Το μαχητικό αεροσκάφος F-20 Tιgershark ήταν ένα αυτοχρηματοδοτούμενο πρόγραμμα της Northrop προσφέροντας ένα αεροσκάφος στην κατηγορία των ελαφρών μαχητικών με πολύ μικρότερο κόστος από το F-16 και προοριζόμενο για χώρες οι οποίες δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα αγοράς ενός πιο ακριβού αεροσκάφους.
Συνολικά το F-20 στα χρόνια της ανάπτυξης και των δοκιμών αποδείχθηκε μια ιδιαίτερα επιτυχημένη πλατφόρμα με επιδόσεις εφάμιλλες αν όχι ανώτερες από αυτές του F-16. Το σχέδιο προήρχετο από το F-5E αλλά με ένα κινητήρα αντί των δύο του προκατόχου του και κατά πολύ ανώτερα ηλεκτρονικά και πραγματοποίησε την πρώτη του πτήση τον Αύγουστο του 1982.
Το αεροσκάφος προωθείτο από ένα κινητήρα της General Electric F404-GE-100 τον ίδιο που προωθούσε το F/A-18 αποδίδοντας μέγιστη ώση 11.000 λιβρών με στρατιωτική ισχύ και 17.500 λιβρών με τη χρήση μετακαυστήρα δίνοντας στο αεροσκάφος ένα λόγο ώσης προς βάρος 1,13 κάτι που αποτελούσε αναγκαία συνθήκη για όλα τα μαχητικά τρίτης γενιάς.
Πυρήνας του ηλεκτρονικού του εξοπλισμού ήταν το ραντάρ APG-67, μια ελαφρύτερη έκδοση του APG-66 των F-16 που έδινε μέγιστη εμβέλεια εντοπισμού τα 146 χλμ. και τα 75 χλμ. για παρακολούθηση στόχου και εγκλωβισμό, ενώ είχε τη δυνατότητα πολλαπλού εγκλωβισμού 10 στόχων ενώ συνεχίζεται η έρευνα (multiple track-while-scan) ενώ στις διαμορφώσεις αέρος-εδάφους διέθετε την κορυφαία ακόμη και σήμερα διαμόρφωση SAR!
Το πιλοτήριο διέθετε δύο μεγάλες οθόνες πολλαπλών λειτουργιών, λειτουργία HOTAS, HUD και άλλους νεωτερισμούς που εκείνη την εποχή υπήρχαν μόνο στα μαχητικά τρίτης γενιάς.
Σε ότι αφορά τις επιδόσεις το αεροσκάφος είχε μέγιστη ταχύτητα 2 mach, ακτ΄να δράσης 556 χλμ., εκπληκτικό βαθμό ανόδου 52.800 ποδών το λεπτό τη στιγμή που το Mirage 2000 έχει 56.000 πόδια το λεπτό και το F-16 50.000 π/λ) ενώ σε ότι αφορά τα «στροφιλίκια» ο βαθμός στιγμίας στροφής ήταν 20°/sec, η παρατεταμένη στροφή στα 0,8 mach και στα 5000 μέτρα στις 11.5°/sec ενώ του F-126 ήταν κατά πολύ χειρότερη στις 12.8°/sec.
Το F-20 μπορούσε να μεταφέρει όλη τη σειρά των αμερικανικών όπλων αέρος-αέρος και αέρος-εδάφους/επιφανείας (μέχρι και βλήματα AGM-84 Haproon) ενώ μπορούσε να εκτελέσει αποστολές BVR με βλήματα Sparrow κάτι που το F-16 δεν είχε ανάλογη δυνατότητα παρά μόνο μετά το 1989, ενώ μπορούσε να μεταφέρει και το ΑΙΜ-120 AMRAAM!
Το αεροσκάφος είχε προταθεί και για την ΠΑ (ως παράγωγο του F-5G) σε μια προσπάθεια των ΗΠΑ να περιορίσουν τη διαρροή τεχνολογίας του F-16 στο ανατολικό μπλόκ εξαιτίας της υπόθεσης Μποχάν στην Ελλάδα στα μέσα της δεκαετίας του ΄80 και αφορούσε διαρροή τεχνολογία του βλήματος Stinger προς την ΕΣΣΔ.
Το θέμα της προμήθειας του F-20 είχε εξεταστεί από το ΓΕΑ αλλά μετά την προμήθεια F-16 από την Τουρκία η απόφαση για το Fighting Falcon ήταν μονόδρομος. Στην περίπτωση πάντως που δεν αγοραζόταν το Mirage 2000 το F-20 θα μπορούσε να αποτελέσει μια συμπληρωματική δύναμη του F-16.
Το πρόγραμμα του F-20 δεν προχώρησε παραταύτα ούτε και σε άλλους πελάτες του εξωτερικού καθώς τις δουλειές τις έπαιρνε τη μια μετά την άλλη το F-16 (κανεις δεν ήθελε τότε ένα μαχητικό 2++ γενιάς) με αποτέλεσμα να τερματιστεί στα τέλη του 1986.
Το πιλοτήριο του F-20
Πηγή:defencenet.gr