Γράφει ο Λάμπρος Δημητρέλος
Είμαι η φωνή που δίνει κουράγιο στην συγκλονισμένη μητέρα, η οποία κρατά στα χέρια το άπνοο παιδί της.
Είμαι το αόρατο χέρι που συμπονεί τον ηλικιωμένο, ο οποίος βρίσκει την επί 60 έτη σύζυγό του νεκρή στο κρεβάτι δίπλα του, ένα κρύο πρωινό.
Είμαι η φωνή της «πιο κολλητής» φίλης της έφηβης που κλαίγοντας απειλεί να βάλει τέλος στη ζωή της, πνιγμένη από απογοήτευση.
Είμαι η βοήθεια που κάλεσες όταν είχες το πρώτο σου τροχαίο ατύχημα νιώθοντας αβοήθητος και πελαγωμένος.
Είμαι αυτή που αντλεί όλες τις κρίσιμές πληροφορίες από τους καλούντες, ώστε να εξασφαλίσει ότι η σκηνή του συμβάντος είναι πλέον ασφαλής για όλες τις υπηρεσίες πρώτης ανταπόκρισης, προλαμβάνοντας το χειρότερο κι ελπίζοντας για το καλύτερο.
Είμαι η ψυχολόγος που προσαρμόζει κατάλληλα σε κάθε κλήση τον τόνο της φωνής της και τον τρόπο ομιλίας της, καλύπτοντας τη μεγάλη ανάγκη των καλούντων για συμπόνια και κατανόηση, κατά τη διάρκεια και μετά από ένα τραυματικό συμβάν.
Είμαι αυτή που δίνει οδηγίες, για το πώς να κρυφτεί και να προστατευτεί, στο ανήλικο παιδί που καλεί κλαίγοντας επειδή ακούει τους κλέφτες να μπαίνουν στο σπίτι όπου βρίσκεται μόνο του.
Είμαι η μόνη επαφή με τον έξω κόσμο της εγκατελειμμένης γιαγιάς που καλεί μόνο και μόνο για ν΄ ακούσει μια φωνή, ρωτώντας προσχηματικά τι ώρα είναι. Κάθε μέρα. Την ίδια ώρα.
Έχω ακούσει τις κραυγές και τα ουρλιαχτά αβοήθητων ανθρώπων που δε συνάντησα δια ζώσης, παρ’ όλα’ αυτά δε θα τους ξεχάσω ποτέ.
Είμαι αυτή που σε ένα τηλεφώνημα έχω κλάψει με τις φρικαλεότητες που μπορεί να διαπράξει ένας άνθρωπος που σκοτώνει άνθρωπο και στο επόμενο έχω χαρεί διπλά βοηθώντας στην επείγουσα συνοδεία μιας ετοιμόγεννης γυναίκας προς το θαύμα της ζωής.
Ήμουν εκεί κι ας απείχα χιλιόμετρα, όταν οι συνάδελφοί μου έφεραν εις πέρας τις πιο ακραίες επείγουσες καταστάσεις.
Είμαι αυτή που οπτικοποιεί τη σκηνή και τους ανθρώπους σύμφωνα με τις φωνές που ακούει.
Δουλεύω τα Σαββατοκύριακα, σε γιορτές, αργίες, διακοπές, κάνοντας βάρδιες, ενώ είμαι μητέρα, σύζυγος, αδερφή και κόρη.
Όλοι αυτοί που βοήθησα κάνοντας ενέργειες πολλές φορές πάνω από τις δυνάμεις μου και τα τυπικά πρωτόκολλα, σπανιότατα θα καλέσουν πίσω για να μ’ ευχαριστήσουν.
Το γραφείο μου δεν είναι ποτέ άδειο και η δουλειά εδώ δεν τελειώνει ποτέ.
Το τηλεφωνικό κέντρο όπου εργάζομαι, είναι ένα από τα πιο στρεσσογόνα, απαιτητικά, κουραστικά και “εργασιακού burnout” περιβάλλοντα.
Καμία μέρα στη δουλειά μου δεν είναι ίδια με την προηγούμενη.
Είμαι εδώ όποτε με χρειαστείς, αλλά και όταν δε θα με χρειάζεσαι, πάντα θα είμαι εδώ, παραμένοντας η ανθρώπινη φωνή πίσω από το απρόσωπο «100».
Είμαι η στωική, ψύχραιμη, επαγγελματίας, η σχεδόν ηρωίδα της καθημερινότητας…
Είμαι η τηλεφωνήτρια του «100».
Σημείωση συγγραφέα: Ο τίτλος θα μπορούσε να είναι επίσης «ο τηλεφωνητής του 100», καθόσον πολλοί άξιοι άνδρες εργάζονται στην πολύ απαιτητική θέση του τηλεφωνητή. Ωστόσο κατά τη συγγραφή προτιμήθηκε το θηλυκό γένος, θέλοντας με αυτόν τον τρόπο να τιμήσω τις άοκνες συναδέλφους μου στο 100, οι οποίες εκπαίδευσαν υπομονετικά και εμένα, κατά τα πρώτα μου βήματα στην Άμεση Δράση Αττικής.
