Δόκιμος Αστυφύλακας 2015-2017...
Δεν ξέρω αν πρέπει να νιώθω τύχη ή ατυχία που πλέον υπηρετώ την ΕΛΑΣ και τους κατοίκους αυτής της χώρας.
Το 2013 καταφέραμε να πετύχουμε την εισαγωγή μας στις αστυνομικές σχόλες και την ίδια ώρα που οι συνομήλικοι μας ετοίμαζαν βαλίτσες για να φύγουν για τις σχολές τους εγώ σκεφτόμουν "τι θα κάνω 2 χρόνια; και αν τελικά δεν μας πάρουν ποτέ;" ....
Τα χρόνια όμως πέρασαν εγώ αυτό το διάστημα δούλεψα και με τη βοήθεια της οικογένειας μου φοίτησα και σε ένα πανεπιστήμιο από το οποίο λίγο αργότερα με υποχρέωσαν να διαγραφώ παρά το γεγονός ότι δεν χρωστούσα μαθήματα.
Πέρασαν και οι 9 μήνες της σχολής με πολλά προβλήματα όπως η θέρμανση, η κακή κατάσταση των εγκαταστάσεων, η κακή ποιότητα και ποσότητα φαγητού, η έλλειψη καθαριότητας (καθαρίζαμε εμείς ανά διμοιρίες τους κοινόχρηστους χώρους αλλά και κάποια γραφεία όταν το έκριναν απαραίτητο), τα βιβλία που δεν είχαμε και αναγκαστήκαμε να βγάλουμε φωτοτυπίες με δικά μας έξοδα και φυσικά οι χαρακτηριστικές πράσινες στολές οι οποίες είχαν γίνει λόγος συζήτησης.
Η εκπαίδευση μας στα ΤΔΑ τουλάχιστον ανεπαρκής και όμως βγήκαμε έξω και μας αντιμετωπίζουν σαν να ξέρουμε πρόσωπα και καταστάσεις. Περάσαμε λίγο από ΑΤ πήραμε μια γεύση της κατάντιας μας και μετά μας πέταξαν στην τροχαία στο "πρόσωπο της αστυνομίας", εκεί είδαμε πως είναι να σε πετάνε σε ένα δρόμο για 6 ώρες με ασύρματο που δεν λειτουργεί, σε μια πόλη που δεν γνωρίζεις αν χθες στο σημείο σου πυροβόλησαν συναδέλφους "δόκιμος είσαι, δεν έχεις ανάγκη" και να σε ξεχνάνε εκεί μέχρι να πάρεις κάποιον τηλέφωνο για να μάθεις αν σχόλασες ή αν θα παραμείνεις λόγω έκτακτων υπηρεσιακών αναγκών π.χ. την διέλευση του τάδε Υπουργού από το σημείο σου . Όσες φορές αναγκάστηκα να διαβιβάσω δεν πήρα απάντηση από το κέντρο ή με θυμήθηκαν 2-3 ώρες μετά.
Οι αξιωματικοί μας ενδιαφέρονται μόνο για την εμφανή πλην άσκοπη παρουσία μας στο χώρο και όχι για εμάς . Ο κόσμος μας αντιμετωπίζει σαν κέντρο πληροφοριών ή σαν ζώα αφού το μόνο που βλέπουν είναι η στολή και ας μην ξεχνάμε ότι είμαστε ΜΠΑΤΣΟΙ ενώ οι έξυπνοι συνάδελφοι βγάζουν τα κόμπλεξ τους πάνω μας γιατί "δόκιμος είσαι".
Τα λεφτά που παίρνουμε οριακά επαρκούν για να περάσουμε το μήνα και αυτό με βοήθεια από την οικογένεια μας, γιατί ο βασικός μας είναι 280 ευρώ, τα βραδινά που δικαιούμαστε δεν τα δουλεύουμε και πιθανότατα αυτό το μήνα να χάσουμε και τα πενθήμερα.
Θυμίστε μου λοιπόν για ποιο λόγο δουλεύω, για ποιο λόγο να σέβομαι τους ανωτέρους μου (όταν αυτοί δεν το κάνουν) , για ποιο λόγο να υπερασπιστώ κόσμο που ως τώρα μου έχει πετάξει μπουκαλάκια νερού και πέτρες, με έχει βρίσει ή με αντιμετωπίζει υποτιμητικά...;
Ευχαριστώ την ΕΛΑΣ και την χώρα μου που με έμαθαν ότι τελικά αυτό που πρέπει να κοιτάξω είναι η πάρτη μου και πως δεν ασκώ λειτούργημα αλλά μια κακοπληρωμένη και ανούσια δουλειά αφού στο ελλαδιστάν δεν υπάρχουν νόμοι , κράτος, άνθρωποι παρά μόνο συμφέροντα.