Σκηνές ατέλειωτης θλίψης, πόνου και οδυρμού στο αμφιθέατρο του νοσοκομείου της Ρόδου, όπου έγινε η ταυτοποίηση των 34 ψυχών που χάθηκαν στο ναυάγιο, που σημειώθηκε την περασμένη Κυριακή στο Φαρμακονήσι.
Οι συγγενείς των νεκρών μεταξύ των οποίων τέσσερα βρέφη και 11 μικρά παιδιά, έφθασαν στην Ρόδο από το προηγούμενο βράδυ με μέριμνα της Περιφέρειας Νοτίου Αιγαίου, και νωρίς το πρωί μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο.
Δίπλα τους στον ίδιο χώρο εκτός από τους αξιωματικούς του Κεντρικού Λιμεναρχείου Ρόδου και της αστυνομίας, βρίσκονταν κοινωνική λειτουργός και ψυχολόγος από την Περιφέρεια, άνθρωποι της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες με επιστημονικό προσωπικό για την ψυχολογική στήριξη των προσφύγων, αλλά και διερμηνείς για καλύτερη επικοινωνία.
Όμως κανείς δεν μπορούσε να στηρίξει πραγματικά και να προετοιμάσει τους ανθρώπους αυτούς για ότι τους περίμενε! Ίσως επειδή και ίδιοι αρνούνταν να πιστέψουν πως οι δικοί τους άνθρωποι δεν ζούσαν πια!
Είναι χαρακτηριστικό πως ακόμη και όταν έφθασαν στην Ρόδο, παρόλο που γνώριζαν τον σκοπό του ταξιδιού τους, εκείνοι συνέχιζαν να κάνουν την ίδια ερώτηση: αν υπάρχουν αγνοούμενοι.
Η διαδικασία ήταν συγκεκριμένη. Ένας πρόσφυγας κάθε φορά μαζί με τον διερμηνέα καθόταν μπροστά από τον αξιωματικό του Λιμενικού για να δει τις φωτογραφίες αυτών των 34 που δεν κατάφεραν να βγουν στην στεριά.
Η ατμόσφαιρα βαριά, το στομάχι δεμένο κόμπος και τα ουρλιαχτά μαζί με τα αναφιλητά λύγιζαν ακόμη και τους πιο σκληρούς.
Τα λόγια φτωχά και ανίκανα να γλυκάνουν τον ανείπωτο πόνο. Και πως θα μπορούσαν άλλωστε! Ποιες είναι αυτές οι κουβέντες που θα πρέπει να ειπωθούν στην μάνα που έχασε τα τρία της παιδιά, το μικρότερο 8 μηνών – το θήλαζε ακόμη- και τα άλλα δύο 2 και 3 ετών, μαζί με τον άνδρα της!
Πώς να συμπαρασταθείς στον πατέρα που ψάχνει τις δυο του κόρες και την γυναίκα του και ελπίζει να μην τις βρει στις φωτογραφίες που θα του δείξουν!
Αλλά και τι να προφέρεις στον νεαρό άνδρα που έχει ξεκληριστεί ολόκληρη η οικογένειά του και έχει απομείνει αυτός για να αναγνωρίσει έξι πτώματα! Και όμως κλαίγοντας σιωπηλά, βουβά μερικές φορές, θέλοντας να διατηρήσουν ακόμη και τώρα την αξιοπρέπεια τους, περιμένουν καρτερικά να έρθει η σειρά τους!
http://www.thetoc.gr/