Το Αστυνομικό Σώμα διαθέτει ίσως τους περισσότερους αποφοίτους ΑΕΙ από οποιοδήποτε άλλο Υπουργείο στο δημόσιο τομέα. Δυστυχώς όμως, όλοι οι πτυχιούχοι που σπούδαζαν ενώ παράλληλα εκπλήρωναν τα υπηρεσιακά τους καθήκοντα κατάφεραν, στη καλύτερη περίπτωση να κοσμήσουν τον τοίχο του σαλονιού τους, με ένα ακόμη κάδρο, κάθως κατέβαλαν κόπο και χρήματα για να αποκτήσουν γνώσεις και ικανότητες τις οποίες σπάνια θα χρειαστεί να εφαρμόσουν κατά την εκτέλεση των καθηκόντων τους, ακόμη και εάν είναι απόλυτα συναφείς και συμβατές με αυτά. Ακόμη και σε εκείνη τη σπάνια περίπτωση όπου η ΕΛ.ΑΣ. θα αναγνωρίσει, εκείνα τα επιπλέον του μέσου αστυνομικού προσόντα, θα γίνει σε βάρος του πτυχιούχου αστυνομικού.
Είναι γνωστό τοις πάσοι, το δυστυχές γεγονός πωςη κατοχή επιπλέον προσόντων στην Αστυνομία δεν αναγνωρίζεται ως εργαλείο για αναβάθμιση των παρεχόμενων υπηρεσιών προς τον πολίτη, αλλά ως μια μόνιμη δικαιολογία για παραπανίσια και φυσικά εκτός προβλεπόμενου καθηκοντολόγιου, πάρεργα. Όλοι έχουμε γίνει μάρτυρες συναδέλφων που κάνανε το λάθος να καταθέσουν τα πτυχία τους (ΑΕΙ, ξένες γλώσσες, διπλώματα οδήγησης) στο φάκελο τους και βρέθηκαν ξαφνικά χωρίς τη θέληση τους σε Υπηρεσίες που φτιάχτηκαν εν μια νυκτί ή σε κάποια υπηρεσία που λόγω δυστροπίας του ασκούντος τη Διοίκηση έχει έλλειψη ατόμων με την αιτιολογία «έλα μωρέ ,αφού εσύ τα ξέρεις αυτά και μας είσαι απαραίτητός/η».
Κανείς δεν αναρωτήθηκε πόσο εύκολη ήταν, για έναν αστυνομικό η φοίτηση σε ένα Ελληνικό κυρίως πανεπιστήμιο. Χωρίς να σταθούμε ιδιαίτερα στο γεγονός ότι ακόμη και η φοιτητική άδεια υποδιπλασιάστηκε από τις είκοσι ημέρες στις δέκα ή τα ασταθή ωράρια εργασίας που καθιστούν αδύνατη τη δια ζώσης παρακολούθηση των μαθημάτων, τον προσωπικό χρόνο και χρήμα που δεν περισσεύει από τον πενιχρό μισθό, ο φοιτητής αστυνομικός έχει να αντιπαρατεθεί με ένα ολόκληρο και δυστυχώς παγιωμένο σύστημα παρωχημένων αντιλήψεων, τόσο από τη πλευρά της ίδιας του της υπηρεσίας όσο και από εκείνη του ιδρύματος που τον φιλοξενεί με την ιδιότητα του φοιτητή.
Από την πλευρά της υπηρεσίας συνήθως, ευτυχώς και προς τιμή κάποιων συναδέλφων όχι πάντα, η προσπάθεια αυτή αντιμετωπίζεται με καχυποψία «το κάνει για τις άδειες» θα βρεθούνε ορισμένοι να πούνε ενώ κάποιοι άλλοι δεν θα χάσουν ευκαιρία να υποδείξουν τη θέση του αστυνομικού στη κοινωνία, υποβαθμίζοντας ίσως και άθελα τους τον ρόλο, το έργο και την αναγκαιότητα εκείνης της αστυνομίας, που δεν είναι μόνο για να κάνει περιπολίες, να ανταλλάσσει πυροβολισμούς ή να παλεύει στο πεζοδρόμιο με τον κοινό εγκληματία.
Το πρόσωπο του εγκλήματος στις μέρες μας, δεν βρίσκεται μόνο σε εκείνο του γνωστού μικροκακοποιού της γειτονιάς. Το έγκλημα οργανώθηκε, δικτυώθηκε εντός και εκτός της χώρας και η αντιμετώπιση του απαιτεί νέες προσεγγίσεις, με πιο τρανταχτό παράδειγμα την εξιχνίαση της δολοφονίας που συγκλόνισε ολόκληρη την Ελλάδα, στα Γλυκά Νερά. Πόσοι απόφοιτοι ψυχολογίας, κοινωνιολογίας, ανθρωπολογίας, εγκληματολογίας, πληροφορικής, ιατρικής,νομικής και άλλων επιστημονικών κλάδων βαράνε σκοπιές ενώ θα μπορούσαν να τοποθετηθούν σε θέσεις όπου το πτυχίο τους θα αποφέρει οφέλη όχι μόνο στην Ελληνική πολιτεία αλλά και τους ίδιους αποτελώντας παράδειγμα προς μίμηση και για τους νεότερους αστυνομικούς.
Τη κατάσταση που επικρατεί στα πανεπιστημιακά ιδρύματα, κυρίως της πρωτεύουσας και της συμπρωτεύουσας, τη γνωρίζουμε όλοι, ακόμη και αν περάσαμε έξω από αυτά. Ο αστυνομικός φοιτητής αποτελεί κόκκινο πανί για μερίδα φοιτητών καθώς πιστεύεται ότι βρίσκεται σε διατεταγμένη υπηρεσία με αντικείμενο την παρακολούθηση και υπονόμευση του «ρωμαλέου» φοιτητικού κινήματος. Κρύβεις την ιδιότητα σου, δεν συναναστρέφεσαι με συμφοιτητές σου, αποφεύγεις εκείνα τα μαθήματα που φαίνεται να προσελκύουν πολλούς από τους διώκτες σου,νιώθεις και για κάποιους είσαι παρείσακτος καταλήγοντας περιθωριοποιημένος. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις αστυνομικών φοιτητών που δέχτηκαν άνανδρες επιθέσεις από ομάδες ατόμων ή που είδαν τα οχήματα τους να βανδαλίζονται, μόνο και μόνο επειδή τόλμησαν να αναζητήσουν τη γνώση.
Οι μεταπτυχιακές σπουδές στο εξωτερικό αποτελούν όνειρο, που παρέμεινε όνειρο για όλους εκείνους τους «άτυχους» που η Υπηρεσία αρνήθηκε τη σχετική άδεια στην αλλοδαπή. Το ερώτημα, με ποια κριτήρια κάποιοι συγκαταλέγονται στους άτυχους είναι ρητορικό. Όσο για το διδακτορικό είναι πιστεύω χαμένος χρόνος και κόπος, καθώς λόγω του επαγγέλματος μας είναι αδύνατο να δεχθούν στις τάξεις τους οι διδάσκοντες ή οι διδασκόμενοι κάποιον από εμάς.
Επομένως, με ποια κίνητρα και ποιο κουράγιο θα αποφασίσει ένας νέος αστυνομικός να σπουδάσει,να έρθειδηλαδή σε ρήξη με τους συναδέλφους του, τη Διοίκηση και ίσως εκείνα τα άτομα του γνωστού ιδεολογικού χώρου που λυμαίνονται των ελληνικών πανεπιστημίων; Θα το κάνει μόνο για τον εαυτό του όπως χαρακτηριστικά κάποιοι λένε προσπαθώντας είτε από φθόνο είτε από άγνοια να αποδομήσουν τη προσπάθεια του; Μα πραγματικά υπάρχει κάποιος που δεν σπούδασε για τον εαυτό του;
Από τη μια το Κράτος μη έχοντας την οικονομική ευχέρεια να δώσει ένα επίδομα όπως σε όλο το δημόσιο τομέα, αρκείται να μοιράζει βαθμούς, και από την άλλη η Ηγεσία μας προτιμάει να μην αξιοποιεί τα άτομα αυτά στις κατάλληλες θέσεις, ενώ υπάρχει η δυνατότητα. Για παράδειγμα κάποιος που έχει πτυχίο Πληροφορικής λογικό είναι να μπορεί να προσφέρει περισσότερα από οποιονδήποτε χωρίς πτυχίο στην Διεύθυνση Πληροφορικής, στο Ηλεκτρονικό Έγκλημα, ως TOPUSER κτλ. Το ίδιο και οι άλλες ειδικότητες που ενώ έχουμε στο Σώμα αποφοίτους των Σχολών αυτών, προτιμούμε να προκηρύσσουμε νέες θέσεις για Πολιτικό Προσωπικό ή Αξιωματικούς Ειδικών καθηκόντων, “για τους γνωστούς πάντα λόγους”, και οι δικοί μας πτυχιούχοι να είναι σε κάποια σκοπιά ή εποχούμενη περιπολία.
Συμπερασματικά,θα πρέπει οι ασκούντες τη Διοίκηση να βάλουν στην άκρη το εγώ τους και να μην βλέπουν τους ανθρώπους αυτούς ως απειλή, αλλά ως μια ευκαιρία για να καταφέρει η Αστυνομία να περάσει στην επόμενη εποχή. Η ζήλεια είναι ανθρώπινη αλλά τελείως ανούσια όταν δεχόμαστε βολές από παντού. Η Αστυνομία με αυτούς που δεν επαναπαύονται και προσπαθούν, αφήνοντας πίσω την καλοπέραση ενός μόνιμου μισθού, θα πάει μπροστά. Εν κατακλείδι, πρέπει άμεσα να δοθεί ένα επίδομα στους ανθρώπους αυτούς ως επιβράβευση για τον κόπο τους και ως κίνητρο για τους υπόλοιπους, μόνο έτσι θα αλλάξει και η εικόνα που έχει και η κοινωνία για εμάς.