Ορμώμενη από όσα συνέβησαν τις τελευταίες ημέρες, νιώθω την ανάγκη να εκφράσω ορισμένες σκέψεις μου σχετικά με το σώμα της αστυνομίας και ιδιαίτερα την υπηρεσία της ΥΑΤ, η οποία βάλλεται διαρκώς πανταχόθεν.
Όπως σε όλα τα επαγγέλματα, έτσι και στην αστυνομία, υπάρχουν σωστοί και καλοί και λιγότερο καλοί - προφανώς και κακοί. Ποτέ, όμως, στα 25 χρόνια μου δεν κατάλαβα τον λόγο για τον οποίο ακούω διαρκώς μαζικά για ''κακούς'' αστυνομικούς και για ''τέρατα'' ματατζήδες. Λες και δεν είναι άνθρωποι, λες και δεν αποτελούν μέρος του συνόλου όπως όλοι μας. Λες και ξυπνούν το πρωί και λένε ''Τί ωραία μέρα, ας πάμε να φάμε καμιά μολότοφ, να μας πετάξουν και κάνα μάρμαρο''. Λες και συμφωνούν με όλες τις εντολές που δέχονται. Λες και η δουλειά τους δεν επιφέρει ψυχολογική φθορά! Και έχω σιχαθεί να ακούω κι εκείνο το άλλο το ''Η δουλειά τους είναι, τί λυπάσαι'' σε κάθε τραυματισμό, σε κάθε απώλεια. Λες και αυτοί δεν έχουν οικογένεια, μάνα, αδέλφια, παιδιά...
Και σκέφτομαι τί θα είχε συμβεί, εάν στη θέση του αστυνομικού ήταν ένας απλός πολίτης. Εάν υπηρετείς στη ΥΑΤ, έχεις ακριβή εικόνα του τί θα συνέβαινε και σε έχει πιάσει ήδη η μέση σου από την ορθοστασία στην καλύτερη. Εάν πάλι όχι, σίγουρα μπορείς να φανταστείς. Και δώσε τα αυτοκίνητα τα φλεγόμενα, κι οι τζαμαρίες οι σπασμένες , και πετροπόλεμος παντού. Γάζα η Αθήνα. Μήπως θα τιμωρηθεί και κανείς; Τώρα, όμως, που δεν είναι απλός ο πολίτης; ''Σιγά μην βγούμε και στους δρόμους'' και ''Σιγά μην τον λυπηθώ, μπάτσος είναι.'' Και θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος. Και εγώ αναρωτιέμαι, αν μπορεί να λέγεται άνθρωπος κάποιος που δείχνει επιλεκτική ανθρωπιά, κάποιος που διαθέτει μια κατ' επίφαση συμπόνοια και κανένα ίχνος ενσυναίσθησης. Που καταδικάζει τη βία, μονάχα όταν προέρχεται από την αντίθετη πλευρά.
Και μετά σκέφτομαι πώς κοιμάσαι τα βραδιά, όταν έχεις στείλει έναν άνθρωπο στην εντατική, πώς όταν τον έβλεπες αιμόφυρτο, σκεφτόσουν να τον πληγώσεις κι άλλο. Δίχως έλεος, δίχως ενοχή. Χωρίς να σκεφτείς ότι το τέρας είσαι εσύ κι ότι δεν διαφέρεις από δολοφόνο. Μήπως θα τιμωρηθείς; Δεν ξέρεις πόσο το ελπίζω, γιατί σε σιχάθηκα. Εσένα και κάθε εσένα.
Εσένα που νομίζεις ότι αξίζει σε οποιονδήποτε άνθρωπο να πάθει κακό λόγω του επαγγέλματος που ασκεί.
Εσένα που αγνοείς επιδεικτικά ότι οι αστυνομικοί είναι απλοί άνθρωποι μόλις πετάξουν τη στολή τους, ότι δεν διαφέρουν από έναν κοινό πολίτη.
Εσένα που δεν νοιάζεσαι για τον πόνο που προκαλείς σε οικογένειες, σε μανάδες, σε συζύγους, σε εμάς τα παιδιά κάθε φορά που επιτίθεσαι, τραυματίζεις, σκοτώνεις έναν αστυνομικό.
Εσένα που δεν σέβεσαι, που δεν έχεις πάνω σου ίχνος ανθρωπιάς, αλλά κατεβαίνεις στις πορείες επικαλούμενός την.
Εσένα που είσαι η αιτία που ο μπαμπάς μου μού έλεγε να μην αναφέρω το επάγγελμά του, φοβούμενος μήπως τυχαία πέσω πάνω σου.
Αλλά δεν θα πάψω να το λέω, κι ας πέσω πάνω σου, γιατί μονάχα περηφάνια νιώθω για τους αστυνομικούς που εγώ ξέρω, και των οποίων η ανθρωπιά δεν ήταν ποτέ επιλεκτική.
(Προς)ευχές για ταχεία ανάρρωση στον συνάδελφό σας.
Το ανωτέρω κείμενο εστάλη στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο του Policenet.gr από αναγνώστρια μας.