Για σχεδόν τρεις δεκαετίες, το μαχητικό αεροσκάφος F-15 Eagle θεωρείτο ο αδιαμφισβήτητος βασιλιάς των αιθέρων. Μέχρι να κάνει το ντεμπούτο του ο αντικαταστάτης του, το stealth μαχητικό αεροσκάφος F-22 Raptor, το F-15 ήταν το κύριο μαχητικό αεροπορικής υπεροχής της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ.
Ακόμα και σήμερα, ένας εκσυγχρονισμένος «Αετός» θεωρείται ακόμα ένας τρομερός αντίπαλος και ο κατασκευαστής του η Boeing έχει προτείνει αναβαθμίσεις που θα μπορούσαν να κρατήσουν τα αεροσκάφη επιχειρησιακά ενεργά για το μεγαλύτερο μέρος του 21ου αιώνα.
Η ιστορία του F-15 έχει τις ρίζες της στον αεροπορικό πόλεμο πάνω από το Βιετνάμ και την δραματική επίδοση των μαχητικών αεροσκαφών της Αμερικανικής Πολεμικής Αεροπορίας και του Ναυτικού έναντι των αντιπάλων τους στους αιθέρες του Βιετνάμ.
Τα μεγάλα, ισχυρά αμερικανικά μαχητικά, που σχεδιάστηκαν για να αντιμετωπίσουν τόσο τις αποστολές αέρος-αέρος όσο και αποστολές αέρος-εδάφους, είχαν κακές επιδόσεις εναντίον των μικρότερων, λιγότερο ισχυρών - αλλά πιο ευέλικτων - αεροσκαφών του Βόρειου Βιετνάμ. Η αναλογία καταρρίψεων από το 13: 1 (13 καταρρίψεις εχθρικών μαχητικών για κάθε μια κατάρριψη ενός αμερικανικού) που απολάμβανε η Αμερικανική ΠΑ στον πόλεμο της Κορέας έπεσε στο απελπιστικά χαμηλό 1,5:1 στο Βιετνάμ.
Τα, τότε, σύγχρονα μαχητικά, όπως το F-4 Phantom, είχαν σχεδιαστεί με την υπόθεση ότι οι πύραυλοι αέρος-αέρος είχαν πλέον καταστήσει της αερομαχίες παρωχημένες και έτσι δεν υπήρχε η ανάγκη τα νέα μαχητικά αεροσκάφη να έχουν υψηλές δυνατότητες ελιγμών και ένα όπλο για αερομαχίες.
Μετά το μάθημα του Βιετνάμ, η Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ αποφάσισε ότι χρειαζόταν μαχητικό αεροσκάφος εξειδικευμένο για αποστολές αεροπορικής υπεροχής, το οποίο θα είχε έναν συνδυασμό από δύο ισχυρούς κινητήρες, ένα ισχυρό ραντάρ, ένα μεγάλο αριθμό πυραύλων και ένα πυροβόλου όπλο για τις αερομαχίες. Πάνω απ 'όλα, αυτό το νέο μαχητικό θα έπρεπε να είναι αρκετά ευέλικτο ώστε να μπορεί να επικρατήσει σε αερομαχίες.
Είναι αρκετά ευέλικτο; ...Το βίντεο θα σας δώσει την απάντηση:
Η Πολεμική Αεροπορία εξέδωσε ένα αίτημα για την υποβολή προτάσεων για αυτό το νέο μαχητικό FX το 1966 και έξι εταιρείες υπέβαλαν ανταγωνιστικά σχέδια. Δεν κατασκευάστηκαν πρωτότυπα αεροσκάφη. Η Αεροπορία επέλεξε την McDonnell Douglas (τώρα μέρος της Boeing) το 1969, κάνοντας μια παραγγελία για 107 αεροσκάφη.
Το F-15 ήταν ένα τρομερό αεροσκάφος. Οι πρώτες εκδόσεις του τροφοδοτούνταν από δύο κινητήρες Pratt & Whitney F100-PW-100, που παρήγαγαν 14.500 λίβρες στατικής ώσης - 23.500 με ενεργούς τους μετακαυστήρες. Αυτό έδωσε στο αεροσκάφος τεράστια δύναμη, ώστε ήταν το πρώτο μαχητικό αεροσκάφος που κατάφερε να ξεπεράσει την ταχύτητα του ήχου σε κάθετη πτήση. Το F-15 είχε τόσο μεγάλη ώθηση που μπορούσε να αναρριχηθεί στα εξήντα πέντε χιλιάδες πόδια σε μόλις 122 δευτερόλεπτα. Σε οριζόντια πτήση, το F-15 μπορούσε να φτάσει ταχύτητες 2,5 Mach.
Το ραντάρ AN/APG-63 του F-15 Eagle ήταν το πιο εξελιγμένο της εποχής του, ένα ραντάρ με ικανότητα "lookdown/shoot down" και ένα βεληνεκές μέχρι 200 μίλια. Αυτό επέτρεπε στο F-15 να εντοπίζει τους εχθρούς που ίπταντο σε χαμηλά υψόμετρα με το ραντάρ του, από τις αναταράξεις που δημιουργούνταν στο έδαφος. Το ραντάρ ήταν επίσης το πρώτο που ενσωμάτωσε έναν προγραμματιζόμενο επεξεργαστή συστήματος, ο οποίος επέτρεψε να γίνονται μετριοπαθείς αναβαθμίσεις μέσω λογισμικού και όχι παρεμβατικών αλλαγών υλικού.
Ο «Αετός» ήταν αρχικά οπλισμένος με τέσσερις πυραύλους AIM-7 Sparrow καθοδηγούμενους από ραντάρ για εμπλοκές σε μεγάλες αποστάσεις και τέσσερις πυραύλους AIM-9 Sidewinderκαθοδηγημένους από υπέρυθρες για εμπλοκές σε μικρές αποστάσεις. Στον αεροπορικό πόλεμο πάνω από το Βιετνάμ, τα F-4C Phantom της ΠΑ των ΗΠΑ, που δεν είχαν πυροβόλο όπλο, έχασαν πολλές ευκαιρίες να καταρρίψουν εχθρικά αεροσκάφη. Αυτό επιδιορθώθηκε στο F-15 με τον εξοπλισμό του με ένα εσωτερικό πυροβόλο όπλο M61 Vulcan των 20χιλιοστών.
Το F-15 σχεδιάστηκε επίσης έχοντας κατά νου τις αποστολές μεγάλης απόστασης. Το F-15 φέρει τρεις δεξαμενές καυσίμων 600 λιβρών η κάθε μία, δίνοντας του την δυνατότητα να πετάει αποστάσεις μεγαλύτερες των τριών χιλιάδων μιλίων, καθιστώντας δυνατή την πτήση από τις ηπειρωτικές Ηνωμένες Πολιτείες στην Ευρώπη χωρίς να σταματήσει ή να ανεφοδιαστεί στο αέρα με καύσιμα. Αυτό θα επέτρεπε να ενισχυθεί γρήγορα η άμυνα του ΝΑΤΟ σε περίπτωση κρίσης στην Ευρώπη και αργότερα θα επέτρεπε στην Πολεμική Αεροπορία να αποστείλει γρήγορα τα F-15 στη Σαουδική Αραβία κατά τη διάρκεια της Επιχείρησης «Καταιγίδα της Ερήμου» (Desert Storm).
Τα πρώτα πρωτότυπα F-15 πέταξαν το 1972 και η σειριακή παραγωγή ξεκίνησε το 1973. Το αεροπλάνο άρχισε γρήγορα να εντάσσεται στους στόλους της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ, αλλά και των φιλικών συμμαχικών αεροπορικών δυνάμεων, συμπεριλαμβανομένου του Ισραήλ, της Ιαπωνίας και της Σαουδικής Αραβίας. Η πρώτη κατάρριψη αεροσκάφους από ένα F-15 έγινε στις 27 Ιουνίου 1979, όταν ο Ισραηλινός πιλότος Moshe Melnik κατέρριψε ένα MiG-21 της Συριακής Πολεμικής Αεροπορίας με το F-15A του.
Η κατάρριψη του MiG-21 από τον Melnik ήταν η αρχή μιας αξιοσημείωτης σειράς από 104 συνεχόμενες νίκες σε αερομαχίες για το F-15, χωρίς να χάθεί ούτε ένας «Αετός». Ισραηλινά, Σαουδαραβικά και Αμερικανικά F-15 ήταν υπεύθυνα για αυτό το εντυπωσιακό ρεκόρ. Οι Ισραηλινές καταρρίψεις του ρεκόρ αυτού καταγράφηκαν μεταξύ του 1979 και του 1982 και συμπεριλάμβαναν συριακά MiG-25 Foxbat, MiG-21 και MiG-23, καθώς και διάφορα βομβαρδιστικά αεροσκάφη. Κατά τη διάρκεια του πολέμου του Κόλπου του 1991, η αμερικανική και η σαουδαραβική Αεροπορία κατέρριψαν ιρακινά MiG-29 Fulcrum, Mirage F-1, ακόμη και ένα Il-76 "Candid" μεταγωγικό αεροσκάφος. Μάλιστα ένα F-15E Strike Eagle σημείωσε ακόμη μια κατάρριψη, αυτή τη φορά ενός ιρακινού ελικόπτερο Mi-24 χρησιμοποιώντας μια βόμβα καθοδηγούμενη από λέιζερ.
Το F-15A τελικά αντικαταστάθηκε από το F-15C, το οποίο περιλάμβανε ένα καινούργιο ραντάρ AN/APG-70 και νεότερους κινητήρες F100-PW-220. Το τελευταίο πρόγραμμα αναβαθμίσεων, με το ψευδώνυμο Golden Eagle, περιελάβανε δοκιμές προσομοίωσης ακραίων καταστάσεων για φθορά στα F-15C και 178 από τα αεροπλάνα με την καλύτερη φυσική κατάσταση, θα εξοπλίζονταν με νέα ενεργά ραντάρ ηλεκτρονικής ανίχνευσης APG-63V3 και αναβαθμίσεις στα κράνη των πιλότων που θα επέτρεπαν την γρήγορη απόκτηση στόχου.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1980, αναπτύχθηκε το F-15E για να συμπληρώσει - και τελικά να αντικαταστήσει το μαχητικό βομβαρδιστικό F-111, ως ένα διεισδυτικό τακτικό βομβαρδιστικό αεροσκάφος, υψηλής ταχύτητας, σχεδιασμένο για να χτυπήσει βαθιά πίσω από τις εχθρικές γραμμές σε έναν πόλεμο μεταξύ του ΝΑΤΟ και του Συμφώνου της Βαρσοβίας στην Ευρώπη. Το μοντέλο «Ε» είχε: προσαρμοσμένες δεξαμενές καυσίμων για να αυξήσει έτσι την εμβέλεια του όταν θα έφερε μεγάλο αριθμό βομβών, ένα ραντάρ APG-63 και ένα εμπρόσθιο σύστημα στόχευσης υπέρυθρων και λέιζερ τύπου LANTRIN. Με τη συνταξιοδότηση του F-111, το F-15E "Strike Eagle" είναι τώρα το βασικό τακτικό βομβαρδιστικό μαχητικό αεροσκάφος της Αμερικανικής Πολεμικής Αεροπορίας.
Η ΠΑ των ΗΠΑ αγόρασε το τελευταίο F-15 το 2001, αλλά οι πωλήσεις στο εξωτερικό διατηρούν τη γραμμή παραγωγής της Boeing στη ζωή. Η εταιρεία έχει προσπαθήσει δύο φορές τα τελευταία χρόνια να προσελκύσει εκ νέου το ενδιαφέρον της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ, πρώτα με το Silent Eagle το 2010, το οποίο είχε κάποιες μικρά χαρακτηριστικά stealth. Το 2016, η Boeing εισηγήθηκε και πάλι ένα νέο F-15, το Eagle 2040C. Το F-15 Eagle 2040C έχει σχεδιαστεί για να μεταφέρει έως και δεκαέξι κατευθυνόμενους πυραύλους AIM-120D AMRAAM, περισσότερο από τέσσερις φορές τον αρχικό αριθμό πυραύλων που φέρουν τα παλαιότερα μοντέλα του F-15. Επίσης, το Talon HATE datalink θα επέτρεπε στο αναβαθμισμένο μοντέλο να συνδεθεί με τα F-22 Raptor.
Το επιχειρησιακό σχέδιο ενός τέτοιου μοντέλου θα προέβλεπε την χρήση του stealth F-22 να προσεγγίζει αόρατο τα εχθρικά αεροσκάφη και να μεταδίδει πληροφορίες στόχευσης στα F-15 Eagle 2040C, τα οποία θα λειτουργούσαν ως ιπτάμενες συστοιχίες πυραύλων και θα κατέρριπταν τα εχθρικά αεροσκάφη.
Σήμερα, η ΠΑ των ΗΠΑ εξακολουθεί να διατηρεί περίπου 177 αναβαθμισμένα μοντέλα F-15C και διθέσια F-15D και περίπου 224 F-15E Strike Eagle. Τα F-15 είναι αναπτυγμένα σε βάσεις τόσο στην Ευρώπη, όσο και στην Ασία. Τα Ιαπωνικά F-15J επιχειρούν από την Okinawa και εμπλέκονται τακτικά με κινεζικά μαχητικά, όπως το ρωσικής κατασκευής Su-30 Flanker. Τα F-15E έχουν πραγματοποιήσει επιθέσεις κατά του Ισλαμικού Κράτους στη Μέση Ανατολή, πετώντας από την αεροπορική βάση του Incirlik της Τουρκίας.
Σε έναν κόσμο που εξακολουθεί να κυριαρχείται από μαχητικά τέταρτης γενιάς, το F-15 είναι ένα μαχητικό αεροσκάφος ναι μεν κάποιας ηλικίας, αλλά εξαιρετικά ικανό. Η έλλειψη επαρκούς αριθμού F-22 Raptors για την αντικατάσταση του Eagle καθυστέρησε την απόσυρση του από την ενεργό δράση, κάτι που δεν συνέβη με τα F-14 Tomcat, και πλέον λειτουργούν επικουρικά στα F-22 στο πεδίο της μάχης. Η μη ύπαρξη ενός βιώσιμου αντικαταστάτη, σημαίνει ότι τα F-15 δεν θα αποσυρθούν τουλάχιστον μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 2030. Το αεροσκάφος F-15 σε όλες τις εκδόσεις του θα περάσει σχεδόν σίγουρα ένα εντυπωσιακά μεγάλο μέρος του πρώτου μισού του 21ου αιώνα σε ενεργό υπηρεσία, μια πρωτιά -για ένα μαχητικό πρώτης γραμμής της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ.
Πηγή National Interest