Η Κίνα, ως η μεγαλύτερη οικονομική δύναμη της εποχής μας, καλωσόρισε κάποια στιγμή τις χολιγουντιανές παραγωγές που πλέον στοχεύουν πολύ στην αγορά της, και ήταν θέμα χρόνου να αρχίζει να στηρίζει οικονομικά αντίστοιχες δικές της παραγωγές. Το «Σινικό Τείχος» μπαίνει μπροστά σε αυτό το γενικότερο project, μιλώντας για το γνωστότερο μνημείο στην ιστορία της χώρας σε μια ιστορία φτιαγμένη από δημιουργό που ξέρει τη δουλειά, σαν τον Γιμού, και με βιτρίνα μια αναγνωρίσιμη φυσιογνωμία του Χόλυγουντ, τον Ματ Ντέιμον. Πρωταγωνιστής όμως δεν είναι αυτός, αλλά τα χρήματα, μια που η ταινία διαφημίζεται παντού ως η ακριβότερη κινεζική παραγωγή που έγινε ποτέ.
Τι σημαίνει ακριβώς ότι το χρήμα είναι πρωταγωνιστής; Υπάρχει, εις βάρος της ιστορίας και του δραματουργικού της βάρους, μια ανάγκη για ύπαρξη πολλών σκηνών στις οποίες είναι παραπάνω από εμφανές πως ξοδεύτηκαν πολλά. Ο Γιμού δεν ενδιαφέρεται αυτή τη φορά για ένα χορογραφημένο κομψοτέχνημα, αλλά για ένα υπερθέαμα όπου όλα προσφέρονται αφειδώς στον υπερθετικό. Τα τέρατα που πολιορκούν το τείχος είναι κυριολεκτικά χιλιάδες, με αποτέλεσμα την αλόγιστη χρήση CGI και την υπερβολική διάρκεια των μαχών σε σχέση με την συνολική. Ναι μεν υπάρχουν κάποιες εμφανείς κινηματογραφικές επιρροές, κυρίως από το δυτικό horror, στο πως οργανώνεται και επιτίθεται η απειλή, όμως και αυτές χρησιμοποιούνται κυρίως για το παιχνίδι των εντυπώσεων.
Σε αυτη λοιπόν την ιστορία, μύθων, θρύλων και καταστροφής, ο Ματ Ντέιμον μοιάζει το ίδιο αμήχανος με τον χαρακτήρα του. Κατανοώντας και αυτός το λόγο της παρουσίας του εκεί προσπαθεί άλλοτε να το διασκεδάζει, προσφέροντας κάποιες κωμικές σκηνές, και άλλοτε να γίνει ένα με το πολεμοχαρές κλίμα της ταινίας. Πλάι του, συνοδοιπόρος στην παρουσία κραχτών, ο Γουίλεμ Νταφόε παίζει έναν ρόλο που προσφέρει ελάχιστα στην ιστορία και περισσότερο γράφτηκε για να δικαιολογεί την παρουσία του γνωστού και καλού ηθοποιού. Στα θετικά της ταινίας προστίθεται το ότι μετά απο καιρό, το 3D γινόταν πολύ εμφανές σε στιγμές και δεν είναι ανύπαρκτο και η έξυπνη αντιπαράθεση του μεγαλοπρεπούς τείχους όπου συμβαίνει η περισσότερη δράση, με τα γυμνά, ερημικά τοπία που βρίσκονται πέρα από αυτό και είναι αυτά που πρέπει να διασχίσουν οι ήρωες.
Αυτά όμως μοιάζουν και έιναι μικρές λεπτομέρειες. Περισσότερο από αυτές, το Σινικό Τείχος μοιάζει να κυνηγά έναν εξωκινηματογραφικό σκοπό, λειτουργεί σαν ένα είδος μετρήσεως δυνάμεων για το πως η Κίνα μπορεί να μπει ως μεγάλος παίκτης στο εμπορικό σινεμά. Και όταν οι σκοποί είναι εντελώς ξένοι με το ίιδιο τοκαλλιτεχνικό προϊόν, ακόμη και αν επιτευχθούν, σπάνια του δίνουν μεγαλύτερη αξία από όση πραγματικά έχει.