Γράφει ο
Παναγιώτης Καράμπελας
Σμηναγός ε.α.
Επίτιμος Πρόεδρος Συλλόγου Αποφοίτων ΣΤΥΑ (ΣΑΣ)
¨Όταν χαιρέτησα τον υφυπουργό, εντός του ναού, του είπα σ’ έντονο ύφος ότι «σήμερα εδώ έπρεπε να βρίσκονται όλοι οι αρχηγοί και υπαρχηγοί των Επιτελείων (ΓΕΣ, ΓΕΝ, ΓΈΑ, ΓΕΕΘΑ) διότι το 1974 συνάδελφοί τους έπεσαν μαχόμενοι ηρωικά για το μεγαλείο της πατρίδας...»¨. Δήμαρχος, περιφερειάρχης, υπουργοί, πρόεδρος της Βουλής, αρχηγοί κομμάτων έλαμψαν με την απουσία τους. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έστειλε κάποιον αντισμήναρχο να καταθέσει στεφάνι, οι Ένοπλες Δυνάμεις εκπροσωπήθηκαν από έναν υποστράτηγο, η ΕΛ.ΑΣ. και το Λιμενικό από ταξιάρχους και ο πρωθυπουργός με την κυβέρνηση εκπροσωπήθηκαν από τον υφυπουργό Εθνικής Άμυνας.
Τα παραπάνω τα διάβασα από ανάρτηση επιστολής του ε.α. Αντιστράτηγου κ. Ιωάννη Ηλ. Αλεξάκη στο onalert της 5-8-2015. Είναι διαπίστωση, αλλά και διαμαρτυρία ενός απόστρατου, που εξέφρασε απευθυνόμενος στον μοναδικό παρόντα υψηλό εκπρόσωπο της Ελληνικής Πολιτείας και των Ενόπλων Δυνάμεων, Υφυπουργό Εθνικής Άμυνας, για τη θλιβερή εικόνα που αποκόμισε κατά το ετήσιο μνημόσυνο που τελέσθηκε στον Μητροπολιτικό Ναό Αθηνών, από τον δήμο της πρωτεύουσας, για τους πεσόντες κατά το πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974 !
Στρατηγέ μου, είμαι απόλυτα αλληλέγγυος προς την αγανάκτησή σας. Όλοι οι υπόψη κύριοι, που εκ του πρωτοκόλλου, τουλάχιστον, όφειλαν να είναι παρόντες για να τιμήσουν τη θυσία των Ελλήνων Αξιωματικών συναδέλφων - και όχι μόνο - φαίνεται ότι δεν το θεώρησαν άξιον λόγου γεγονός για να ¨υποστούν¨ την ¨βάσανο¨ της απότισης φόρου τιμής στη μνήμη τους.
Τόση ήταν η εκτίμηση και η ευγνωμοσύνη της Πολιτείας και των ΕΔ σε εκείνους που με τη θυσία τους τότε ¨διέσωσαν την τιμή και την αξιοπρέπεια της πατρίδας¨!
Αυτά, δυστυχώς, είναι τα νέα μηνύματα που στέλνουν στους νεώτερους οι ¨αρμόδιοι¨ για την έννοια της αυτοθυσίας και της θυσίας. Έτσι τα ζυγίζουν στο ¨δικό τους¨ ζυγό; Οι γονείς, τα αδέλφια, οι σύζυγοι, τα παιδιά, οι φίλοι όσων έδωσαν τη ζωή τους σε εκείνο τον ¨πόλεμο¨, πώς να νοιώθουν; Τους ρώτησε κανένας πώς νοιώθουν; Νοιώθουν περήφανοι ή πικραμένοι; Οι Τούρκοι τους δικούς τους, τους έκαναν ήρωες. Εμείς; Γιατί ακόμη κρύβουμε έναν πόλεμο, στον οποίο η ομάδα των πραξικοπηματιών του Ιωαννίδη μας ενέπλεξε και σαν στρατιωτικοί διαταχθήκανε κάποιοι να πολεμήσουν; Δεν είναι, ωστόσο, ένα έστω και ¨μαύρο¨ κομμάτι της ιστορίας μας; Γιατί το αποκρύπτουμε επιμελέστατα; Γιατί την παραχαράσσουμε; Μήπως και σήμερα υπάρχουν κάποιοι ¨αντιστασιακοί¨, που και τότε τις πρώτες μέρες της μεταπολίτευσης είχαν σκεφτεί ακόμη και να στείλουν σε στρατοδικεία όσους συμμετείχαν; Ή μήπως η μικροψυχία, η αντιζηλία, ο φόβος ανταγωνισμού στην εξελικτική πορεία, στην υστεροφημία καλά κρατούν, ακόμη και σήμερα, σαν σύνδρομο στρατοπέδου;
Κύριε Αλεξάκη, πολλά είναι εκείνα που δυστυχώς μπορεί να συμβαίνουν και εύλογα να αγανακτούν πολλούς. Πολλοί περισσότεροι, βέβαια, δεν ξέρουν ίσως και τίποτα από το γεγονός εκείνο, αφού κανείς δεν το αναδεικνύει τόσα χρόνια με τις πρέπουσες τιμές, θαυμασμό και σεβασμό. Τι να πεις σε πολλούς από τους σημερινούς προσκεκλημένους ¨τιμητές¨ αυτής της θυσίας, όταν και αυτοί ίσως δεν ξέρουν τι πραγματικά έγινε τότε; Ποιος από αυτούς ξέρει ότι οι καταδρομείς που τότε μεταφέρθηκαν εκεί με τα NORATLAS, κατά την προσγείωση στο αεροδρόμιο της Λευκωσίας, τις πρωινές ώρες της 22-7-1974, έβλεπαν τον ουρανό της να φλέγεται και εκείνοι με αποφασιστικότητα να πηγαίνουν να βοηθήσουν τους αδελφούς Κυπρίους; Ποιος ξέρει ότι με την ηρωική προσπάθεια των πληρωμάτων των αεροσκαφών, που βουτούσαν για προσγείωση, ένοιωθαν βλήματα να διαπερνούν το αεροσκάφος τους, να αχρηστεύουν βασικά λειτουργικά τους μέρη και να τραυματίζουν ή και να σκοτώνουν κομάντος, σε κάποια από αυτά, με τραγικότερο να καταρριφθεί από φίλια πυρά ένα από τα αεροσκάφη και να βρουν το θάνατο οι επιβαίνοντες, πλήρωμα και κομάντος, εκτός από έναν κομάντο;
Ποια μετάλλια ανδρείας, που τους αναλογούν, τους αποδόθηκαν ή και πρέπουσες τιμές τους αποδίδονται επετειακά; Κύριε Αλεξάκη, οπωσδήποτε δεν αρμόζει, όπως περιγράφετε στην αγανάκτησή σας, να ¨αναγνωρίζεται¨ έτσι, η θυσία τους; Αυτό είναι απαξίωση, προσβολή, ξεθώριασμα αξιών και ιδανικών. Το ιστορικό αυτό γεγονός δεν το κλείνουν μόνο με αυτά. Ίσως εκπλαγείτε αν μάθετε ότι στο Πολεμικό Μουσείο της ΠΑ, ενώ εκτίθενται αεροσκάφη κάθε τύπου, ακόμη και Γερμανικά που ανασύρθηκαν από θάλασσές μας, ΛΕΙΠΕΙ το μοναδικό αεροσκάφος που συμμετείχε σε πολεμική αποστολή μεταπολεμικά, το NORATLAS, αν και έχει ετοιμαστεί ένα, από καιρό, για το σκοπό αυτό, αλλά σαπίζει σε κάποια πίστα υποστέγου. Αυτό τι σημαίνει; Γιατί κρύβουν ένα ιστορικό κατόρθωμα, μια ¨αποστολή αυτοκτονίας¨, όπως τότε ξένα πρακτορεία ειδήσεων την είχαν αποκαλέσει; Ποίοι, τέλος πάντων, είναι οι πραγματικοί παραχαράχτες της ιστορίας μας και γιατί;
Και καλά οι πολιτικοί μας έχουν συνήθως την ¨αντιμιλιταριστική φιλοσοφία¨ τους και πράττουν αναλόγως. Οι κεφαλές των ΕΔ, όμως, όπως ορθώς επισημαίνετε, στρατηγέ, πού ήσαν; Κάποιοι, από αυτούς ίσως ήταν και γνωστοί ή συνεργάτες κάποιων από εκείνους που θυσιάστηκαν ή και πολέμησαν και είχαν την τύχη να γυρίσουν ζωντανοί και να βιώνουν τόσα χρόνια αυτήν την ακατανόητη αναλγησία και αδικία. Πώς εννοούν αυτή τη δική τους συμπεριφορά απέναντί τους; Υπηρεσιακά και συνειδησιακά;
Κύριοι της εξουσίας έχετε τρομερές ηθικές και εθνικές ευθύνες. Κρατείστε τις ΕΔ ψηλά, όσο και αν οι συνθήκες κρίσης τους διαβρώνουν το ηθικό. Διαμορφώστε υψηλό ηθικό στο προσωπικό με κάθε τρόπο, με κάθε μέσο! Δείξτε αληθινά σε κάθε σας βήμα ότι πράγματι το γνωρίζετε και το κάνετε!!! Επίσης, όχι άλλη περιφρόνηση στη μνήμη πεσόντων ηρώων μας.
onalert.gr