Η 19χρονη Χριστίνα Γκέντζου έγραψε Ιστορία. Κέρδισε ιστορικά το πρώτο ελληνικό μετάλλιο στο άθλημα του τάε κβον ντο των Παραολυμπιακών Αγώνων και άνοιξε... λογαριασμό για την ελληνική αποστολή στο Παρίσι βάζοντας την Ελλάδα στον πίνακα των μεταλλίων.
Στον αγώνα για το χάλκινο μετάλλιο της κατηγορίας των 65κ. (Κ44), η Γκέντζου ήταν εκπληκτική με αντίπαλη την Κινέζα Γίναν Γιάο. Παίζοντας έξυπνα και χτυπώντας στην αντεπίθεση, η Γκέντζου άρχισε να μαζεύει πόντους για να φτάσει να προηγηθεί με 12-2 ένα λεπτό πριν από τη λήξη του αγώνα.
Διαβάστε επίσης
Η Κινέζα προσπάθησε να αντιδράσει αλλά ο αγώνας έληξε 14-4 υπέρ της Ελληνίδας.
Το άθλημα του τάε κβον ντο μπήκε για πρώτη φορά στους Αγώνες του Παρισιού και η Γκέντζιου έγινε η πρώτη Ελληνίδα που το κατακτά. Φυσικά είναι και το πρώτο μετάλλιο της ελληνικής αποστολής που ξεκινά τη συλλογή των μεταλλίων από τη 2η κιόλας μέρα των Αγώνων.
Γκέντζου: «Η στήριξη της ελληνικής αποστολής ήταν το καλύτερο συναίσθημα»
Αφού χάρισε στην Ελλάδα το πρώτο μετάλλιο σε Παραολυμπιακούς Αγώνες στο τάε κβον ντο, η 19χρονη Χριστίνα Γκέντζου, αναφέρθηκε στην άσχημη ψυχολογία της, όταν ηττήθηκε και στο πως η στήριξη της ελληνικής αποστολής τόσο από τις εξέδρες αλλά και μέσω μηνυμάτων την εμψύχωσαν για να καταφέρει εν τέλει να κατακτήσει το χάλκινο μετάλλιο.
Η Χριστίνα Γκέντζου δήλωσε για την κατάκτηση του χάλινου μεταλλίου στην κατηγορία των 65 κιλών (Κ44) του τάε κβον ντο στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού:
«Δεν ξέρω πως αισθάνομαι γιατί ήταν μια περίεργη μέρα, αφού έχασα και μετά μπήκα σε μια διαδικασία να παίξω άλλα δυο παιχνίδια στα οποία έπρεπε να ανταπεξέλθω για να κερδίσω το χάλκινο μετάλλιο. Ήταν ακραίο όλο αυτό για μένα όμως είμαι πολύ περήφανη διότι ξεπέρασα τον εαυτό μου. Ήμουν χάλια ψυχολογικά επειδή έχασα και δεν το περίμενα. Ύστερα έκατσα, με βοήθησε η δασκάλα μου, η Τάνια η φυσικοθεραπεύτρια μου και όλα τα παιδιά. Βρήκα τον ρυθμό μου και είμαι πολύ χαρούμενη που το ξεπέρασα. Είχα την ελληνική αποστολή να με υποστηρίζει στις εξέδρες και με βοήθησαν τα παιδιά και μέσα από τα μηνύματα που μου έστειλαν. Το ότι με στήριζαν και με εμψύχωναν ήταν το καλύτερο συναίσθημα. Νομίζω ότι ήταν αυτό που με βοήθησε πιο πολύ στο να ξεκολλήσω από το ότι στεναχωρήθηκα που έχασα».
ΑΣΠΑΣΙΑ ΒΕΛΟΝΑΚΗ