H επιστολή που ακολουθεί εστάλη στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο του Policenet.gr από αναγνώστη μας:
Γεννημένος πριν από περίπου 35 χρόνια σε μία μικρή κωμόπολη της Βορείου Ελλάδος.
Διαβάστε επίσης
Γιός αγωνιστών της καθημερινότητας χωρίς κανέναν Αστυνομικό στο περιβάλλον μου. Η σχέση μου λοιπόν με την ΕΛ.ΑΣ ήταν επιδερμική, και κάπου εκεί στα 17 μου, αποφασίζω να βάλω την αστυφυλάκων ως πρώτη επιλογή στο μηχανογραφικό μου.
Ήταν συνειδητή επιλογή, η οποία προέκυπτε από τους περιορισμένους οικονομικούς πόρους που μπορούσαν να παρέχουν οι γονείς για τις σπουδές μου.
Λίγο η άμεση οικονομική αποκατάσταση, λίγο η εξουσία- σεβασμός που πηγάζει από το επάγγελμα, λίγο το ότι στα παιδικά μου χρόνια στο παιχνίδι κλέφτες και αστυνόμοι πάντα θα ήμουν με τους αστυνόμους, λίγο το καθένα ξεχωριστά και λίγο όλα αυτά μαζί, ενδόμυχα με οδήγησαν στην συγκεκριμένη επιλογή.
Πρώτη χρονιά πανελλαδικών και απέτυχα, ακούγοντας μάλιστα από τον περίγυρο μου πως... «δεν τα έπαιρνε και τόσο εύκολα».
Δεν είχα και πολλές επιλογές, έμεινα στον τόπο μου, δούλεψα δεξιά και αριστερά, γκαρσόν, ντελιβεράς, μπάρμαν, οπότε είπα στον εαυτό μου θα ξαναπροσπαθήσω και τα κατάφερα. Όλα αυτά τα αναφέρω για να δείξω πως η αστυνομία δεν αποτελούσε ανέκαθεν προτεραιότητα στη ζωή μου, αλλά σταδιακά έγινε από τις προτεραιότητες μου.
Δεν ξέρω αν μακρηγορώ, προσπαθώ όμως αφενός να προλάβω τους κακεντρεχείς, που ελαφρά τη καρδία θα πουν, «επιλογή σου ήταν μην γκρινιάζεις», και αφετέρου για να δείξω ότι αστυνομικοί δεν γεννιόμαστε αλλά γινόμαστε.
Στην ουσία τώρα, σκοπός του κειμένου είναι να αναδείξει και να στηλιτεύσει τα προβλήματα και τις παθογένειες του Σώματος.
Δεν θα προτείνω βέβαια λύσεις ad hoc (δεν είμαι ειδικός, ούτε έχω την πλήρη εικόνα των πραγμάτων) , αλλά προτάσεις, που ενδεχομένως να κρύβουν αδυναμίες και να χρήζουν βελτίωσης. Ίσως όμως να είναι η βάση για μια καλύτερη Αστυνομία.
Πρώτα απ’όλα, κύριοι κυβερνώντες, μπλε, πράσινοι, κόκκινοι, όσοι πέρασαν και όσοι θα περάσουν, αγαπήστε τον Έλληνα Aστυνομικό. Ξέρω δεν είναι εύκολο. Αγαπήστε τον εμπράκτως, όχι με ευχαριστήριες επιστολές και μηνύματα, όχι με λόγια αλλά με έργα όπως θα έλεγε και ο Απόστολος των εθνών.
Καλώς ή κακώς, ο αστυνομικός πρέπει να απολαμβάνει τον σεβασμό της κοινωνίας. Ξέρω, ξέρω, ο σεβασμός κερδίζεται, δεν επιβάλλεται, και ως ένα σημείο είναι στο χέρι μας να τον κερδίσουμε, όμως δυστυχώς ή ευτυχώς στις δυτικές κοινωνίες , ο σεβασμός πηγάζει και από την οικονομική κατάσταση του καθενός.
O Έλληνας Αστυνομικός σήμερα έχει καταντήσει επαίτης.
Θα μιλήσω με αριθμούς και όχι με αερολογίες.
Νεοεξερχόμενος αστυφύλακας στην Αθήνα, μισθός 1000€ περίπου μαζί με πενθήμερα-νυχτερινά, ενοίκιο στην καλύτερη 350€ (με τις τιμές που έχουν φτάσει), ρεύμα, νερό και κοινόχρηστα, περίπου 100 € (και είμαι επιεικής), μια δόση περίπου στα 130€ , για ένα μικρό αυτοκίνητο δεκαετίας που αγόρασε για να μπορέσει να κινείται στην Αθήνα, συν 70€ για βενζίνες και 30€ τα πάγια έξοδα συν τα τσιγάρα του άμα καπνίζει, μένουν ολόκληρα 300€ να περάσει τον μήνα και εύχεται να μην τύχει κάτι έκτακτο. Τα ίδια συμβαίνει και σε έναν νεοεξερχόμενο της ΣΑΕΑ. Περνώντας τα χρόνια μην νομίζετε ότι τα πράγματα καλυτερεύουν, αμφότεροι και οι δύο μάχονται να ανταπεξέλθουν στις καθημερινές ανάγκες. Θα μου πεις , σε μια χρεοκοπημένη χώρα, με μισθούς της πείνας εκεί έξω καλά είσαι, μην γκρινιάζεις..Ίσως και να συμφωνήσω. Θεωρώ όμως το επάγγελμα μου λειτούργημα και θα τρέξω αμέσως μόλις κληθώ από την πατρίδα (το δείξαμε άλλωστε, όταν με τον υβριδικό πόλεμο που εξαπέλυσε η γείτονας χώρα, εργαλειοποιώντας το μεταναστευτικό στον Έβρο όπου άνδρες τον ΜΑΤ , έκοβαν τις άδειες τους για να τρέξουν στην πρώτη γραμμή να φυλάξουν Θερμοπύλες . Αυτοί οι άνδρες που τόσο έχετε στο περιθώριο, καθώς είναι για σας , ότι ο Θεός για τον άθεο, τον χρειάζεται μόνο όταν αρχίζει να πέφτει το αεροπλάνο). Εκτός από τα ευχαριστώ, χρειαζόμαστε και κάτι έμπρακτο. Γιατί δεν αναγνωρίζετε επιτέλους το επάγγελμα ως επικίνδυνο; Οι αριθμοί μιλάνε, τα στατιστικά αποδεικνύουν.
Πόσους άλλους συναδέλφους θα πρέπει να θρηνήσουμε για να το καταλάβετε;
Δεύτερη παρατήρηση. Θεσπίστηκε καλώς ή κακώς, (νομίζω η ιστορία κλείνει προς το καλώς,) η εισαγωγή στις σχολές της αστυνομίας μέσω πανελλαδικών εξετάσεων.
Γιατί δεν το τηρείτε;;;
Δεν θα μπω στο τρυπάκι, ποιος είναι πιο καλός, ποιος είναι πιο μάχιμος, ποιος έχει περισσότερες γνώσεις, ΟΧΙ.
Δεν είναι αυτή η ουσία. Σαφώς και υπάρχουν άξιοι συνάδελφοι απ’ολες τις πλευρές (Αστυφύλακες, Ειδικοί φρουροί, Συνοριοφύλακες, ΟΠΠΙ.) Η ουσία έγκειται στην ομοιογένεια του Σώματος. Αν θες να λέγεσαι σοβαρό Σώμα, θα πρέπει να καταλήξεις σε έναν μοναδικό τρόπο εισαγωγής, έναν μοναδικό τρόπο εκπαίδευσης και έναν μοναδικό τρόπο εξειδίκευσης.
Αν δεν σας κάνει μπορείτε να τον καταργήσετε και να φτιάξετε έναν άλλο, να είναι για όλους όμως ο ίδιος. Αν και νομίζω, προσωπική μου άποψη, ότι ο χειρότερος τρόπος εισαγωγής είναι οι πανελλαδικές εξετάσεις, αν εξαιρέσεις όλους τους άλλους (όπως είχε πει και ο Τσόρτσιλ για την Δημοκρατία, θέλοντας να δείξει ότι και αυτή έχει τις αδυναμίες της, παρόλ’ αυτά όμως αποτελεί το καλύτερο πολίτευμα). Διαφορετικά διαιρείται το Σώμα, ΔΕΝ το καταλαβαίνετε; Διαχωρίζετε τους συναδέλφους ανάλογα με το πώς εισήχθησαν στην Ελληνική Αστυνομία και στην συνέχεια τους ομαδοποιείτε, δημιουργώντας αντιπαλότητες μεταξύ τους, που μόνο κακό κάνουν στο Σώμα. Η αρχαία Σπάρτη έφτασε να είναι η μεγαλύτερη χερσαία δύναμη της εποχής της λόγω της ομοιογένειας των πολιτών – στρατιωτών της. Χαρακτηριστικά αναφέρεται πως αν είχες γνωρίσει έναν Σπαρτιάτη, ταυτόχρονα γνώριζες και όλη την Σπάρτη. Σε τι εξυπηρετούν λοιπόν αυτοί οι διαχωρισμοί; Πέραν του ψηφοθηρικού τους χαρακτήρα, συγνώμη δεν μπορώ να διαπιστώσω κάτι άλλο.
Έρχομαι τώρα στις Ενώσεις – Σωματεία.
Για να μην παρεξηγηθώ από αυτά που θα γράψω θεωρώ την ύπαρξη των σωματείων εκ των ων ουκ άνευ.
Η υπόσταση και ο σκοπός τους είναι καταρχήν ιερός, αλλά ένα συνδικαλιστικό κίνημα οφείλει να είναι αδέσμευτο και ανεξάρτητο από κόμματα και μικροπαραπαραταξιακές λογικές, έχοντας σταθερά στραμμένο το βλέμμα του προς το σύνολο των προβλημάτων των εργαζομένων. Σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να αποτελεί προέκταση κομματικών μηχανισμών για τα δικαιώματα των εργαζομένων (με τις πλάτες των κομμάτων).
Ο συνδικαλιστής, κύριοι συνδικαλιστές, οφείλει να είναι πολιτικοποιημένος, χωρίς όμως να είναι κομματικοποιημένος. Οι υγιείς φιλοδοξίες είναι θεμιτές, δεν μπορούν όμως οι βλέψεις σας για κάποιο μετέπειτα κρατικό αξίωμα, να υποδαυλίζουν και να χρωματίζουν τη φωνή σας, γιατί τα δικαιώματα των αστυνομικών δεν έχουν χρώμα.
Λείπει από τον συνδικαλισμό η κατάκτηση επιτυχιών τα τελευταίων δέκα έτη, η οποία τείνει να απομακρύνει όλο και περισσότερους συναδέλφους από τους κόλπους των ενώσεων, καθώς και στην απαξίωση του συνδικάτου.
Η μεγαλύτερη επιτυχία της δεκαετίας, ήταν θα μου πείτε το νέο βαθμολόγιο, αλλά επί της ουσίας δεν ξέρω τι ακριβώς άλλαξε στο σύνολο του κατώτερου προσωπικού (εκτός μίας εξαιρέσεως).
Προτείνατε την εφάπαξ χορήγηση ενός βαθμού, έναν χρόνο νωρίτερα σε συναδέλφους που είναι κάτοχοι πανεπιστημιακών τίτλων σπουδών και ούτε αυτό δεν κάνατε πράξη. Ακούω πολλούς να επιχειρηματολογούν: ‘’Τι σχέση έχει με την αστυνομία αν κάποιος έχει τελειώσει ένα πανεπιστήμιο π.χ. ιστορίας και αρχαιολογίας ή θεολογίας ή κάποιο ΤΕΙ ηλεκτρολογίας? Δεν έχουν καμία συνάφεια με το επάγγελμα μας και δεν θα πρέπει να αναγνωριστεί’’
Πλανάστε πλάνην οικτρά θα σας απαντήσω αφού:
- Σε ολόκληρη το δημόσιο ο προπτυχιακός και ο μεταπτυχιακός πανεπιστημιακός τίτλος σπουδών, αναγνωρίζεται, προσφέροντας στους κατόχους τους οικονομικές και ιεραρχικές απολαβές.
- Σας έχουν ενημερώσει πως σε ένα πανεπιστήμιο, πέραν του αντικειμένου σπουδών, προάγεται η κριτική και η δημιουργική σκέψη; Οι μεγαλύτεροι πατέρες της εκκλησίας (Καππαδόκες), δεν ήταν θεολόγοι, είχαν την γνώση διαφόρων επιστημών τις οποίες τις χρησιμοποίησαν ως θεραπαινίδες για να θεολογήσουν.
Κύριοι, ξεπεράστε τα κόμπλεξ μιας άλλης εποχής, η γνώση παντός επιστητού είναι δύναμη. Δώστε κίνητρα στους συναδέλφους να εμπλουτίσουν τις γνώσεις τους και την παιδεία τους.
Τι προτείνω:
α)εφάπαξ βαθμό σε κατόχους ΑΕΙ ή άλλου ισότιμου τίτλου δύο χρόνια νωρίτερα και ένα χρόνο νωρίτερα σε κατόχους ΤΕΙ.
β)αύξηση μισθού κατά 50€ σε κατόχους μεταπτυχιακών.
Με έκπληξη παρατηρώ να θλίβεται το συνδικαλιστικό κίνημα για το μικρό αριθμό μεταθέσεων στην επαρχία, με αποτέλεσμα αστυνομικοί να είναι εγκλωβισμένοι στην Αθήνα, και να περιμένουν έως και δεκαετίες μία μετάθεση στον τόπο συμφερόντων τους, ενώ δίπλα τους βλέπουν συναδέλφους να μετατίθεντο από το παράθυρο ( γονική επιμέλεια, άοπλοι, εικονικοί γάμοι). Ψάξτε λίγο την γενεσιουργός αιτία για αυτό το φαινόμενο.
Μήπως σιωπούσαμε όταν θα έπρεπε να φωνάξουμε, όταν οι οργανικές στις επαρχίες καλύπτονταν από Σ.Φ, οι οποίοι εντάχθηκαν καλώς ή κακώς στην Ελληνική Αστυνομία και τις κάλυψαν, παραμένοντας στους τόπους τους;
Κύριοι, η αστυνομία αλλάζει, το παλιό πρέπει να φύγει και να αντικατασταθεί με το νέο, που θα έχει αυτό το όραμα που πλέον σας λείπει. Μην είμαστε αχάριστοι, πετύχατε αρκετά, θα μπορούσατε και καλύτερα, αλλά θα μπορούσατε και πολύ χειρότερα.
Ήρθε η ώρα να βάλετε στο προσκήνιο νέους. Δεν υπάρχουν; Υπάρχουν, κάπου εκεί κρυμμένοι θα είναι και περιμένουν την ευκαιρία, και αν ακόμα επιμένετε ότι δεν υπάρχουν θα τους γεννήσουμε. Αν τα αισθήματα σας είναι να βοηθήσετε το συνδικαλιστικό κίνημα, στηρίξτε τους στους ώμους σας για να μπορέσουν να δουν μακριά.
Τελευταία άφησα την φυσική ηγεσία. Κύριοι, σε εσάς στις υψηλές θέσεις στην ιεραρχία, που βράζετε στο ίδιο καζάνι με τους από κάτω, τιμήστε τα γαλόνια και τις κλάρες σας, μην είστε τα πειθήνια όργανα της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας. Είστε Έλληνες Αξιωματικοί, τιμήστε το. Πείτε μερικά όχι, απαιτείστε κάποια πράγματα, κερδίστε τον σεβασμό. Εσείς έχετε την γνώση και την πλήρη εικόνα της αστυνόμευσης, όχι ο εκάστοτε υπουργός. Ζητήστε και θα σας δοθεί, ψάξτε και θα βρείτε, χτυπήστε την πόρτα και θα ανοίξει, και κάποια στιγμή χτυπήστε επιτέλους μια φορά το χέρι στο τραπέζι, όχι για τρομάξετε τους υφιστάμενους σας, αλλά για να σας καταλάβουν οι προϊστάμενοι σας.
Τέλος και δεν το έκανα διόλου τυχαία άφησα ημάς.
Διότι κύριοι, το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης το φέρουμε στις πλάτες μας. Ναι, ναι, εμείς, διότι κοιτάξαμε την πάρτη μας. Κοιτάξαμε την βόλεψη μας, κοιτάξαμε το ατομικό μας συμφέρον και όχι το συλλογικό. Μας έφαγε το ‘’δε βαριέσαι’’ και το ‘’φας, πιεις, αστυφύλακας θα βγεις’’. Αυτά ζητήσαμε από την πολιτική ηγεσία, αυτά ζητήσαμε από την φυσική ηγεσία, αυτά ζητήσαμε και από το συνδικαλιστικό κίνημα. Μπήκαμε στο Σώμα, θέλοντας να αλλάξουμε τις παθογένειες του και καταλήξαμε να αλλάζουμε κανάλια στην τηλεόραση αραχτοί στον καναπέ μας. Και αν δεν πετυχαίναμε να βολευτούμε εμείς, τότε κοιτούσαμε να ψοφήσει η κατσίκα του συναδέλφου.
Μπορεί να είναι όλα αυτά που ανέφερα ανοησίες ή χωρίς ουσία για εσάς, εγώ όμως προσπάθησα να μεταφέρω την δικιά μου οπτική γωνία των πραγμάτων, χωρίς ίχνος οίησης.
Εν κατακλείδι για να προλάβω αυτούς που σκωπτικά θα τρέξουν να πουν ‘’καλά τα λες ρε μεγάλε, γιατί δεν γίνεσαι εσύ, υπουργός, αρχηγός, συνδικαλιστής, να μας σώσεις’’, αφενός μεν, θα απαντήσω πως δεν έχω τις γνώσεις για να τα καταφέρω, και αφετέρου δε, χωρίς ίχνος θυμηδίας θα πω... μην νομίζετε πως θα ήμουν καλύτερος εγώ.
Αρχ/κας