Άρθρο ποιήματος του μαθητή της Α Λυκείου Ιδιωτικού Εκπαιδευτηρίου ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ Βολου ΒΑΓΕΝΑ Κωνσταντίνου, ΥΙΟΥ του Ανθ/μου Βαγενά Αθανασίου και της Κατερίνα Καρανάσιου.
Με αφορμή τη συμπλήρωση ενός έτους από το δυστύχημα, αποτύπωσε τις σκέψεις του με τη μορφή ποιήματος
Διαβάστε επίσης
«Μια μέρα θα γίνουν όπως όλα και πριν, οι ματιές που θα μείνουν θα μετράνε τα πλην». Οι παραπάνω στίχοι ενός ποιήματος μαθητή, αποτυπώνουν το κοινό αίσθημα γύρω από τη σιδηροδρομική τραγωδία των Τεμπών, το αίσθημα που έναν χρόνο μετά δεν έχει ξεθωριάσει και συγκεντρώνει την οργή του λαού.
Ρεπορτάζ: ΙΩΑΝΝΑ ΜΠΟΥΡΟΠΟΥΛΟΥ
Το δυστύχημα των Τεμπών, στο οποίο έχασαν τη ζωή τους 57 άνθρωποι, αποτελεί μία από τις μελανότερες στιγμές των τελευταίων ετών. Πολυπληθείς πορείες, καταλήψεις, τραγούδια στη μνήμη των θυμάτων και κάθε είδους εκδηλώσεις, έγιναν με σκοπό να εκφραστεί η θλίψη, αλλά και η οργή των Ελλήνων.
Ο Κωνσταντίνος Βαγενάς είναι μαθητής της Α’ Λυκείου στο Ιδιωτικό Εκπαιδευτήριο «Προμηθέας» στον Βόλο. Ο 16χρονος μαθητής με αφορμή τη συμπλήρωση ενός έτους από το συγκλονιστικό δυστύχημα αποφάσισε να εκφράσει τις σκέψεις του, τα συναισθήματά του και τους προβληματισμούς του μέσα από ένα ποίημα.
«Δεν είναι το πρώτο ποίημα που γράφω, αλλά είναι το πρώτο που γράφω με αφορμή ένα συγκεκριμένο περιστατικό της επικαιρότητας» λέει στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ ο νεαρός μαθητής και συμπληρώνει «ήθελα να γράψω ένα ποίημα για τους 57 ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους. Δεν ήταν κάτι προγραμματισμένο, το σκέφτηκα γιατί τις προηγούμενες μέρες συμπληρώθηκε ένας χρόνος και μου ήρθε απλά η έμπνευση».
«Το ποίημα ξεκίνησα να το γράφω πριν δύο εβδομάδες, οπότε και συμπληρώθηκε και ο ένας χρόνος από το δυστύχημα των Τεμπών. Είχα μεγάλη έμπνευση, η οποία πήγαζε και από τα γεγονότα που διαδραματίζονταν σε όλη την Ελλάδα. Η μόνη μου σκέψη ήταν να γράψω το ποίημα για να τιμήσω τους ανθρώπους που έφυγαν» αναφέρει ο νεαρός προσθέτοντας ότι του πήρε μόλις τρεις ημέρες για να το ολοκληρώσει.
Στους γονείς του και τους φίλους του δεν είχε πει τίποτα. Περίμενε πρώτα να το ολοκληρώσει και μετά να το παρουσιάσει. «Δεν είχαμε καταλάβει ότι έγραφε κάποιο ποίημα. Ηρθε μία μέρα και μας είπε ότι έγραψε ένα ποίημα για τα Τέμπη» αναφέρει η μητέρα του, Κατερίνα Καρανάσιου.
Ο 16χρονος Κωνσταντίνος, όταν σημειώθηκε το δυστύχημα ήταν ακόμη στο γυμνάσιο. Ξαφνικά, βρέθηκε να ενημερώνεται για ένα πολύνεκρο δυστύχημα, με θύματα νεαρά άτομα λίγα, μόλις, χρόνια μεγαλύτερα από τον ίδιο. Για τον ίδιο ήταν όλα θολά. Κατάλαβα ότι χάθηκαν 57 άτομα, τα οποία ανέμελα ήταν σε αυτό το τρένο και ήταν η τελευταία τους φορά. Δεν μπορούσα να καταλάβω το μέγεθος του τι είχε συμβεί».
Στο ποίημα του ο Κωνσταντίνος περιγράφει το δυστύχημα από τη στιγμή που συνέβη μέχρι και το σήμερα, έναν χρόνο μετά. Στις στροφές του ποιήματός του αναφέρεται στην «ώρα μηδέν», στην κοινή πορεία των τρένων, τη θλίψη των γονέων, αλλά και την επόμενη ημέρα.
«Όταν έγραφα το ποίημα ένιωθα, κυρίως, λύπη για όλους τους ανθρώπους, εκείνους που σκοτώθηκαν, εκείνους που τραυματίστηκαν και εκείνους που έμειναν να… βλέπουν. Προσπάθησα να χρησιμοποιήσω πολύ ζωντανές λέξεις και να το εμπλουτίσω με γλαφυρότητα, ώστε να περιγράψω όσο καλύτερα γίνεται τη σημασία του δυστυχήματος» εξηγεί ο Κωνσταντίνος Βαγενάς.
«Δεν έχω μπει σε τρένο, αλλά ίσως να έμπαινα. Ισως και να μπω. Δεν το σκέφτηκα ποτέ τι θα συνέβαινε αν ήμουν εγώ σε αυτό το τρένο και δεν θέλω να το σκέφτομαι» λέει.
Ο ίδιος αντιλαμβάνεται την οργή και την θλίψη που επικρατεί στην κοινωνία, ενώ θεωρεί ότι το συγκεκριμένο δυστύχημα δεν θα ξεχαστεί. «Σίγουρα δεν έχει ξεθωριάσει. Πέθανε τόσος κόσμος, δεν θα ξεχαστεί, θα φροντίσει, δηλαδή, ο κόσμος να μην ξεχαστεί. Επίσης, είναι ακόμη τόσοι άνθρωποι που τραυματίστηκαν σοβαρά, που έμειναν ανάπηροι, που βιώνουν ξανά και ξανά στο μυαλό τους τη στιγμή της σύγκρουσης» τονίζει.
Η ενασχόληση με την ποίηση
Στο πλευρό του έχει πάντοτε τους γονείς του και τους καθηγητές του που τον στηρίζουν. Δεν είναι άλλωστε η πρώτη ποιητική προσπάθεια που κάνει. Ο Κωνσταντίνος έγραψε το πρώτο του ποίημα στην ηλικία των 13, όταν ήταν στην πρώτη γυμνασίου.
Το ποίημα ήταν μία αναφορά στη ζωή του Σπύρου Λούη και έφερε τον τίτλο «Η Αγωνία της Νίκης». Το συγκεκριμένο ποίημα, κατόπιν καθοδήγησης από τη φιλόλογό του Θεοφανία Κωστούλα, εστάλη σε διαγωνισμό ποίησης.
Ακολούθησαν ακόμη δύο ποιήματα με τίτλο «Τα όνειρα» και «Το ταξίδι» για να φτάσει στο τελευταίο του δημιούργημα με τίτλο «Των Τεμπών τα τρένα».
«Οι καθηγητές μου είναι ενήμεροι για την προσπάθειά που έκανα να γράψω το ποίημα για τα Τέμπη. Τους άρεσε πολύ και το θεώρησαν πολύ συγκινητικό» επισημαίνει. Ο νεαρός ποιητής έχει μάθει μόνος του τις τεχνικές ποίησης, καθώς είναι κάτι που του αρέσει. Αν και δεν έχει κατασταλάξει σχετικά με το επαγγελματικό του μέλλον, η ποίηση θα είναι πάντοτε το χόμπι του. «Μου αρέσει η ποίηση. Γράφω στον ελεύθερο χρόνο μου, όταν έχω έμπνευση και, κυρίως, όταν νιώσω κάτι».
Των Τεμπών τα τρένα
Πυκνό και βαθύ σκοτάδι,
εντεκάτη βραδινή,
του σκότους το παραγάδι,
υγρασία πυκνή.
Δυο φώτα σπαρμένα
στον ίδιο ντορό,
οδηγοί του θανάτου
κομμένοι στα δυο.
Τα τρένα φιλιώνουν
με μια αγκαλιά,
σκορπάνε ψυχούλες
και νιάτα με μια.
Ο Χάρος ψαρεύει
ανοιχτά των Τεμπών
και θλίψη γεμίζει,
τις ζωές των γονιών.
Μια μέρα θα γίνουν
όπως όλα και πριν,
οι ματιές που θα μείνουν
θα μετράνε τα πλην.
Στ’ ουρανού τα λιβάδια
θα τρέχουν μαζί,
όταν θα’ ρθει η ώρα
κλειστό μαγαζί.