Ο απόστρατος αστυνόμος Νίκος Καραδήμας έγραψε το τρίτο του αστυνομικό μυθιστόρημα με τίτλο ''Koντσέρτο Γκρόσο'' από τις εκδόσεις Αγγελάκη.
Λίγα λόγια από τον ίδιο για το νέο του συγγραφικό "ταξίδι"
Επιχείρησα αυτήν τη φορά να δημιουργήσω ένα πόνημα διαφορετικών διαστάσεων. Πρόσθεσα την πλοκή και το απρόσμενο. Το είχα δοκιμάσει και στα δύο προηγούμενα βιβλία μου, σε περιορισμένη έκταση χωρίς να στοχεύω την περιπέτεια. Ήταν κάτι δοκιμαστικό γι’ αυτό που είχα κατά νου. Ουσιαστικά το Κοντσέρτο γκρόσο ήταν η πρώτη μου συγγραφική παρακαταθήκη. Ένα κληρονομικό μου δικαίωμα, από την άσκηση των καθηκόντων μου. Είχα οικοδομήσει τα θεμέλιά του, πριν ξεκινήσω επίσημα τη σύνθεση. Όταν αλλάζαμε αιώνα. Στις αρχές της δεκαετίας του 2000. Με εφόδιο έναν κύκλο εργασιών για περίπου μια δεκαετία στην άσκηση της ανακριτικής, το αποτόλμησα. Κόστιζαν σε ρουτίνα τα ακούσματα των παθόντων στην καθημερινή εγκληματικότητα, γιατί είχε εξελιχθεί σε έναν μπούσουλα ενεργειών. Όσο όμως ο καιρός περνούσε, το έγκλημα μετεξελισσόταν και η εξιχνιαστική μέθοδος γινόταν ακόμη πιο ενδιαφέρουσα. Είχε χρειαστεί να εγκαταλείψω το σπίτι μου και την οικογένειά μου για μέρες. Υπήρχαν περιπτώσεις που αν τις αρχειοθετούσες, έστω και πρόχειρα, για κάτι καινούργιο που ανέκυπτε, έχανες τη μεθοδολογία και από μια άλλη αρχή έπρεπε να εκκινήσεις. Έγινα λεπτολόγος και καχύποπτος αναζητώντας τα κίνητρα των δραστών που διαφέρουν, άσχετα αν το αποτέλεσμα είναι παρόμοιο! Δεν επιθυμούσα να χαθώ σε πολυσχιδείς και δαιδαλώδεις υπηρεσίες, γιατί εκεί το κίνητρο ήταν η δόξα του ενός εκάστου και ανέξοδα η αφάνεια του «πολεμιστή» με μελαγχολούσε. Προτίμησα τις αίθουσες των δικαστηρίων για να διαπιστώσω σε ποιον βαθμό ένα μαχητό κριτήριο ενοχής κατέρρεε. Και κατέρρεε, δυστυχώς, πανεύκολα σε κάθε κενό του νόμου στο κοινό έγκλημα. Ακόμη πιο εύκολα σε τρομοκρατικό έγκλημα, που αν δεν είχε το χαρακτήρα της οργάνωσης, η ενοχή ήταν δυσδιάκριτη. Με αυτά τα προσωπικά ερεθίσματα, άλλαξα αμέτρητες φορές κείμενα και τίτλους, μέχρι να εμφανιστεί ένα πρόσωπο. Η νέγρα από τις νότιες πολιτείες, και να επινοήσω μία αντίφαση με τα δρώμενα στον βιομηχανοποιημένο, ακόμα και στην παροχή υπηρεσιών, Βορρά σε συνδυασμό με την συνύπαρξη του ελληνικού στοιχείου. Ένα δε πρόσφατό μου ταξίδι στις ΗΠΑ με κέρασε εκτός από τα ακούσματα και τις παραστάσεις.
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Ο φόβος εντοπισμού του από τους ελεγκτές του πλοίου σαν φυγόδικος, στα νερά των Νορμανδικών ακτών γίνονταν βραχνάς. Αλλάζει τότε την απόφασή του. Το απρόσμενα μεγάλο ταξίδι, που έγινε αιτία ο πανικός του, για την αβέβαιη έως τότε πορεία της ζωής του ορθώνονταν μπροστά του. Αναθεώρησε στα γρήγορα το σχέδιό του, στο λιμάνι της Χάβρης κατά την προσωρινή αναμονή και έβαζε πλώρη για την αντίπερα του Ατλαντικού όχθη. Με την ελπίδα να τα καταφέρει. Το πανεπιστήμιο της κομητείας Μέρσερ που ήταν υπό την αιγίδα των Πρεσβυτεριανών θα γίνονταν εφόδιο ζωής; Η μήπως το οροπέδιο του Νίδα που εγκατέλειψε απρόσμενα ήταν το πεπρωμένο του; Αυτές οι σκέψεις τον συνόδευαν από τον απόπλου μέχρι τον τελικό προορισμό του. Ακόμα και από που είλκε την καταγωγή του δεν κάτεχε επίσημα. Είναι Κουρήτης, Ηπειρώτης, η ένας ακόμη Έλληνας της διασποράς; Βρέθηκε να θωρεί τα θολά νερά του Χάντσον αντί για τον αρχικό του προορισμό. Την πατρίδα των Beatles, όπως αρχικά τα σχεδίασε. Αιτία το τίμημα μιας ασπίδας και ενός πέλεκυ. Η εταιρεία παροχής υπηρεσιών των ενωμένων δικηγόρων της πολυεθνικής U.L.K. τον εγκλώβισε από νωρίς στον επικίνδυνο μάρσιππο της. Στην αρχή φάνταζε ωσάν μια προστάτιδα δύναμη κύρους...Στο σκοτεινό γκισέ του 33ου ορόφου στο Μανχάταν επιχείρησε να εξοικειωθεί με το πρωτόγνωρο πνιγηρό εργασιακό περιβάλλον, χωρίς άλλες επιλογές. Η συμφοιτήτριά του από την πρώτη στιγμή αφομοίωσε από νωρίς τα μυστικά της πολυεθνικής και τα κατάφερε! Βρέθηκε μυστηριωδώς και απροσδόκητα δίπλα στα διευθυντικά στελέχη. Η σιβυλλική σχέση τους, μέχρι και το τελευταίο τους ταξίδι στο δέλτα του Μισισιπή, στα μέσα του Μαρτίου του 2005 οριστικά διερράγη από τις εξελίξεις. Ένα αναπάντεχο γεγονός ωστόσο, θα την οδηγούσε εσπευσμένα στη μεγάλη αίθουσα συσκέψεων των στελεχών από κατηγορίας μέτοχου και πάνω. «Εδώ σου ταιριάζει να ζεις μισητέ ρεπουμπλικάνε με τους αλιγάτορες και τις νέγρες. Να τέρπεσαι το άνοστο από καλαμπόκι ποτό σου και να γεύεσαι στ’ αλήθεια τα σιχαμερά οστρακοειδή με ρύζι και κρεμυδοροδέλες. Αυτό σου αξίζει! Να αισθάνεσαι ότι απολαμβάνεις, το σούρσιμό του βουητού τους στο νερό και όχι το βαθύ νόημα της ζωής. Τον πλούτο!» Με αυτό τον τρόπο αποχαιρετούσε η Ζωή τον Νίκ, που ήταν αλέγρος και καλοδιάθετος ακόμη μαζί της, πάρα τα υπονοούμενά της. Δεν τα έβαζε μέσα του τα σκόρπια πικρά της λόγια και μάλιστα, όταν εκστομίζονταν εν θερμώ. Το ταξίδι κάτω από άκρα μυστικότητα μετά το πέρασμα της γέφυρας του Μπρούκλιν και η διαδρομή με την πανέμορφη Λατίνα προς την Βαλτιμόρη φάνταζε ως κόντρα ρόλος στην σκηνή του εγκλήματος. Διαφορετικός δρόμος από το σύνηθες περιβάλλον. Μια διαδρομή που γίνονταν στ’ αλήθεια επωδός για τους μυστικούς πράκτορες του f.b.i. Ο ανοίκειος έρωτας ενός εταίρου η το ανώτατο συμβόλαιο τιμής, θα ήταν το τίμημα; Η συμμορία των βετεράνων στο φτηνό ξενοδοχείο του Μπρόνξ θα αποδομούνταν; Ο φίλος του πλήρωσε πρώτος το τίμημα του συστήματος. Η ίδια μέθοδος και για την Λατίνα γραμματέα, η οποία συνειδητά εκποίησε το μυστικό της...Το εμποτισμένο κοντέινερ για χρόνια στα ανοιχτά του κόλπου, οι σφοδροί ανατολικοί άνεμοι του τυφώνα Κατρίνα το ώθησαν στα αβαθή και ο κυβερνήτης της πολιτείας του Μισισιπή θα αποκαλύπτονταν! Και η Εστέρ με τα μακριά μαλλιά στο χρώμα της πυράς, τί απέγινε; Θα την ξανασυναντούσε στον βαθύ νότο της τζαζ και του μπλουζ;
ΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ
Το πέρασμα του Μισισιπή φίλευε αισθαντικά και απλόχερα μια απολαυστική διέλευση σε κάθε ταξιδευτή. Ακόμα κι όταν τα τεράστια αμφίβια ερπετά τις μέρες του ζευγαρώματος καιροφυλακτούσαν ακούνητα, θυμίζοντας υφάλους. Το τελευταίο ταξίδι μαζί της έγινε αφορμή να αλλάξει στάση και τρόπο ζωής. «Στο καλό μισητέ ρεπουμπλικάνε. Ζήσε πλέον με τους αλιγάτορες, τις νέγρες και τον κόκκινο θησαυρό σου...» Δεν απεμπόλησε από την προσβλητική αυτή φράση τις σπουδές του στο πανεπιστήμιο του Πρίνστον. Εξάλλου ήταν ένα μεγάλο εφόδιο ο τίτλος αυτός, που μαζί με το Γέιλ και το Χάρβαρντ οριοθετούσαν το λεγόμενο big three των Η.Π.Α. Δεν αγάπησε όσο έπρεπε την νομική επιστήμη ούτε και τους συνεργάτες του στην πολυεθνική των σκανδάλων. Αντιθέτως το αέναο ταξίδι στον εκθαμβωτικό Νότο που προτίμησε, ήταν μια περιπέτεια ζωής ! Αφετηρία το δεύτερο τετράγωνο της 6ης λεωφόρου πριν το central park στην καρδιά του Μανχάταν. Τα στελέχη του 30ου ορόφου, στην έδρα της εταιρίας με θέα τον ποταμό Χάντσον, δεν αισθάνονταν το μέγεθος της καταστροφής... Όπως τότε από τον πιο βρώμικο πόλεμο. Το ηλεκτρονικό στραπάτσο δεν οφείλονταν σε επίθεση από τον κυβερνοχώρο, αλλά σε σαμποτάζ από γνώστη των μυστικών του software. Στη Βαλτιμόρη κόπηκε ο γόρδιος δεσμός του σχεδίου εξόντωσης και μετουσιώθηκε σε έναν απρόσμενο έρωτα μεταξύ θύτη και θύματος. Ήταν μόνο η αρχή...