Από την εποχή του Φιλίππου Β΄ και του Μεγάλου Αλεξάνδρου, μέχρι την ρωμαϊκή κατάκτηση της ανατολικής Μεσογείου, οι μακεδονικοί στρατοί κυριάρχησαν στα Βαλκάνια και την Ασία.
Η επιτυχία τους ήταν αποτέλεσμα άρτιας εκπαίδευσης, καινοτόμων τακτικών, υποδειγματικής οργάνωσης και αυστηρής πειθαρχίας.
Το τελευταίο αυτό στοιχείο, εξασφαλιζόταν κυρίως με ένα σύστημα ποινών, το οποίο ήταν προσαρμοσμένο στον σκληροτράχηλο χαρακτήρα των Μακεδόνων στρατιωτών.
Μόνο στην Σπάρτη οι αντίστοιχες τιμωρίες μπορεί να θεωρηθούν πιο αυστηρές – κι αυτές όχι πάντα.
Οι ποινές στις μακεδονικές ένοπλες δυνάμεις ήταν πολύ σκληρότερες σε σχέση με εκείνες που επιβάλλονταν στους στρατιώτες διάφορων δημοκρατικών πόλεων-κρατών.
Αν κάποιος Αθηναίος οπλίτης, για παράδειγμα, πίστευε ότι είχε πέσει θύμα κατάχρησης εξουσίας, μπορούσε να προσφύγει δικαστικά εναντίον του ανωτέρου του, ο οποίος ήταν εκλεγμένος και όχι διορισμένος.
Αντίθετα, στην Μακεδονία, μόνο ο βασιλιάς καθόριζε σε ποιες περιπτώσεις η συμπεριφορά ενός αξιωματικού απέναντι στους άνδρες του υπήρξε αντικανονική και σε ποιες όχι.
Στην απόλυτη μοναρχία, ο τελευταίος λόγος ανήκει ...
Δείτε τη συνέχεια του άρθρου του Ιωάννη Παγουλάτου στην ιστοσελίδα huffingtonpost.gr