Αστυνομικοί, με καθήκοντα σαν τα σημερινά, υπήρχαν από τον 5ο αι. π.Χ. Υπό την επίβλεψη του Αρείου Πάγου λειτουργούσαν διάφορες αρχές αρμόδιες για την ευκοσμία, την υγιεινή, την προστασία των ηθών, την επιτήρηση της αγοράς, των οικοδομών, των ξένων, την πρόληψη των δημόσιων δυστυχημάτων, την καλή διοίκηση της πόλης. Οργανα ικανά εξασφάλιζαν τη δίκαιη και απαραβίαστη προστασία της προόδου...
Σίγουρα οι εκρήξεις παραλογισμού είναι μέρος της ζωής από καταβολής του είδους, σίγουρα οι κάθε είδους πιέσεις θέτουν υπό δοκιμασία τους αδύναμους κρίκους μιας κοινωνίας, που εμφανίζουν τη συνήθη καταστροφική ή αυτοκαταστροφική επιθετικότητα. Η πολυετής κρίση, επιπλέον, εισήγαγε την αμφιβολία για το αύριο, στο μυαλό όσων πιέζονται σχεδόν διέκοψε τον ανοιχτό προς το μέλλον ατέρμονο χρόνο της εξέλιξης· συρρίκνωσε την πίστη στη νομοτέλεια του καλύτερου αύριο. Η ανασφάλεια αλλάζει τον πολίτη, τον κάνει πιο επιρρεπή στη σύγκρουση, στην απελπισία.
Ομως, οι φύλακες της ομαλότητας θα έπρεπε συνεχώς να εκπαιδεύονται, να ελέγχονται, να υποστηρίζονται, να επανελέγχονται ώστε να παραμένουν –χωρίς τα παραπάνω χαρακτηριστικά– όργανα μιας νηφάλιας και δίκαιης αρχής.
Διότι, ως γνωστόν, ορισμένοι δεν είναι πάντα έμφρονες, αυτοκυρίαρχοι, διαυγείς, και ολισθαίνουν σε εξαλλοσύνες, παρακρούσεις, βιαιότητες ή ολέθριους παλληκαρισμούς. Δεν είναι μόνο η περίπτωση Κορκονέα, ο αρχιφύλακας που πυροβόλησε τον φρουρό έξω από το σπίτι του Αμερικανού πρεσβευτή, ο αστυνομικός που σκότωσε τον Σέρβο μαθητή στη Θεσσαλονίκη επειδή τον πέρασε για κλέφτη, ο αστυνομικός των ΜΑΤ που στραγγάλισε την 7χρονη κόρη του, είναι και άλλες υποθέσεις δολοφονίας, αυτοχειρίας, αυτοδικίας που περνούν στα... ψιλά, με τις εύκολες αποχρώσες ερμηνείες περί «κακιάς ώρας».
Οπως έγινε γνωστό, ο παιδοκτόνος του Ευόσμου παρέμενε στην υπηρεσία των ΜΑΤ μολονότι είχε διαγνωστεί με μανιοκατάθλιψη και είχε στο παρελθόν αποπειραθεί να αυτοκτονήσει. Η συναδελφική αλληλεγγύη κάλυπτε την προβληματική συμπεριφορά του. Μέχρι που έχασε τον έλεγχο και έπνιξε το παιδί του, επειδή δεν ήταν στρατιωτάκι αμίλητο και ακούνητο κι έπαιζε... Δεν υπάρχει τίποτα πιο φοβερό από την «κακιά στιγμή» που καταργεί για κάποιον όλες τις στιγμές. Και ποιος, σε συνθήκες ασυγκράτητης οργής, δεν έχει απειλήσει λέγοντας «θα σε σκοτώσω»; Ομως –ευτυχώς– λίγοι είναι εκείνοι που δρασκελίζουν το διάπυρο κρηπίδωμα, που υπακούν στο κάλεσμα του αίματος, που εγκληματούν. Τις διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στην αντοχή και την αδυναμία, στην υγεία και την ασθένεια πρέπει να αφήνονται να ανιχνεύουν οι ειδικευμένοι ψυχίατροι των Σωμάτων Ασφαλείας. Διότι, οι 8 ή 12 ψυχίατροι για 50.000 αστυνομικούς δεν είναι μόνο διοικητικό κενό, είναι απόρροια μιας νοοτροπίας –ισχυρότατης από καταβολής Σωμάτων–, που τοποθετεί πάνω από όλα την εικόνα του φύλακα (ο χαλύβδινος Ηρακλής ή Θησέας, το απόμακρο ανέγγιχτο φόβητρο της εξουσίας) και όχι την ουσία, και θέλει κάθε ατόπημα, κάθε παρασπονδία, κάθε νόσος, κάθε καχεξία να «κουκουλώνεται».
Παροδικά «κουκουλώματα»
http://www.kathimerini.gr