θέσεων μας βοηθάει όχι μόνο να αποσαφηνίσουμε τις προτάσεις μας για μια αταξική-ακρατική κοινωνία, αλλά μας βοηθάει στο να αποδομήσουμε τις πολιτικές θέσεις καθεστωτικών δυνάμεων και κομμάτων όπως του Σύριζα, όπως και θέσεις που υιοθετούνται από ένα συνονθύλευμα πολιτικών δυνάμεων, από τη νεοναζιστική χρυσή αυγή ως κάποια γκρουπούσκουλα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, αλλά και τμήματα του αναρχικού-αντεξουσιαστικού χώρου που χαρακτηρίζονται από ένα αντιιμπεριαλιστικό-πατριωτικό λόγο και πιο συγκεκριμένα έναν αντιγερμανισμό που αποπροσανατολίζει. Ο αντιιμπεριαλισμός από μόνος του δεν προωθεί την ανατροπή του εγχώριου κεφαλαίου, δεν θέτει το ζήτημα της ανατροπής του κράτους ως μηχανισμού ταξικής κυριαρχίας και ως γραφειοκρατικού μηχανισμού, δεν βάζει την προοπτική της Κοινωνικής Επανάστασης, αλλά προωθεί όπως έχει δείξει η ιστορία στις υπανάπτυκτες χώρες την διαταξική συμμαχία μερίδας τουλάχιστον της ντόπιας άρχουσας τάξης - που υποτίθεται δεν επιθυμεί ή δεν «πρέπει» να είναιπροσδεμένηστα ιμπεριαλιστικά μονοπώλια -, με τις μεσαίες και κατώτερες τάξεις.
Η γραμμή του αντιμπεριαλισμού, η επίκληση του «γερμανικού ιμπεριαλισμού» δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να ρίχνει νερό στο μύλο της κυβέρνησης Σύριζα αυτή τη στιγμή, αφού και αυτή έχει υιοθετήσει μια λαϊκίστικη ρητορεία για τους «κακούς» Μέρκελ και Σόιμπλε ρίχνοντας σε αυτούς αποκλειστικά την ευθύνη για την επιβολή των μνημονίων. Με τον τρόπο αυτό επιδιώκει την μέγιστη εθνική ομοψυχία παρουσιάζοντας με την βοήθεια τμημάτων των ΜΜΕ που ελέγχονται από ντόπιους ολιγάρχες, τη Γερμανία ως τέταρτο ράιχ και ανασύροντας μνήμες κατοχής.
Όμως οι συνθήκες έχουν αλλάξει δεν βρισκόμαστε στην εποχή του εθνικού καπιταλισμού αλλά στην εποχή του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, όπου το κεφάλαιο κινείτε ελεύθερα πέρα από εθνικά σύνορα το οποίο δεν εμποδίζεται από δασμούς και προστατευτικούς νόμους, η εθνική ταυτότητα δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία όπως παλιότερα και έχει αναδειχθεί ως ηγέτιδα δύναμη, μια υπερεθνική οικονομική ελίτ που στο εσωτερικό της βέβαια υπάρχουν και ανταγωνισμοί και αντιπαραθέσεις.
*
Με αφορμή τις εκδηλώσεις που έγιναν, πρότεινα την συγκρότηση πολιτικών πρωτοβουλιών για την σύνθεση μιας επαναστατικής πλατφόρμας από τους συντρόφους και τις συντρόφισσες που διοργάνωσαν αυτές τις εκδηλώσεις, ως ένα πρώτο βήμα για την αφετηρία πολιτικών διαδικασιών που στόχο θα έχουν τη δημιουργία ενός επαναστατικού κινήματος, δηλαδή ενός ενιαίου πολιτικοστρατιωτικού σχηματισμού με συνεκτικές πολιτικές θέσεις και προτάσεις, που θα επιχειρήσει την βίαιη και ένοπλη κατάλυση της εξουσίας, την ανατροπή του κεφαλαίου και του κράτους στη χώρα και την οικοδόμηση μιας αταξικής-ακρατικής κοινωνίας.
Από την πλευρά μου πρότεινα ως βάση επεξεργασίας μιας επαναστατικής πλατφόρμας, τις πολιτικές θέσεις που πρότεινε ο Επαναστατικός Αγώνας ως βάση διαλόγου μέσα στον αναρχικό-αντιεξουσιαστικό χώρο, στην προκήρυξη με την οποία ανέλαβε την ευθύνη για την βομβιστική επίθεση στις 10 Απριλίου 2014 στην Διεύθυνση Εποπτείας της Τράπεζας της Ελλάδος στο σύνταγμα.
Είναι αρκετά θετικό το γεγονός ότι συντρόφισσες και σύντροφοι από το Ηράκλειο Κρήτης, ανταποκρίθηκαν θετικά στην πρόταση αυτή, για τη σύνθεση μιας πλατφόρμας θέσεων που αφορά τον επαναστατικό κοινωνικό μετασχηματισμό και πρότειναν με την σειρά τους τη συγκρότηση μιας συνέλευσης που θα έχει σκοπό την διοργάνωση ενός πανελλαδικού συνεδρίου, το οποίο θα επιδιώξει την μέγιστη δυνατή συμφωνία όσον αφορά τις πολιτικές θέσεις του επαναστατικού κινήματος, τα μέσα αγώνα, τη στρατηγική δράσεων και την οργανωτική δομή του κινήματος.
Είναι δεδομένο ότι τα τελευταία χρόνια της κρίσης όλο και περισσότεροι σύντροφοι/ισσες προβληματίζονται πάνω στο τι πρέπει να κάνουμε, πάνω στο ζήτημα της επαναστατικής προοπτικής, τι προτάσεις έχουμε απέναντι στην κρίση, τι προτείνουμε στην κοινωνία, πως κοινωνικοποιούμε τα προτάγματα μας.
Επειδή βρισκόμαστε σε μια εποχή σύγχυσης όπου οι λέξεις έχουν χάσει το νόημα τους θα πρέπει να επανακαθορίσουμε και να επανανοηματοδοτήσουμε το τι είναι Επανάσταση. Επανάσταση είναι όταν ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, οι φτωχοί, οι καταπιεσμένοι, οι εργαζόμενοι, η νεολαία ανατρέπει με τη βία και τα όπλα την εξουσία, δηλαδή το κράτος που κατέχει μια κοινωνική μειοψηφία, οι πλούσιοι, οι καπιταλιστές, οι ολιγάρχες και επιβάλλει τη θέληση του. Αυτό συνέβαινε ιστορικά από τότε που δημιουργήθηκαν οι ταξικοί διαχωρισμοί και εμφανίστηκε το κράτος και ξέσπασε η πάλη των τάξεων. Άρα η Επανάσταση ή θα είναι Κοινωνική Επανάσταση ή δεν θα είναι Επανάσταση.
Η Επανάσταση δεν ήταν ποτέ και δεν μπορεί να είναι στοιχείο αυτοαναφορικότητας, δεν ταυτίζεται με την εξέγερση, δεν ορίζεται ως ατομική δράση και επιλογή αλλά είναι μια μακρά, συνθέτη και βαθιά κοινωνική διαδικασία, όπου προϋποθέτει να συμπορευτούμε και να δράσουμε με μεγάλα τμήματα των καταπιεσμένων, να αναζητούμε τρόπους επικοινωνίας τόσο σε επίπεδο δράσης όσο και λόγου, που να αγγίζει όσο περισσότερους καταπιεσμένους των χαμηλών κοινωνικών τάξεων γίνεται, γιατί αυτά τα στρώματα έχουν συμφέρον από την ανατροπή και να γειώνουμε το επαναστατικό πρόταγμα στις άμεσες κοινωνικές ανάγκες, αγωνίες και προβληματισμούς.
Με βάση αυτό δεν ωφελεί καθόλου η επιθετική έως και πολεμική κριτική που γίνεται από κάποιες τάσεις του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού χώρου εναντίον της «ενσωματωμένης» κοινωνικής βάσης. Μια τέτοια κριτική η οποία αναδεικνύεται ως το κύριο ζήτημα του ριζοσπαστικού λόγου, στοχεύει τα αποτελέσματα της καθεστωτικής χειραγώγησης και όχι τα αίτια την ύπαρξη της οργανωμένης εξουσίας δηλαδή του κράτους και αποδεικνύει μια αδυναμία διεισδυτικής κριτικής του ίδιου του καθεστώτος που αποσκοπεί στην κοινωνική συναίνεση και ενσωμάτωση.
Ο πόλεμος εναντίον της χειραγώγησης της κοινωνίας από το κράτος και το κεφάλαιο μπορεί να γίνει με αποτελεσματικό τρόπο μόνο αν καταφέρνει η επαναστατική δράση και ο λόγος να αποδομεί την κυρίαρχη ιδεολογία, να σαμποτάρει τις οικονομικές, πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες που διαμορφώνει το καθεστώς και να επιδιώκει να βρίσκει το επαναστατικό πρόταγμα κοινωνικά ερείσματα.
*
Βρισκόμαστε στο κατώφλι ραγδαίων πολιτικών εξελίξεων που αφορούν την αναμενόμενη συμφωνία της κυβέρνησης Σύριζα με τους δανειστές της υπερεθνικής οικονομικής ελίτ. Η επικείμενη συμφωνία επισφραγίζει την εδώ και καιρό προαναγγελθείσα υποχώρηση της κυβέρνησης και θα αποτελέσει την αρχή του τέλους, της ούτως ή άλλως λαβωμένης συναίνεσης και ανοχής αλλά και την αρχή της πολιτικής χρεοκοπίας της, κάτι που θα πρέπει να εκμεταλλευτούμε όσοι πραγματικά επιδιώκουμε την ανατροπή και την επανάσταση.
Αυτή την περίοδο μια στρατηγική των επαναστατών και του κινήματος, θα ήταν να υπονομεύσουν και να σαμποτάρουν τη συμφωνία της κυβέρνησης με τους δανειστές, πράγμα που θα οδηγούσε στην αστάθεια, στην υπονόμευση και στην ανατροπή της κυβέρνησης αλλά και στην χρεοκοπία του κράτους και του συστήματος, ως ένα πρώτο βήμα προς την κατεύθυνση της επαναστατικής προοπτικής.
ΕΝΟΠΛΗ ΕΦΟΔΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΩΝ ΟΧΥΡΩΝ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΒΟΥΛΗ-ΥΠΟΥΡΓΕΙΑ-ΤΡΑΠΕΖΕΣ-ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
ΑΦΟΠΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ
Η ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ ΕΙΝΑΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
Νίκος Μαζιώτης
ΥΓ. Χαιρετίζω τους συντρόφους και τις συντρόφισσες που έκαναν μια σειρά εμπρηστικών επιθέσεων το τελευταίο διάστημα. Ο δρόμος του αγώνα απαιτεί την συνένωση της θεωρίας με την πράξη. «Προπαγάνδα με την πράξη» όπως έλεγαν οι αναρχικοί από την εποχή της πρώτης διεθνούς «με την πένα, το στιλέτο, με το πιστόλι, τον δυναμίτη, ότι δεν ανήκει στην αστική νομιμότητα ανήκει σε εμάς»
athens.indymedia.org