Ο κ. Φωτεινός Παγιαύλας ανήρτησε στο fb τα εξής:
"Τον φίλο και συνάδελφό μου αστυνομικό Αλέκο Λουκόπουλο τον γνώρισα όταν εγώ ήμουν νέος αστυφύλακας 21 χρονών στη Τροχαία Αθηνών κι αυτός ήδη σε ειδική υπηρεσία, «φτασμένος». Μιλάγαμε πολλες ώρες, μου έδινε συμβουλές για πολλά πράγματα. Δεν με παραμέλησε. Και εκεί φαινόταν και φαίνεται η αξία του «παλιού», του συναδέλφου, του ανθρώπου, στο πως αντιμετωπίζει το νέο συνάδελφο.
Ξαναγύρισε Τροχαία Αθηνών και συνεργαστήκαμε στις διασταυρώσεις. Εκεί αυτός, συνέχισε να είναι πεζός τροχονόμος, στη θέση που θεωρείται κανείς πεταμένος. Όμως, το θεωρούσε τιμή του (και τιμή μου) να βρίσκεται σε αυτή τη θέση.
Πρέπει να ήταν 1,90 με τεράστιες πλάτες, καθώς γυμναζόταν τακτικά, ευπαρουσίαστος, γοητευτικός, στη πένα. Ήταν ο ορισμός του τροχονόμου.
Ξανασυνεργαστήκαμε ως τροχονόμοι στη Βουλή. Έβλεπα γυναίκες, ακόμη και βουλευτίνες να τον χαιρετάνε και να του κάνουν κοπλιμέντα, ενώ εγώ δίπλα του ούτε καν με προσέχανε ότι υπήρχα!
Είναι κρίμα να φεύγουν οι άνθρωποι νωρίς. Ειδικά οι αξιόλογοι. Τα συλλυπητήριά μου στην οικογένειά του και στους δικούς του..."