Ο Δημήτρης Κουφοντίνας απολαμβάνει την ευεργεσία του νόμου κι ο Μένιος Σακελλαρόπουλος αναρωτιέται αν και οι νεκροί του έχουν δικαιώματα…
Η είδηση δεν προκαλεί απλώς μούδιασμα αλλά ανατριχίλα! Παγωμάρα! Κι όσο κι αν την προσεγγίσει κανείς με ψυχραιμία, αδυνατεί να τη «χωνέψει» και εξακολουθεί να μένει παγωμένος…
Ο «Λουκάς» της 17 Νοέμβρη, ο μελισσοκόμος με το ματωμένο κεντρί, ο άλλοτε ταμίας –σταθερό χέρι- στρατολόγος και εκτελεστής της φονικής οργάνωσης που αιματοκύλησε την Ελλάδα, ο Δημήτρης Κουφοντίνας, απολαμβάνει πια το… αγροτικό του!
Καταδικασμένος σε έντεκα φορές ισόβια και 1.763 χρόνια κάθειρξη, σύμφωνα με την απόφαση του Πενταμελούς Εφετείου Αθηνών στις 9 Μαΐου 2007, μεταφέρθηκε στις αγροτικές φυλακές της Κασσαβέτειας Βόλου, «ένα κολλέγιο εκπληκτικών προδιαγραφών», όπως τις χαρακτηρίζουν οι έχοντες γνώση των φυλακών!
Μια βόλτα στο… κολλέγιο!
Κολλέγιο; Δεδομένο! Υπάρχουν κρατούμενοι που εργάζονται σε διάφορους τομείς και με το τέλος της δουλειάς τους κοιμούνται –ελεύθεροι- σε σπιτάκια με κήπο, μποστάνι και πολλές ανέσεις. Σπιτάκια, όχι κελιά, όχι κλειδαριές, καμιά σχέση με την έννοια της κλασικής φυλακής.
Πριν τρία χρόνια, στο πλαίσιο μιας έρευνάς μου για κάποιο βιβλίο μου (ΤΟ ΣΗΜΑΔΙ), είχα επισκεφτεί την Κασσαβέτεια, μένοντας άφωνος από την άνεση και την ελευθερία των κρατουμένων.
«Αυτό φυλακή; Όχι δα! Εδώ είναι σαν να βρίσκεσαι στο χωριό σου κι ακόμα καλύτερα! Κυκλοφορείς ελεύθερος όπου θες, κάνεις τη δουλειά σου και γυρίζεις σπίτι σου. Υπάρχει κτηνοτροφική μονάδα, έχουμε αγελάδες, πρόβατα, γουρούνια, πολλά χωράφια, δεν πλήττεις ποτέ! Είναι σαν δώρο σε μας, νιώθουμε ελεύθεροι», μου είχε πει ένας κρατούμενος.
Κι όταν τον ρώτησα αν σκέφτηκε ποτέ να την κοπανήσει αφού έχει την άνεση αυτή, κυκλοφορώντας ελεύθερος και πολύ μακριά από το κεντρικό κτίριο των φυλακών, μου είπε:
«Τρελός είμαι να την κοπανήσω; Πρώτα απ’ όλα, εδώ περνάμε ζωή και κότα, κάνουμε γιορτές, έρχονται οι οικογένειές μας, τι άλλο να ζητήσουμε; Αλλά το πιο βασικό είναι ότι μένοντας και δουλεύοντας εδώ, θα βγούμε έξω πολύ πιο γρήγορα, άρα είναι ηλιθιότητα να πετάξουμε αυτά τα τέλεια προνόμια…»
Ο Κουφοντίνας σε τι μπορεί να ελπίζει; Τα έντεκα φορές ισόβια να γίνουν… πέντε φορές ισόβια; Και τα 1763 χρόνια κάθειρξης να γίνουν… 900;
[custom:google-ads]
Υποδειγματικός κρατούμενος!
Άλλο όμως είναι το βασικό θέμα. Στέλνουν εκεί το «ματωμένο κεντρί» για να γίνει καλύτερος… μελισσοκόμος ή για να σκεφτεί σε καθαρό αέρα τις δολοφονίες του;
Νίκος Μομφεράτος 1985, Παναγιώτης Ρουσέτης 1985, Δημήτρης Αγγελόπουλος 1986, Αλ. Αθανασιάδης-Μποδοσάκης 1988, Παύλος Μπακογιάννης 1989, Ρόναλντ Στιούαρτ 1991, Τσετίν Γιοργκού 1991, Θάνος Αξαρλιάν 1992, Μιχάλης Βρανόπουλος 1994, Ομέρ Σιπαχίογλου 1994, Κώστας Περατικός 1997, Στίβεν Σόντερς, το τελευταίο θύμα της οργάνωσης, 8 Ιουνίου 2000.
Δεν είναι ίδιοι όλοι οι κρατούμενοι ούτε βεβαίως τα ποινικά αδικήματά τους. Αλλά η συγκεκριμένη κίνηση εκπλήσσει.
Κρίθηκε λοιπόν ότι είναι τόσο υποδειγματικός κρατούμενος (!) ώστε να δικαιούται αυτής της προνομιακής μεταχείρισης, από τη στιγμή μάλιστα που ο ίδιος παραμένει αμετανόητος, δηλώνοντας… πολιτικός κρατούμενος;
Τόσοι και τόσοι που απλώς είχαν μια άτυχη στιγμή στη ζωή τους και τιμωρήθηκαν γι’ αυτήν τι πρέπει να δικαιούνται;
Ένα χρόνο πριν, ο… πολιτικός κρατούμενος Κουφοντίνας, πριν ξεκινήσουν οι άδειες του, έγραφε:
«Ο θεσμός της άδειας δεν είναι κάποια παραχώρηση μιας καλοσυνάτης εξουσίας, αλλά μια κατάκτηση αγώνων την οποία δεν πρόκειται να εγκαταλείψουμε αμαχητί. Όπως δεν πρέπει να εγκαταλείπουμε καμιά κατάκτηση αγώνων, ιδιαίτερα σήμερα, στα χρόνια της μνημονιακής χολέρας, όταν η περιστολή των δικαιωμάτων είναι η άλλη όψη της μόνιμης λιτότητας. Όσο με αφορά, θέλω να ξεκαθαρίσω ότι ένας πολιτικός κρατούμενος μπορεί να ζήσει και χωρίς άδεια. Άλλωστε ποτέ η προσωπική του τύχη δεν μπορεί να είναι στην κορυφή των προτεραιοτήτων του. Όμως δεν μπορεί να ζήσει άτιμος. Δίχως ακέραια τη συνείδηση και την ιδεολογία του. Και επειδή η δική μας συνείδηση τροφοδοτείται από τη μνήμη των αγώνων, να το πούμε άλλη μια φορά, για να το καταλάβουνε, ότι αυτήν τη μνήμη ξέρουμε να την υπερασπίζουμε με κάθε κόστος. Δημήτρης Κουφοντίνας, 12 Ιουλίου 2017, Φυλακές Κορυδαλλού»
Και μετά… ήρθαν οι μέλισσες και η αμοιβή του. Ανατριχιαστικό!
Να φέρει πίσω τον πατέρα μου…
Δεν στέκομαι στις αμερικανικές κραυγές, όπως αυτές της εκπροσώπου του αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών, της Χέδερ Νάουερτ, που κατέκρινε την απόφαση των ελληνικών αρχών να μεταφέρουν τον Δημήτρη Κουφοντίνα.
«Αντιλαμβανόμαστε πως ο Έλληνας τρομοκράτης, Δημήτρης Κουφοντίνας, μεταφέρθηκε σε μια αγροτική φυλακή με χαλαρότερους περιορισμούς. Δολοφόνησε 11 ανθρώπους συμπεριλαμβανομένων και Αμερικανών. Δεν έδειξε καμία μεταμέλεια και εμπνέει την επόμενη γενιά τρομοκρατών να ακολουθήσει τα χνάρια του. Καταδικάζουμε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο τις άδειες και οποιαδήποτε ελάφρυνση της ποινής του»
Έχουν όμως τη δική τους αξία τα λόγια της Αλεξίας, κόρης του δολοφονημένου Παύλου Μπακογιάννη:
«Κι εγώ έχω ένα αίτημα στον Τσίπρα, να μου φέρει πίσω τον πατέρα μου αλλά δεν μπορεί…»
Είπε ακόμα η κυρία Μπακογιάννη:
«Για εμάς όλες τις οικογένειες των θυμάτων του Κουφοντίνα και της 17 Νοέμβρη το σημερινό έρχεται ως κερασάκια σε μια "τούρτα" των τελευταίων τριών ετών με τη μία πρόκληση μετά την άλλη για τους νεκρούς μας. Μένουν στη φυλακή παιδάκια για λίγα ναρκωτικά και ο μεγαλύτερος δολοφόνος που δεν έχει μετανιώσει τίποτα, μεταφέρεται σε αγροτικές φυλακές».
Όταν ο Κουφοντίνας πήρε την πρώτη του άδεια η κυρία Μπακογιάννη είχε πει:
«Τα παιδιά μου είναι μικρά, τους έκλεισα την τηλεόραση δύο ημέρες. Δεν ξέρω τι να τους πω και αυτά που έχω να τους πω, δεν θέλω να τα πω. Δεν θέλω να γεμίσω την καρδιά τους με ένα νέο μίσος για αυτό. Τους έλεγα μια ιστορία για τον Χάρι Πότερ, ότι η αγάπη τα κερδίζει όλα και το πώς η αγάπη της μαμάς του προστάτευσε τον μικρό μάγο. Και με ρωτάει 'Εσύ δεν αγαπούσες πολύ τον μπαμπά σου;'. Απάντησα 'πάρα πολύ αγάπη μου'. Και με ρώτησε 'Η δική σου αγάπη γιατί δεν τον προστάτευσε' και χάλασε όλο αυτό».
Ποσώς ενδιαφέρουν όλα αυτά τον Κουφοντίνα και τους συντρόφους του, με το Υπουργείο Δικαιοσύνης να έχει μια σταθερή άποψη:
«Η απόφαση για τη μεταγωγή του Δημήτρη Κουφοντίνα ελήφθη από την αρμόδια Κεντρική Επιτροπή Μεταγωγών και στηρίχθηκε στη συνδρομή όλων των προϋποθέσεων του νόμου. Συνεπώς, καλό είναι να γνωρίζει κάθε όψιμα ενδιαφερόμενος ότι τηρήθηκε απολύτως η νομιμότητα».
Έχει άραγε όρια η νομιμότητα; Όρους; Ή μήπως όχι;
Μια προσωπική ιστορία
Πριν 23 χρόνια είχε συμβεί κάτι που παραμένει ανεξίτηλα χαραγμένο στη μνήμη μου. Ήταν 15 Μαρτίου 1995 όταν ο Δημήτρης Κουφοντίνας είχε εκτοξεύσει ρουκέτες κατά του Mega κι εκείνο το βράδυ ένιωσα τι σημαίνει ΤΡΟΜΟΣ.
Οι ρουκέτες σφηνώθηκαν ακριβώς κάτω από το γραφείο μου κι ο σεισμός των οκτώ ρίχτερ -αυτό ήταν το αρχικό αίσθημα- με πέταξε στο έδαφος, με την ψευδοροφή να πέφτει στο κεφάλι μου, όπως και της γραμματέως του αθλητικού τμήματος, της Ντίνας Κακολύρη. Επιζήσαμε!
Τον συνάντησα στο δικαστήριο, στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο των γυναικείων φυλακών Κορυδαλλού, στις 23 Απριλίου 2003. Ήρθαμε πρόσωπο με πρόσωπο. Το άδειο βλέμμα του με κεραυνοβόλησε. Ανατρίχιασα! Ήμουν ο μάρτυρας νούμερο 173 και ήταν ο σταρ της οργάνωσης. Έφυγα με ένα σφίξιμο στο στομάχι, έφυγε για το κελί του χαμογελώντας.
Τώρα, δεκαπέντε χρόνια μετά, θα τον ρωτούσα το ίδιο πράγμα: "Γιατί;"
Ο Κουφοντίνας θα ξαναπάρει άδειες και από το… αγροτικό του. Ο Χριστόδουλος Ξηρός είχε πάρει έξι μέχρι να μην ξαναγυρίσει στη φυλακή (6 Ιανουαρίου 2014), για να συλληφθεί ένα χρόνο αργότερα (3 Ιανουαρίου 2015).
Εκεί στην Κασσαβέτεια μπορεί και να φτιάξει το μελίσσι του. Άραγε -παραφράζοντας τον Διονύση Σαββόπουλο- δεν ακούει φωνές από παντού και δεν φοβάται το καημένο;
Κι εντάξει, οι κρατούμενοι έχουν δικαιώματα. Οι νεκροί έχουν;
Πηγή: thecaller.gr