Γράφει ο Λάμπρος Δημητρέλος
Οι αστυνομικοί περιπολίας εκτίθενται καθημερινά στους μεγαλύτερους κινδύνους, οι οποίοι συνοψίζονται στον επονομαζόμενο «άγνωστο κίνδυνο», γι’ αυτό και για την εκτέλεση των καθηκόντων τους απαιτείται το υψηλότερο δυνατό επίπεδο ηγεσίας, εκπαίδευσης, πειθαρχίας, αντοχής και μαχητικού πνεύματος.
Δυστυχώς η πολλές φορές ερασιτεχνική αντίληψη, η ελλιπής στρατηγική και οι κατ’ επέκταση πρόχειρες – «φτωχές» τακτικές, οδηγούν μαθηματικά τους αστυνομικούς σε αδυναμία αποτελεσματικής επέμβασης, τραυματισμούς ακόμη και θανάτους.
Η εκπαίδευση των αστυνομικών περιπολίας επικεντρώνεται στην εξάσκηση και βελτίωση των ατομικών τους τακτικών και τεχνικών και όχι στην εκμάθηση ομαδικών επιχειρησιακών τακτικών
Αυτό τείνει να συμβαίνει ακόμη εντονότερα σε σοβαρά περιστατικά όπου πολλοί αστυνομικοί καλούνται να συνεργαστούν και να επιχειρήσουν ως ομάδα.
Ένα ερώτημα που τίθεται λοιπόν είναι το κατά πόσο η αστυνομική εκπαίδευση, βασική και συντηρητική, καλύπτει την ανάγκη σύμπραξης πολλών «αστυνομικών μονάδων» με σκοπό την επί τόπου συγκρότηση μιας επιχειρησιακής «αστυνομικής ομάδας».
Σε αυτό το ερώτημα πρέπει να προστεθεί και το ότι η εκάστοτε αστυνομική ομάδα – δύναμη, η οποία πρέπει να αντιμετωπίσει την τρέχουσα κατάσταση, συγκροτείται συνήθως από προστρέξαντες αστυνομικούς διαφόρων υπηρεσιών, πολλές φορές αγνώστων μεταξύ τους, με διαφορετική αποστολή και καθήκοντα.
Οι αστυνομικοί περιπολίας εκπαιδεύονται στο να επιχειρούν μεμονωμένα ή κατά μέγιστο σε ζευγάρια, με δική τους πρωτοβουλία και με διαφορετική νοοτροπία ανάλογα την υπηρεσία στην οποία υπηρετούν.
Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να αδυνατούν να ενστερνιστούν το οπωσδήποτε απαραίτητο για την περίπτωση αντιμετώπισης σοβαρών περιστατικών «ομαδικό πνεύμα».
 |
|
Το εκπαιδευτικό κενό στις ομαδικές τακτικές άνω των 2 αστυνομικών από διαφορετικές ή πολλές φορές κι από την ίδια υπηρεσία, διαπιστώθηκε πρώτα στις Η.Π.Α., κατά την τυποποίηση των πρωτοκόλλων αντιμετώπισης περιστατικών active shooter
Συνοψίζοντας λοιπόν και επιστρέφοντας στο επιχειρησιακό κομμάτι, οι αστυνομικοί αυτοί τιθέμενοι άγνωστοι υπό τις διαταγές άγνωστων ηγητόρων της στιγμής, είναι ασύνδετοι ψυχολογικά μεταξύ τους και άσχετοι οργανωτικά, συγκροτώντας έτσι ομάδες πολύ μειωμένης μαχητικής αξίας και απόδοσης.
Αυτό πρώτοι το διαπίστωσαν και κλήθηκαν να το αντιμετωπίσουν οι εκπαιδευτές αστυνομικών στις Η.Π.Α., με βάση τα πρωτόκολλα αντιμετώπισης των active shooters. Σύμφωνα με αυτά, όταν εκδηλωνόταν ενεργός ένοπλη επίθεση, όσοι αστυνομικοί έσπευδαν στο σημείο ως πρώτη ανταπόκριση (είτε ήταν 911 responders, είτε τροχονόμοι, είτε detectives) θα συγκροτούσαν τακτική ομάδα, η οποία θα εισερχόταν στον χώρο για να σταματήσει τη δράση του ενόπλου.
Οι αστυνομικοί όμως δε φημίζονται για την ομαδικότητά τους και με εξαίρεση τις ειδικές «ομαδικές» υπηρεσίες δεν εκπαιδεύονται σε ομαδικές επιχειρησιακές τακτικές
. Ο μόνος δρόμος για την αντιμετώπιση αυτού του πρακτικού προβλήματος, είναι η αναγνώριση της σοβαρότητας του ζητήματος και στη συνέχεια η προσαρμογή του συστήματος εκπαίδευσης στην εκμάθηση ομαδικών τακτικών και η συνεχής εξάσκηση, με ενιαίο δόγμα, σε αυτές.
Η ανάγκη αυτή οδηγεί νομοτελειακά στην καθολική αναβάθμιση της αστυνομικής εκπαίδευσης, καθώς είναι αξίωμα πως δε μπορεί κανείς να διδαχθεί ομαδικές τακτικές, εάν πρώτα δεν έχει τελειοποιήσει την ατομική τακτική μάχης.
Σε ένα περιστατικό στο οποίο ανταποκρίνονται δύο αστυνομικοί, ουσιαστικά χωρίζουν το περιβάλλον των 360 μοιρών σε δύο τομείς ευθύνης και επιχειρούν με σχετικά απλοϊκές τακτικές που προσομοιάζουν σε ατομική τακτική.
Αν στο τακτικό περιβάλλον προσθέσει κανείς επιπλέον αστυνομικούς ανεβάζοντας το πλήθος τους σε 4, 6, 8, 10 κ.ο.κ. θα διαπιστώσει ότι η συνεργασία, η επικοινωνία, η κίνηση, ο καθορισμός ρόλων κλπ, γίνονται πολύ δυσκολότερα ή και καθόλου.
Σε όλα τα παραπάνω δεν έχει ληφθεί υπ’ όψιν το στρες επιβίωσης, το οποίο επιβραδύνει, αποσυντονίζει, δυσκολεύει τους χειρισμούς και τη λήψη των αποφάσεων, καθώς τα λεγόμενα «σοβαρά περιστατικά» εμπεριέχουν πάντοτε τον υψηλό κίνδυνο για την ανθρώπινη ζωή (π.χ. ληστείες, ομηρείες, αναζητήσεις ενόπλων, καταδιώξεις κλπ), τη γρήγορη οδήγηση και την έντονη ροή πληροφοριών, δημιουργώντας ένα «χαοτικό» επιχειρησιακό περιβάλλον.
Η εκπαίδευση των αστυνομικών σε κοινές ομαδικές τακτικές είναι η νέα τάση διεθνώς και ο μοναδικός δρόμος προς την επιτυχή και με ασφάλεια αντιμετώπιση κρίσιμων περιστατικών, τα οποία πλέον αποτελούν καθημερινή ρουτίνα και όχι αφορμή για Break News…
Εκπαίδευση για έρευνες κτιρίων με χρωμόσφαιρες FX Simunition, στο ετήσιο συνέδριο εκπαιδευτών (διαφορετικών υπηρεσιών) της γερμανικής αστυνομίας
Η διακλαδικότητα στις αστυνομικές επιχειρήσεις και η έμφαση σε ομαδικές τακτικές, είναι πλέον το νέο δόγμα και στην Ευρώπη, ειδικά μετά τα τρομοκρατικά χτυπήματα σε Παρίσι, Λονδίνο κλπ.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ – ΠΗΓΕΣ:
- Προσωπικές σημειώσεις για αστυνομικές επιχειρήσεις
- Training theories related to active-shooter incident response, του Dan Danaher
- Wikipedia, the free encyclopedia