Θα ταξιδέψουμε στις αρχες της δεκαετίας του 1990 για να ξανά συναντήσουμε μία εκλογική αναμέτρηση μεταξύ δύο πρωθυπουργών. Η αναφορά μας σε αυτήν την λεπτομέρεια προφανώς και δεν γίνεται τυχαία, διότι δεν υπάρχει προσδοκούμενη πολιτική από τους διεκδικητές της πρωτιάς αλλά απλά συγκρίσιμη. Δηλαδή, γνωρίζουμε την πολιτική προσέγγιση και των δύο <<μεγάλων>> κομμάτων, διότι δεν υπάρχει σε κανένα από αυτά καινούργιος αρχηγός, με αποτέλεσμα να παραμένει σταθερή η άποψη και τα έργα τους.
Φυσικά και δεν επιθυμούμε να κάνουμε κομματική κουβέντα, αλλά θέλουμε να παραθέσουμε τα έργα και τις ημέρες των δύο τελευταίων κυβερνήσεων, αφορώντας βέβαια τον τρόπο που αντιμετώπισαν με τις πολιτικές τους αποφάσεις την Ελληνική Αστυνομία και τον Έλληνα αστυνομικό. Οι τρεις άξονες, στους οποίους πάνω θα κινηθούμε είναι οι προεκλογικές δεσμεύσεις, ο σχεδιασμός και τέλος η υλοποίηση τους. Σε αυτό το σημείο θα θέλαμε να θέσουμε ως βάση πως οι σχεδόν 50.000 αστυνομικοί είναι ένας σημαντικός εκλογικός αριθμος.
Διαβάστε επίσης
Παραβιάζοντας την χρονική ακολουθία θα ξεκινήσουμε απ΄την τωρινή κυβερνητική θητεία. Η σημερινή κυβέρνηση προεκλογικά διαφήμισε και στήριξε την εκστρατεία της στο θέμα της ασφάλειας του πολίτη. Ήταν δηλαδή, ένας από τους βασικούς της άξονες της πολιτικής που θα ασκούσε. Ας εξετάσουμε λοιπόν, βήμα βήμα την αλληλουχία δέσμευση σχεδιασμός και υλοποίηση. Αρχικά, ένα από τα βασικά ζητήματα της κοινωνικής ασφάλειας ήταν το νομοθετικό πλαίσιο που υπήρχε εως το 2019 και αναφερώμαστε προφανώς στον πολυδιαφημισμένο νόμο Παρασκευόπουλου. Η δέσμευση ήταν η άμεση κατάργηση του. Το στάδιο του σχεδιασμού το προσπερνάμε αναγκαστικά διότι δεν υπήρξε ποτέ υλοποίηση της ανωτέρω δέσμευσης και ο νόμος αυτός ακόμα και σήμερα ζει και βασιλεύει. Αυτό που έγινε ήταν ένα πασάλειμμα αυστηροποίησης του ποινικού κώδικα που, έχοντας μία τόσο βραδυκίνητη και χρονοβόρα δικαιοσύνη, έφερε ισχνά αποτελέσματα. Κάποιοι αιτιολογούν αυτή την πολιτική ανακολουθία λέγοντας πως η χώρα στερείται του ανάλογου πλήθους των σωφρονιστικών ιδρυμάτων. Θα θεωρούσαμε τίμια μία τέτοια αιτιολόγηση αν είχε ξεκινήσει κάποιο πρόγραμμα αύξησης των ιδρυμάτων αυτών. Μία άλλη δέσμευση της σημερινής κυβέρνησης ήταν η επαναλειτουργία της ομάδας ΔΕΛΤΑ. Τελικά ο σχεδιασμός άλλαξε και μαζί με αυτόν άλλαξε και το όνομα αλλά και εν μέρει η λειτουργία της. Βαφτίστηκε, λοιπόν, ΔΡΑΣΗ, διότι το προηγούμενο όνομα επέτρεψε η σημερινή κυβέρνηση να δαιμονοποιηθεί φοβούμενη, όπως άλλωστε μας έχει συνηθίσει, την αριστερόστροφη κριτική και εν τέλει σε σχέση με την ΔΕΛΤΑ που προϋπήρχε είδαμε ακόμη ένα πασάλειμμα. Η επόμενη δέσμευση που θυμόμαστε ήταν η χορήγηση υλικοτεχνικής υποδομής. Από το μεγάλο αυτό θέμα θα ασχοληθούμε ενδεικτικά μόνο με τα οχήματα μια και είναι ένα χρόνιο πρόβλημα που ούτε αυτό λύθηκε. Έγινε λοιπόν, μία ομολογουμένως κακή αγορά και θα εξηγήσουμε γιατι. Εκτός του ότι ο αριθμός ήταν περιορισμένος, οι προδιαγραφές και η τελική αγορά απέτυχαν διότι κανείς υπουργός δεν σκέφτηκε να ρωτήσει τους αστυνομικούς και τα σωματεία τους τι χρειάζονται και έτσι αγοράστηκαν αυτοκίνητα που μπορεί να είναι πολύ καλά για μία οικογένεια αλλά για τον τρόπο που εργάζεται με αυτά ο έλληνας αστυνομικός είναι σχεδόν άχρηστα. Οι προδιαγραφές ενός αυτοκινήτου που θα πρέπει να αντέξει στον χρόνο , στην ταχύτητα , στο απότομο φρενάρισμα , στο κράτημα και τέλος στην σκληρή καθημερινή χρήση του δεν ελήφθησαν υπόψη και έτσι οδηγηθήκαμε στο τρίτο πασάλειμμα. Στην κυβέρνηση της τετραετίας 2019-2023 διετέλεσαν δύο υπουργοί. Παρά τα αλλεπάλληλα έγγραφα που στείλαμε ως ένωση δεν καταφέραμε να πείσουμε κανέναν υπουργό να μας συναντήσει. Φανταζόμαστε κατάφεραν να λύσουν όλα τα προβλήματα της αστυνομίας με τις πλήρους αποτυχημένες νέες υπηρεσίες των ΠΑΝΘΗΡΕΣ, ΟΔΟΣ και ΟΠΠΙ και δεν χρειαζόταν να ακούσουν τίποτα άλλο από τους εκπροσώπους των αστυνομικών. Τέλος, θα αναφερθούμε στο, κατά τα άλλα ευπρόσδεκτο, αλλά συγχρόνως και λυπηρό επίδομα των 600 ευρώ που όλως τυχαίως δόθηκε λίγους μήνες πριν της εκλογές μόνο και μόνο να μας αποδείξει την πελατειακή αντιμετώπιση με την οποία μας βλέπουν. Συμπερασματικά, θα πούμε πως το αποτέλεσμα των αποφάσεων αυτών έχει, όπως καταλάβατε έναν και μοναδικό τίτλο. “ΠΑΣΑΛΕΙΜΜΑ”. Δεν έγινε καμία σοβαρή διαρθρωτική αλλαγή και δεν υπήρξε κανένας ουσιαστικός σχεδιασμός. Το μόνο που υπήρξε ήταν η κεφαλαιοποίηση μίας ανυπαρξίας προηγούμενης πολιτικής στην οποία θα πάμε ευθύς αμέσως.
Συνεχίζοντας, αυτην την ιστορική αναδρομή θα πάμε στην τετραετία 2015-2019 και θα αφηγηθουμε τα γεγονότα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Οι δεσμεύσεις της προεκλογικής εκστρατείας της μετέπειτα κυβέρνησης το, όχι και τόσο μακρινό 2015, δεν αφορούσαν σε ΤΙΠΟΤΑ τον εκσυγχρονισμο και την λειτουργία της αστυνομίας αλλά επικεντρώθηκαν σε έναν χειριστικό ρατσισμό. Ακροβατώντας ανάμεσα στον ρεαλισμό και την ιδεοληψία όλες οι εξαγγελίες αφορούσαν την <<λεγόμενη>> αστυνομική αυθαιρεσία και σχεδόν τίποτα άλλο. Ακόμα και αν δεχτούμε ως φυσιολογικό γεγονός κάποια συμβάντα, που γίνονται σε όλο τον κόσμο και σε όλες τις χρονικές περιόδους και συμφωνούμε απόλυτα οτι θα πρέπει να ελέγχονται, ο έλληνας αστυνομικός αντιμετωπίστηκε ως το κακό παιδί της οικογένειας και κυνηγήθηκε με κάθε αυθαίρετη αφορμή. Μία( ίσως η μόνη) δέσμευση της τότε κυβέρνησης που οφείλουμε να παραδεχτούμε οτι υλοποιήθηκε άμεσα ήταν η κατάργηση της ομάδας ΔΕΛΤΑ που ως δημοκράτες οφείλαμε να την σεβαστούμε διότι ήταν εξαγγελία της κυβέρνησης και ψηφίστηκε από τον ελληνικό λαό για αυτό. Δεν μπορούμε, όμως , να ξεχάσουμε την λεγόμενη αφόπλιση των ΜΑΤ που, προφανώς, ποτέ δεν έγινε και αντιθέτως στις διαδηλώσεις για το μακεδονικό χρησιμοποιήθηκαν κανονικότατα. Δεν θα παραλείψουμε, βέβαια, να αναφερθούμε στην ψήφιση του νόμου Παρασκευόπουλου που είχε ως αποτέλεσμα να ελέγχουμε ανθρώπους που είχαν τιμωρηθεί με πολυετής φυλακίσεις να βολτάρουν ανενόχλητοι, όπως ακόμα και στην ραγδαία αύξηση της διακίνησης ουσιών και έκνομων ενεργειών εντος των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων. Τέλος, θα αναφερθούμε και σε κάτι που μας έκανε αρχικά εντύπωση αλλά με την πάροδο του χρόνου οι απαντήσεις δώθησαν από μόνες τους. Η κυβέρνηση της τετραετίας 2015-2019 αποτελούταν στον κύριο όγκο της από ένα κόμμα που έχει ως πολιτική και ιδεολογική σημαία την στηριξή στον εργαζόμενο και στον χαμηλόβαθμο. Ενώ τέσσερα χρόνια την παρακολουθούσαμε να συνδιαλέγεται με διάφορα σωματεία εργαζομένων δεν καταδέχτηκαν ποτέ οι υπουργοί της να συναντήσουν τα σωματεία των χαμηλόβαθμων αστυνομικών και να αφουγκραστούν τα προβλήματα τους αποδεικνύοντας αυτό που προαναφέραμε περί χειριστικού ρατσισμού. Θα πρέπει από το υπουργικό κάδρο αυτό να αφαιρέσουμε τον πρώτο υπουργό του εξαμήνου Ιανουάριος-Ιούνιος2015 διότι τον συγκεκριμένο τον καρατόμησε η εσωτερική αντιπολίτευση και δεν πρόλαβε να παρουσιάσει έργο.Συμπερασματικά, θα πούμε πως η τότε κυβέρνηση δεν μας υποσχέθηκε τίποτα και προφανώς δεν υλοποίησε τίποτα.
Ως τελικό συμπέρασμα θα πούμε πως ο έλληνας αστυνομικός δεν πρέπει και ούτε θέλει να αντιμετωπίζεται ως πελάτης αλλά και ούτε ως εχθρός. Αυτό που επιθυμεί είναι να του παρέχονται όλα τα εργαλεία για να μπορεί να επιτελέσει το έργο του και να σταματήσει η εργαλειοποίηση του για μικροκομματικούς και μικροπολιτικούς σκοπούς . Δηλώνει απερίφραστα πως οφείλει να δέχεται τον έλεγχο χωρίς να αντιμετωπίζει εργασιακό ρατσισμο και τέλος να συνειδητοποιήσει η εκάστοτε πολιτική εξουσία πως αυτό το λειτούργημα προϋπάρχει του κράτους εξού και η αναγκαιότητα της ύπαρξης του.
Υπ/κας ΒΛΑΧΟΥΔΗΣ Χρήστος
μέλος του Δ.Σ της Ένωσης Ειδικών Φρουρών Κεντρικής Μακεδονίας
Αντιπρόσωπος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ειδικών Φρουρών