Τί Αστυνομία θέλουμε τελικά;;; Ερώτημα ΜΟΝΑΔΙΚΟ και διαχρονικό μεν, αλλά σε κάθε επιχείρηση να απαντηθεί προκύπτουν ΧΙΛΙΑΔΕΣ απαντήσεις.
Του Παπαγεωργίου Γεώργιου
Αντιπροσώπου Ε.ΑΣ.Υ.Α. στην Π.Ο.ΑΣ.Υ.
Αυτό θα ήτανε συγχρόνως εκτός από θεμιτό και εποικοδομητικό πιθανώς, με την αναγκαία προϋπόθεση μετά τις όποιες διαφωνίες, διαβουλεύσεις και ζυμώσεις να καταλήγαμε επιτέλους σε έναν βασικό άξονα το τι ακριβώς θέλουμε από τον θεσμό.
Επιπλέον να συμφωνήσουμε στα σημεία τα οποία (ας πούμε) ότι είναι αδιαπραγμάτευτα προκειμένου να πραγματωθεί ο ένας και μοναδικός σκοπός της Αστυνομίας.
ΠΡΟΛΗΨΗ ΠΑΝΩ ΑΠ’ΟΛΑ και όπου χρειαστεί καταστολή, με γνώμονα τη Δημόσια Τάξη και Ασφάλεια στα πλαίσια του Συντάγματος, των Νόμων και των εντολών που λαμβάνουμε καθημερινά κατά την εκτέλεση των καθηκόντων μας.
Αυτά τα... θεωρητικά βέβαια, χρίζουν της όποιας ανάλυσης μόνο στα πλαίσια της ελληνικής πραγματικότητας, αφού μάλλον απ’ ότι φαίνεται σε πάμπολλες άλλες χώρες, ευρωπαϊκές και μη, έχουν καταλήξει στην απάντηση για το ποιά Αστυνομία θέλουνε.
Συν το γεγονός, με τεράστια σημασία, το οποίο είναι ότι οι γενικότερες προσπάθειες στοχοποίησης και απαξίωσης των Σωμάτων Ασφαλείας, συνήθως αντιμετωπίζονται ως γραφικές, με αποτέλεσμα να πέφτουν στο κενό.
Μάχιμες Υπηρεσίες, αστυνόμευσης και ασφάλειας και όχι μόνο, συνεχίζουν απρόσκοπτα τα καθήκοντά τους και το κύρος αυτών κάθε άλλο παρά μειωμένο παρουσιάζεται. Δεν αναφέρομαι καν στην διάθεση υλικών, οχημάτων ή άλλων εφοδίων μιας και διανύουμε την εποχή των μνημονίων, των προ-μνημονίων και των μετα- μνημονίων... εμείς εδώ οι φιλότιμοι εργαζόμενοι της Ελληνικής Αστυνομίας.
Εξάλλου ως γνωστόν, και θα το ξαναπώ και θα το ξαναγράψω... το ΦΙΛΟΤΙΜΟ σώζει!!! Εαυτούς και αλλήλους, τελικά.
Με τα μέσα λοιπόν που (δεν) έχουμε, με την δύναμη που (δεν) έχουμε, προσπαθούμε να κάνουμε ότι καλύτερο για να προσφέρουμε υπηρεσίες στην κοινωνία, να ενισχύσουμε την αποτελεσματικότητά μας εξυπηρετώντας δημόσιο ή ιδιωτικό συμφέρον πάμπολλες φορές και συγχρόνως να ζήσουμε αξιοπρεπώς τις οικογένειές μας, διακινδυνεύοντας την ζωή μας, την σωματική και την ψυχική μας ακεραιότητα Δεν περιμένουμε φυσικά να είμαστε αρεστοί σε όλους τους Έλληνες πολίτες, ούτε και να σεβαστούν απόλυτα τον ρόλο μας. Αυτό το έχουμε αποδεχτεί μιας και αισθάνομαι ότι βασικά είναι κυρίως θέμα Παιδείας.
Δυστυχώς... Όμως όσο και να προσπαθείς να μην δίνεις σημασία σε κάποια ζητήματα η πίεση της αξιοπρέπειας σου χτυπάει κόκκινο... Πόσο μάλλον η αγανάκτησή σου, όταν όχι μόνο έκανες το καθήκον σου σύμφωνα με τις εντολές που δέχτηκες, αλλά ούτε φυσικά ξεκίνησες από το σπίτι σου με την απόφαση να μην γυρίσεις σώος και αβλαβής, διότι κάποιοι έχουν παρεξηγήσει τα όρια της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.
Ειδικά δε, όταν ο ασυγκράτητος λαϊκισμός στοχεύει κατευθείαν σε συγκεκριμένες Υπηρεσίες, σε συγκεκριμένες τακτικές αστυνομικών επιχειρήσεων, σε συγκεκριμένες ενέργειες χρήσης ή μη, ΝΟΜΙΜΗΣ βίας και ειδικότερα όταν οι καταγγελίες ή αναφορές αυτές έχουν ως μοναδικό σκοπό ή στόχο την σπίλωση του ρόλου και των προθέσεων των ανδρών των δυνάμεων αυτών, τότε να με συγχωρείτε, αλλά δεν μπορείς να κάθεσαι με τα χέρια σταυρωμένα ή με το στόμα κλειστό. Οφείλεις να υπερασπιστείς την θέση σου, τον ρόλο σου, την Υπηρεσία σου, την ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΣΟΥ, με ηρεμία, με επιχειρήματα, με νόμιμες διαδικασίες. Αλλά όχι να το καταπιείς ΚΑΙ αυτό. Δεχτός και ο αντίλογος, προφανώς. Να καταλήγουμε όμως κάπου παιδιά!
Να μην ξεχνιόμαστε, γιατί διαφορετικά χάνουμε την ουσία. Διαχρονικά λοιπόν, μας έχουν πει «φασίστες» (με ότι κι αν σημαίνει αυτό), μας έχουν πει ότι έχουμε «αφεντικά» και μάλιστα ότι τα φυλάμε κιόλας, μας έχουν πει ότι δέρνουμε, ότι είμαστε αντιδημοκρατικοί, ότι κινδυνεύουμε το ίδιο όσο ένας ψαράς, ότι δεν πρέπει να μιλάμε γιατί αμειβόμαστε καλά και είμαστε βολεμένοι, ότι είμαστε τεμπέληδες και αμόρφωτοι, ότι είμαστε “δικά τους” παιδιά και τόσα πολλά άλλα. Άλλα με εμπάθεια ,άλλα καιροσκοπικά, άλλα αντιφατικά, άλλα μην έχοντας την παραμικρή γνώση προσώπων, πραγμάτων, αντικειμένου ή καταστάσεων.
Που καταλήγουν όμως όλα;;; Στην ΣΤΟΧΟΠΟΙΗΣΗ και στην εν γένει ΑΠΑΞΙΩΣΗ μας, αν όχι στην καταρράκωση του ηθικού και του φιλότιμού μας, καρπώνοντας ο καθένας τελικά κάτι μικρό ή και μεγάλο, από όλο αυτό το «αλισβερίσι».
ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ και οι αποδέκτες γνωρίζουν. Ένωση Αθηνών και απλά μέλη της Ενώσεώς μας, απλοί χαμηλόβαθμοι αστυνομικοί που μάχονται καθημερινά για να φέρουν εις πέρας την αποστολή τους δεν ανέχονται πλέον και δεν πρέπει να ανέχονται γενικές στοχοποιημένες επιθέσεις, ανεξαρτήτου είδους, από κανέναν. Και η αδιαφορία είναι μια λύση, μιας και προτείνεται από διαφόρους, και θα μπορούσε να έχει στατιστικά, κατά καιρούς, αποτελέσματα, αλλά η σιωπή δεν κρύβει πάντοτε ξεκάθαρες απαντήσεις. Πρόσωπα, ομάδες και δεν ξέρω και γω ποιοι άλλοι φορείς, εξωτερικοί ή ακόμη και εσωτερικοί παράγοντες, πιστεύουν ότι μπορούν αντιδημοκρατικά να σε χαρακτηρίζουν, να σε ταλαιπωρούν δικονομικά ή εκδικητικά, να σε απειλούν με διάφορους τρόπους, πρέπει να μας βρίσκουν πανέτοιμους σε όλα τα επίπεδα, ώστε να λαμβάνουν την απάντηση που τους αρμόζει. Είτε με λόγια, είτε με πράξεις. Συνετά, νόμιμα, όμορφα και νοικοκυρεμένα.
Έχω την πεποίθηση ότι ήρθε ο καιρός. Το Δίκαιο να γίνει Πράξη...
"Απόσπασμα από το νέο τεύχος της Εφημερίδας της 'Ένωσης Αθηνών "Σύγχρονη Αστυνομία" μηνών Απριλίου - Μαϊου που μόλις κυκλοφόρησε".
