Το Αστυνομικό μυθιστόρημα που μας εντυπωσίασε: Τα «Βατράχια»… ταράζουν τα νερά!

H επιλογή των εκδοτικών οίκων σε προσεγμένες μεταφράσεις ξένων έργων αστυνομικής λογοτεχνίας, προσέλκυσε μια πληθώρα αναγνωστών στα μονοπάτια αυτής της κατηγορίας. Ξένοι συγγραφείς αστυνομικής λογοτεχνίας, Nesbo, Elroy, Lackberg, Larson και άλλοι, χαρακτηρισμένοι -εκτός από μετρ- ως «εμπορικοί» του είδους, έδωσαν την απαραίτητη ενθάρρυνση στον Έλληνα αναγνώστη που τα τελευταία χρόνια όλο και πιο συχνά αναζητεί αστυνομικά αναγνώσματα. Μέσα από όλη αυτήν την θετική συγκυρία, η ελληνική αστυνομική λογοτεχνία βγήκε ξανά στο προσκήνιο. Μια νέα γενιά Ελλήνων δημιουργών, πείσμωσε να μας να αποδείξει πως δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τους ξένους συναδέλφους της- και μέχρι στιγμής τα καταφέρνει περίφημα!

Χαρακτηριστικό παράδειγμα, αποτελούν: «Τα Βατράχια», του Δημήτρη Σίμου, από τις  εκδόσεις Όστρια. Ένα  αστυνομικό έργο που διαδραματίζεται  στην περιοχή της Εύβοιας και της Στερεάς Ελλάδας, σηματοδοτώντας παράλληλα το ντεμπούτο του πολυμήχανου αστυνόμου Καπετάνου στην «χάρτινη» μάχη με το έγκλημα. Η πρωτοτυπία του συγγραφέα διατρέχει κάθε σελίδα του βιβλίου και δεν εξαντλείται μόνο στην πλοκή και τους χαρακτήρες. Ο Δημήτρης Σίμος τολμά να τοποθετήσει το σκηνικό εκτός Αθηνών, δημιουργώντας μια συναρπαστική ιστορία με καταιγιστική δράση πέριξ της Χαλκίδας. Η μεταφορά του σκηνικού εκτός πρωτεύουσας -και δη μάλιστα στην βροχερή επαρχία, δημιουργεί ένα σκηνικό επαρκώς noir, άριστα ατμοσφαιρικά ταιριαστό, με την εύρεση της σωρού ενός νεκρού κοριτσιού στα παγωμένα νερά του Ευβοϊκού.

Με αφετηρία τη δολοφονία μιας μαθήτριας δεκατεσσάρων ετών, κόρης ενός επιφανούς επιχειρηματία της Χαλκίδας, ξετυλίγεται το κουβάρι μιας αστυνομικής  ιστορίας που απλώνει τα πλοκάμια της και τυλίγει ασφυκτικά τον αστυνόμο Καπετάνο μέχρι το ανατρεπτικό φινάλε. Το θύμα, ένα κορίτσι ντυμένο συνέχεια στα μαύρα με μόνη παρέα την μουσική της, περιθωριοποιημένη από φίλους και συμμαθητές, ανασύρεται νεκρή από την θάλασσα, φορώντας μόνο τα εσώρουχα. Παράλληλα, αποτυπώνονται στο χαρτί κομμάτια της παιδικής ηλικίας δυο παιδιών από το μακρινό παρελθόν, προσθέτοντας μυστήριο και σασπένς στην εξέλιξη της πλοκής. Ίντριγκες, εκφοβισμοί, κυκλώματα, σιωπές, αποπροσανατολίζουν διαρκώς τις έρευνες και δίνουν τη δυνατότητα στον πραγματικό ένοχο να ξεφεύγει. Πόσο εύκολο είναι να αποκαλύψεις την αλήθεια σε μια κλειστή κοινωνία;

   Ο Δημήτρης Σίμος, εμφανίζεται με μία ιστορία γεμάτη νοήματα και προβληματισμούς  ακροβατώντας (επιτυχημένα) πάνω από το καυτό θέμα του σχολικού εκφοβισμού. Εξαιρετική η πλοκή και η παράλληλη αφήγηση των δύο ιστοριών, με κεντρικό άξονα το έγκλημα στην Χαλκίδα του σήμερα και τη ζωή δυο παιδιών στο Αλιβέρι του χτες. Στις δύο ιστορίες βρίσκεις κοινά στοιχεία αλλά και διαφορές στην αντιμετώπιση του πόνου, της μοναξιάς, του φόβου και της ζωής εν γένει, που κάνουν την ανάγνωση ιδιαίτερα δυνατή και απολαυστική. Έντονη και τολμηρή επίσης η προσέγγιση που αγγίζει κοινωνικά και πολιτικά στρώματα, εμπλέκοντας αστυνομία, ναρκωτικά, πορνεία, ρατσισμό και εξουσία.  Οι χαρακτήρες του έχουν βάθος και είναι  ολοκληρωμένοι . Ο αστυνόμος Καπετάνος, χωρίς να βυθίζεται στην ακραία κατάθλιψη ,(χαρακτηριστικό των ηρώων της Σκανδιναβικής αστυνομικής λογοτεχνίας), παραμένει μία γνήσια Ελληνική φιγούρα ζωσμένη από τα οικογενειακά προβλήματα της  σύγχρονης κοινωνίας.  Ο ίδιος ο συγγραφέας  εναλλάσσει ανθρώπινες στιγμές με τη διήγηση σχεδόν ακραίου hardboiled επιστρατεύοντας μια εκπληκτικά ρεαλιστική  αποτύπωση της συναισθηματικής κατάστασης των πρωταγωνιστών. Χωρίς υπερβολές και κουραστικές αναλύσεις, οι εικόνες και οι χαρακτήρες εμφανίζονται «ζωντανοί» μπροστά στον αναγνώστη. Είναι τόσο προσιτά και λιτά δομημένοι οι πρωταγωνιστές του, που ωθείσαι υποσυνείδητα  να δημιουργήσεις  «δεσμούς» μαζί τους.

Ο αστυνόμος Καπετάνος δεν έρχεται ως άλλος Σέρλοκ Χόλμς να λύσει δυσεπίλυτους γρίφους βασισμένος σ' ένα ασήμαντο στοιχείο. Είναι ένας συνηθισμένος Έλληνας αστυνόμος, που παλεύει με τις πληγές και τα λάθη του παρελθόντος, με τη διάλυση του γάμου του, με τις ενοχές του απέναντι στην ανατροφή του παιδιού του. Ομολογώ ότι με κέρδισε με το μοναδικό αυτοσαρκασμό του, τις φοβίες του, την έντονη συναισθηματικότητα, το φοβερό ένστικτο και τις ακλόνητες ηθικές αξίες του.