«Τα escape rooms έχουν προχωρήσει σε άλλο επίπεδο πλέον. Κατ' αρχάς, το κοινό έχει αλλάξει τόσο ηλικιακά (από 18-25 ετών, έχει πάει στο 25-40 ετών) όσο και ως προς τα χαρακτηριστικά του (οι παίκτες δεν είναι πλέον αυτοί που έπαιζαν κάποτε escape games στον υπολογιστή τους, αλλά πιο mainstream).Έτσι, έχουν αλλάξει και τα δωμάτια, που πρέπει πια να έχουν στοιχεία περιπέτειας, όπως το Paranoic II. Ο κόσμος θέλει τη ζωντανή περιπέτεια πλέον, δεν τους αρκεί η απειλή του κλειδώματος σε έναν χώρο. Θέλουν τρόμο, αίμα και διαδραστικότητα. Έτσι, ήδη ετοιμάζουμε και άλλα τρία νέα μεγάλα διαδραστικά δωμάτια», λέει ο Γ. Κωστάκης, πριν αραδιάσει μερικές από τις πιο creepy ιστορίες του Escaped.

Όταν καταστρέφεις το κουμπί πανικού

Έχει τύχει σε μέλος κάποιας ομάδας που μόλις έχει μπει να παίξει σε δωμάτιο, να αρχίσει να πανικοβάλλεται λόγω της αίσθησης πως έχει κλειδωθεί σε έναν μικρό χώρο και να ξεκινήσει να πατάει συνεχόμενα και επίμονα το panic button (ένας διακόπτης που πατάς αν αισθανθείς ότι δεν αντέχεις να βρίσκεσαι άλλο μες στο δωμάτιο, όπου η πόρτα ανοίγει αυτόματα και τελειώνει το παιχνίδι). Ωστόσο, όταν πατήσεις το κουμπί πανικού, οι πόρτες ανοίγουν προς τα μέσα. Το μέλος εκείνης της ομάδας όμως έσπρωχνε την πόρτα προς τα έξω, με αποτέλεσμα αυτή να μην ανοίγει, η ομάδα να παραμένει μες στο δωμάτιο και το άτομο να πανικοβάλλεται ακόμη περισσότερο, ώσπου έσπασε το χερούλι της πόρτας - κάτι το οποίο απαιτεί φοβερή δύναμη για να συμβεί. Το χερούλι τούς έμεινε στα χέρια, η ομάδα εγκλωβίστηκε μέσα στο δωμάτιο και τελικά χρειάστηκε να έρθει ένας τεχνικός ώστε να ανοίξει την πόρτα και να βγάλει την ομάδα από το δωμάτιο.

•  

 

To panic button, σε δωμάτιο του Escaped

Τι γίνεται με το δωμάτιο που δεν αντέχεις πάνω από 15 λεπτά;

Στο Paranoic II, αρκετά μεγάλο ποσοστό ομάδων βγαίνει οικειοθελώς απ' το πρώτο τέταρτο του παιχνιδιού. Ουσιαστικά, είναι τότε που βγαίνει ο πρώτος ηθοποιός και σε τρομάζει. Είναι η φάση που βλέπεις τον πραγματικό εχθρό να έρχεται καταπάνω σου και απλώς δεν αντέχεις τόσο θρίλερ.

Όταν κλειδώνεσαι στ' αλήθεια για μιάμιση ώρα

Το πιο περίεργο απ' όλα έχει συμβεί σε μένα. Είναι βράδυ, γύρω στις 11.30, έχει παίξει κι η τελευταία ομάδα και ετοιμάζομαι να κλείσω. Τότε, έρχονται δύο φίλοι μου και αποφασίζουμε να τους κάνω μια ξενάγηση σε ένα δωμάτιο - συγκεκριμένα στο «Δωμάτιο της Νεκρής Ντίβας». Μπαίνουμε στο δωμάτιο λοιπόν και κλείνω την πόρτα για να τους δείξω πώς γίνεται. Ωστόσο, επειδή ετοιμαζόμουν να φύγω όταν ήρθαν οι φίλοι μου, είχα κατεβάσει τους διακόπτες του ρεύματος αλλά και τα UPS που υπάρχουν για περιπτώσεις διακοπής ρεύματος, ώστε να μπορέσει να λειτουργήσει ακόμα και τότε το κουμπί πανικού. Δεν είχαμε ούτε τα κινητά μαζί μας, καθώς τα είχαμε αφήσει έξω από το δωμάτιο. Τότε έζησα ένα πραγματικό παιχνίδι απόδρασης. Επειδή έχω φτιάξει τα δωμάτια, ήξερα πως δεν υπήρχε άλλος τρόπος διαφυγής πλην της πόρτας. Έτσι, μείναμε παγιδευμένοι εκεί για μιάμιση ώρα περίπου, μέχρι που ξηλώσαμε ένα μεταλλικό αντικείμενο, το οποίο χρησιμοποιήσαμε σαν λεβιέ για να ανοίξουμε την πόρτα και να βγούμε.

•  

 

To δωμάτιο της νεκρής ντίβας

Βγαίνοντας «σέντρα» με τον ηθοποιό του δωματίου

Μια φορά, στο Paranoic II, όταν βγήκε ο ηθοποιός για να τρομάξει την ομάδα, μία παίκτρια τρομοκρατήθηκε πολύ. Άρπαξε ένα βαρύ αντικείμενο που βρήκε δίπλα της και τραυμάτισε τον ηθοποιό. Εννοείται ότι σταμάτησε αμέσως το παιχνίδι και η κοπέλα του ζήτησε συγγνώμη και του απολογήθηκε ότι αντέδρασε πάνω στον φόβο της. Από τότε, δίνουμε ρητή οδηγία σε όλες τις ομάδες να μην ακουμπάνε/χτυπάνε τους ηθοποιούς.

•  

 

Το νησί του Paranoic II

Όταν λαβώνεσαι στο πεδίο της μάχης

Σε παιχνίδια δράσης όπως το Paranoic II, που απαιτεί και σωματικές ικανότητες καθώς έχει «τρέξιμο», ορισμένοι παίκτες μικροτραυματίζονται, συνήθως λόγω του πανικού τους. Κυρίως χτυπάνε μεταξύ τους -αγκωνιές, κλοτσιές- ή μπορεί να γδαρθούν σε κάποιον τοίχο. Έχει τύχει να χρειαστεί να επέμβουμε σε κάποιες περιπτώσεις -μιας και έχουμε κάνει σεμινάρια πρώτων βοηθειών- για να βάλουμε κάποια γάζα, αλλά ως εκεί.

Η μέρα που έπαιξαν οι «απόγονοι» του Αϊνστάιν

Αυτή η ιστορία δεν είναι τρομακτική, αλλά είναι τρομακτικά περίεργη. Συνέβη στοParanoic I, το οποίο είναι το πιο δύσκολο δωμάτιό μας. Έτσι, μια ομάδα τεσσάρων ατόμων κατάφερε να βγει από εκεί σε 45 λεπτά, που είναι σχεδόν αδύνατον. Όταν βγήκε η ομάδα, τους ρώτησα αν ήξεραν τους γρίφους ή αν τους είχαν μαρτυρήσει τις λύσεις κάποιοι πρώην παίκτες. Τελικά, αυτά τα τέσσερα άτομα ήταν ένας αστροφυσικός, μία μαθηματικός, μία κοπέλα που έκανε διδακτορικό στη γενετική ιατρική και μία πολιτική μηχανικός, που συναντήθηκαν σε πρόγραμμα Erasmus στην Ισπανία και από τότε παίζουν escape rooms.Αξίζει να αναφέρω πάντως ότι δεν παίζει ρόλο το μορφωτικό επίπεδο ώστε να αποδράσεις, αλλά η αντίληψη.

Ο Γιώργος Κωστάκης, έτοιμος να σπείρει κι άλλον τρόμο στον κόσμο της Αττικής, ετοιμάζει τώρα τρία νέα δωμάτια – το υποβρύχιο που δέχεται επίθεση από το γιγάντιο καλαμάρι (όπου το υποβρύχιο κουνιέται), το δωμάτιο με τον Τζόκερ όπου ο Τζόκερ εμφανίζεται μπροστά σου και πρέπει να διαλέξεις αν θα τον εμπιστευτείς ή όχι, και το δωμάτιο στον Άδη, όπου αμφιταλαντεύεσαι μεταξύ κόλασης και παραδείσου, με τον Χάρο πάνω απ' το κεφάλι σου. Για κλείσιμο, έδωσε και ένα tip για την ιδανική σύσταση μιας ομάδας ώστε να καταφέρει να αποδράσει από ένα escape room: ένας αρχηγός που συντονίζει, ένας εξερευνητής που συνεχώς ψάχνει, ένας παίκτης-μυαλό για να συνδυάζει τις πληροφορίες και ένα βοηθητικό μέλος.

http://www.vice.com/