Του Πάκου Δημοσθένη, Προέδρου Ε.ΑΣ.Υ.Α.
Ήθελα εδώ και αρκετό καιρό να διατυπώσω δημοσίως ορισμένους προβληματισμούς για την πορεία που ακολουθεί το συνδικαλιστικό κίνημα, πλην όμως δεν το έκανα εξαιτίας του τοξικού κλίματος που επικρατεί. Πρόσφατα όμως εκφράστηκα δημοσίως στο Γενικό Συμβούλιο των Πρωτοβαθμίων Ενώσεων της Π.Ο.ΑΣ.Υ. όπου είχα την τιμή να εκπροσωπώ ως Πρόεδρος την Ένωση Αστυνομικών Υπαλλήλων Αθηνών και ως εκ τούτου, αποφάσισα να παραθέσω κάποιες σκέψεις μου στην εφημερίδα “Σύγχρονη Αστυνομία” που αποτελεί εδώ και δεκαετίες τη φωνή της Ένωσής μας.
Κατά τη γνώμη μου έχει φτάσει η ώρα ώστε το συνδικαλιστικό κίνημα να πραγματοποιήσει την αυτοκάθαρσή του προκειμένου να είναι σε θέση να προχωρήσει μπροστά και να εκπροσωπήσει αποτελεσματικότερα τον αστυνομικό υπάλληλο τα επόμενα χρόνια, δεδομένου ότι οι συσχετισμοί πλέον τόσο υπηρεσιακά, όσο και στην κοινωνία την ίδια, μεταβάλλονται με ταχύτατους ρυθμούς. Αν και εφόσον το επιτρέψουν οι επιδημιολογικές συνθήκες και τα υγειονομικά πρωτόκολλα, ώστε να λάβουν χώρα οι διεργασίες των Συλλογικών Οργάνων τους επόμενους μήνες, επιβεβλημένο είναι κατά την άποψή μου ένα delete και ένα πραγματικό restart, προκειμένου να τεθούν με σαφήνεια οι όροι με τους οποίους εκπροσωπούμε τα μέλη μας.
Αναφέρω όλα τα ανωτέρω επειδή εδώ και περίπου δύο χρόνια βιώνουμε όσοι εμπλεκόμαστε με τα Σωματεία της Αστυνομίας έναν κυκεώνα αλληλοκατηγοριών, κιτρινισμού , ανυπόστατων προτάσεων με μόνο γνώμονα το κέρδος σε εκλογές, την παραπληροφόρηση και πολλά άλλα. Το θέατρο δε του παραλόγου παρατηρείται στα Μ.Μ.Ε. αφού καθημερινά αντί να τοποθετούμαστε ως συνδικαλιστές, παρουσιαζόμαστε ως ντεντέκτιβ ή τηλεσχολιαστές. Θα σκεφτούν κάποιοι ότι και εγώ έχω συχνή παρουσία στα Μ.Μ.Ε. συνεπώς σε τι διαφέρω; Προφανώς και έχω συχνή παρουσία ως Πρόεδρος του μεγαλύτερου Πρωτοβάθμιου Σωματείου της χώρας και σαφώς υποστηρίζω ότι πρέπει να έχουμε παρουσία, όχι όμως για την προσωπική μας προβολή ή για τα εκτός Αστυνομίας “θέλω”. Η παρουσία σε όλα τα Μ.Μ.Ε. οφείλει να είναι τέτοια ώστε να μεταφέρουμε προς τα έξω τα ζητήματα τα οποία αντιμετωπίζει ο Έλληνας αστυνομικός, ώστε να τα μαθαίνει η κοινωνία, οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι, μήπως και εξαιτίας της δημοσιότητας ασκηθεί πίεση στους αρμοδίους. Στους επόμενους μήνες θα αγωνιστώ με όλες μου τις δυνάμεις ώστε να υπάρξει πραγματική επανεκκίνηση του συνδικαλιστικού κινήματος. Δεν είναι πλέον ανεκτό να διαβάζουμε ανώνυμες ανακρίβειες, εμετικά σχόλια σε σάιτ, προτάσεις που ουδεμία σχέση έχουν με τον πραγματικό συνδικαλισμό, αλλά μάλλον με το καφενείο και δημοσιεύονται για να χαϊδεύουν αυτιά.
Κλείνοντας, θα ήθελα να τονίσω ότι ουδείς είναι “αθώος του αίματος” για ότι συμβαίνει, αν όμως δεν δομήσουμε άμεσα μέσα από προτάσεις στα συλλογικά μας όργανα, τον τρόπο και τους όρους που συνδικαλιζόμαστε, θα οδηγηθούμε στην απαξίωση, στην πολυδιάσπαση που διακαώς επιθυμούν οι Ηγεσίες και οι συνάδελφοι θα απευθύνονται σε μας μόνο όταν θα πλησιάζουν τα ετήσια συμβούλια μεταθέσεων.