“Γράψε άλλη μια αυτοκτονία” και συνεχίζουμε… Οι Ένοπλες Δυνάμεις και οι στρατιωτικοί είναι αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνίας. Ότι συμβαίνει έξω από τις μονάδες και τα στρατόπεδα, “καθρεφτίζεται” στο χώρο των ΕΔ. Καμία εξαίρεση δεν υπάρχει. Ακόμη και στις αυτοκτονίες…
Παρόλα αυτά η απόφαση να δώσει τέλος στη ζωή του ένας στρατιωτικός προκαλεί μεγαλύτερο σοκ. Ίσως επειδή όλοι μας θεωρούμε ότι οι στρατιωτικοί φορώντας τη στολή γίνονται “υπεράνθρωποι”. Παραμένουν άνθρωποι όπως όλοι μας. Με υποχρεώσεις,προβλήματα και αδιέξοδα…
Αυτό που θα πρέπει να μας ανησυχεί είναι αν η ηγεσία των ΕΔ έχει προβληματιστεί από το φαινόμενο των αυτοκτονιών στρατιωτικών. Η τελευταία αντίδραση που θυμόμαστε,ήταν το καλοκαίρι του 2015, όταν ο αντιστράτηγος Μεϊμάρης είχε ζητήσει τα εγχειρίδια του αμερικανικού στρατού για να τα μελετήσει. Ο αντιστράτηγος έχει παραιτηθεί κι έκτοτε δεν έχουμε ακούσει ή αντιληφθεί κανέναν προβληματισμό για το θέμα…
Βλέπουμε Αρχηγούς να επισκέπτονται κάθε μέρα μονάδες σ΄ όλη την Ελλάδα και καλά κάνουν. Αυτό που μας προβληματίζει είναι ότι οι επισκέψεις τους δεν έχουν προσφέρει το παραμικρό στην τόνωση του ηθικού του προσωπικού. Δεν αρκεί η εμφάνιση ενός Αρχηγού πρέπει και κάτι να λέει. Δεν αρκεί να ακούει τα προβλήματα,πρέπει κάποια στιγμή να ΄χει να προτείνει και λύσεις. Γι΄ αυτό έγινε Αρχηγός και δεν μπορεί να μεταφέρει το βάρος των λύσεων μόνο στους υφισταμένους του. Δεν μπορεί να ζητάνε από τους διοικητές των σχηματισμών να περιγράψουν “το όραμά τους”. Αυτό είναι δουλειά της ηγεσίας,όχι των διοικητών. Οι διοικητές ,αν δεν το ΄χει καταλάβει η ηγεσία, έχουν τόσα προβλήματα να λύσουν που δεν έχουν χρόνο να “οραματιστούν”.
Το να εμφανίζεται ένας Αρχηγός να κάνει μια ομιλία περί ανέμων και υδάτων και να φεύγει δεν λέει τίποτα στο προσωπικό. Το μόνο που μένει είναι η επιπλέον πίεση και ταλαιπωρία γιατί “έρχεται ο κ.Αρχηγός”.
Τα προβλήματα ως γνωστόν μεταφέρονται πάντα “προς τα κάτω”. Στις Ένοπλες Δυνάμεις η πίεση ξεκινά από ψηλά και φθάνει στον τελευταίο στρατιώτη. Σ΄ αυτή τη πίεση της καθημερινότητας για την εύρυθμη λειτουργία και της τελευταίας μονάδας στη χώρα έχει προστεθεί το ασήκωτο βάρος της οικονομικής κρίσης. Το μίγμα είναι εκρηκτικό και επικίνδυνο. Θα ΄πρεπε μετά από οκτώ χρόνια κρίσης και τόσες αυτοκτονίες να έχει γίνει κατανοητό από την στρατιωτική ηγεσία.
Λεφτά και λύσεις στα οκονομικά προβλήματα των στρατιωτικών δεν μπορούν να δώσουν οι Αρχηγοί. Οφείλουν όμως να δίνουν κουράγιο,δύναμη,αυτοπεποίθηση κι ελπίδα.Το πως θα το κάνουν δεν είναι μόνο δικό τους πρόβλημα. Είναι η δουλειά τους…