δαγκωμα απο σκύλο

Όπως το αναφέρεις, παράβαση των άρθρων 314, 315 του Π.Κ., ήτοι σωματική βλάβη από αμέλεια παρ' υπόχρεω, στην οποία ο υπαίτιος είναι υπόχρεος σε ιδιαίτερη επιμέλεια ή προσοχή, σε συνδ. με Ν.4039/2012. Η ιδιαίτερη επιμέλεια ή προσοχή προκύπτει από τις σχετικές διατάξεις του Ν.4039/2012 και η ποινική δίωξη ασκείται πάντοτε αυτεπαγγέλτως.

Γεια σε ολους και χρονια πολλα θα ηθέλα να σας πω ότι τον περασμενο οκτωβριο πηγα για το σεμηναριο αρχιφυλάκων στην Βεροια και οι περισσοτεροι συνάδελφοι ελεγαν ότι ο νομος για το δαγκωμα σκυλου αλλαξε και πλεον διώκεται κατ'εγκληση και το αντιμετωπιζουμαι ως απλες σωματικες βλάβες...
ΜΗΠΩΣ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΥΠΕΥΘΥΝΑ ΚΑΠΟΙΟΣ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙ?

Άρθρο 315. Έγκληση. 1. Στις περιπτώσεις των άρθρων 308 και 314 η ποινική δίωξη ασκείται μόνο ύστερα από έγκληση. Δεν απαιτείται έγκληση αν ο υπαίτιος της πράξης του άρθρου 314 ήταν υπόχρεος λόγω της υπηρεσίας του ή του επαγγέλματός του να καταβάλει ιδιαίτερη επιμέλεια ή προσοχή

Υπάρχει παλαιότερη συζήτηση σχετικά με το θέμα: http://www.policenet.gr/portal/eforum/forum-astynomikos-astynomia/2660…

<p><span style="font-family: Verdana; font-size: small; background-color: rgb(239, 247, 255);">Απόφαση&nbsp;</span><b style="font-family: Verdana; font-size: small; background-color: rgb(239, 247, 255);">605 / 2014</b><span style="font-family: Verdana; font-size: small; background-color: rgb(239, 247, 255);">&nbsp;&nbsp;&nbsp; (Ζ, ΠΟΙΝΙΚΕΣ)</span></p>
<p align="justify" style="font-family: Verdana; font-size: small; background-color: rgb(239, 247, 255); line-height: 20.8px;">Αριθμός 605/2014&nbsp;<br>
<br>
ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ<br>
<br>
Ζ' ΠΟΙΝΙΚΟ ΤΜΗΜΑ&nbsp;<br>
<br>
Συγκροτήθηκε από τους Δικαστές: Σπυρίδωνα Μιτσιάλη, Αντιπρόεδρο του Αρείου Πάγου, Ιωάννη Γιαννακόπουλο - Εισηγητή, Ειρήνη Κιουρκτσόγλου-Πετρουλάκη, Βασίλειο Καπελούζο και Πάνο Πετρόπουλο, Αρεοπαγίτες.<br>
<br>
Συνήλθε σε δημόσια συνεδρίαση στο Κατάστημά του στις 2 Απριλίου 2014, με την παρουσία του Αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου Γεωργίου Παντελή (γιατί κωλύεται η Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου) και του Γραμματέως Χρήστου Πήτα, για να δικάσει την αίτηση της αναιρεσείουσας- κατηγορουμένης Ε. Χ. του Γ., κατοίκου ..., που παραστάθηκε με τον πληρεξούσιο δικηγόρο της Παναγιώτη Αραποστάθη, για αναίρεση της υπ' αριθμ. 16594/2013 αποφάσεως του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Αθηνών. Με πολιτικώς ενάγουσα την Φ. Ι. του Τ., κάτοικο ..., που παραστάθηκε με τον πληρεξούσιο δικηγόρο της Χαράλαμπο Σαμαρά.<br>
<br>
Το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών, με την ως άνω απόφασή του διέταξε όσα λεπτομερώς αναφέρονται σ' αυτή, και η αναιρεσείουσα-κατηγορουμένη ζητεί την αναίρεση αυτής, για τους λόγους που αναφέρονται στην από 3 Ιουνίου 2013 αίτησή της, η οποία καταχωρίστηκε στο οικείο πινάκιο με τον αριθμό 755/2013.<br>
Αφού άκουσε&nbsp;<br>
Τους πληρεξούσιους δικηγόρους των διαδίκων, που ζήτησαν όσα αναφέρονται στα σχετικά πρακτικά και τον Αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου, που πρότεινε να απορριφθεί η προκείμενη αίτηση αναίρεσης.<br>
<br>
ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ<br>
Κατά το άρθρο 314 παρ.1 εδ. α' του ΠΚ, "όποιος από αμέλεια προκαλεί σωματική κάκωση ή βλάβη της υγείας άλλου τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι τριών ετών". Από το συνδυασμό της διατάξεως αυτής με εκείνη του άρθρου 28 του ΠΚ, κατά την οποία από αμέλεια πράττει όποιος, από έλλειψη της προσοχής, την οποία όφειλε κατά τις περιστάσεις και μπορούσε να καταβάλει, είτε δεν προέβλεψε το αξιόποινο αποτέλεσμα, που προκάλεσε η πράξη του, είτε το προέβλεψε ως δυνατό, πίστεψε όμως ότι δεν θα επερχόταν, προκύπτει ότι, για τη θεμελίωση του αδικήματος της σωματικής βλάβης από αμέλεια, απαιτείται να διαπιστωθεί αφενός ότι ο δράστης δεν κατέβαλε την απαιτούμενη, κατά αντικειμενική κρίση, προσοχή, την οποία οφείλει να καταβάλει κάθε μετρίως συνετός και ευσυνείδητος άνθρωπος, κάτω από τις ίδιες πραγματικές περιστάσεις, με βάση τους νομικούς κανόνες, τις συνήθειες που επικρατούν στις συναλλαγές και την κοινή, κατά τη συνηθισμένη πορεία των πραγμάτων πείρα και λογική, και αφετέρου ότι είχε τη δυνατότητα να προβλέψει και αποφύγει το αξιόποινο αποτέλεσμα της σωματικής βλάβης, το οποίο πρέπει να τελεί σε αντικειμενικό αιτιώδη σύνδεσμο με την πράξη ή την παράλειψη. Η παράλειψη, ως έννοια, ενυπάρχει σε κάθε είδος αμέλειας, αφού το ένα σκέλος της ευθύνης συνίσταται στην μη καταβολή της προσοχής, δηλαδή σε παράλειψη. Όταν, όμως, η αμέλεια δεν συνίσταται σε ορισμένη παράλειψη, αλλά σε σύνολο συμπεριφοράς που προηγήθηκε του αποτελέσματος, τότε για τη θεμελίωση της σωματικής βλάβης, ως εγκλήματος που τελείται με παράλειψη, απαιτείται η συνδρομή και των όρων του άρθρου 15 του ΠΚ. Από την τελευταία αυτή διάταξη συνάγεται ότι αναγκαία προϋπόθεση της εφαρμογής της είναι η ύπαρξη ιδιαίτερης (δηλαδή ειδικής και όχι γενικής) υποχρεώσεως του υπαιτίου προς ενέργεια, που τείνει στην παρεμπόδιση του αποτελέσματος, για την επέλευση του οποίου ο νόμος απειλεί ορισμένη ποινή. Η υποχρέωση αυτή μπορεί να πηγάζει από ρητή διάταξη νόμου ή από σύμπλεγμα νομικών καθηκόντων, που συνδέονται με ορισμένη έννομη σχέση του υπόχρεου, ή από σύμβαση ή από ορισμένη προηγούμενη συμπεριφορά του υπαιτίου, από την οποία δημιουργήθηκε ο κίνδυνος επελεύσεως του εγκληματικού αποτελέσματος. Σ' αυτή την περίπτωση, πρέπει στην αιτιολογία της αποφάσεως να αναφέρεται και η συνδρομή αυτής της υποχρεώσεως και, αν πηγάζει από επιτακτικό κανόνα δικαίου, να προσδιορίζεται και ο κανόνας αυτός. Εξάλλου, η καταδικαστική απόφαση έχει την απαιτούμενη από τα άρθρα 93 παρ. 3 του Συντάγματος και 139 του ΚΠοινΔ ειδική και εμπεριστατωμένη αιτιολογία, η έλλειψη της οποίας ιδρύει λόγο αναιρέσεώς της από το άρθρο 510 παρ. 1 στοιχ. Δ' του ΚΠοινΔ, όταν αναφέρονται σ' αυτή, με σαφήνεια, πληρότητα και χωρίς αντιφάσεις, τα πραγματικά περιστατικά που προέκυψαν από την αποδεικτική διαδικασία, στα οποία στηρίχθηκε η κρίση του δικαστηρίου για τη συνδρομή των αντικειμενικών και υποκειμενικών στοιχείων του εγκλήματος, οι αποδείξεις που τα θεμελιώνουν και οι νομικές σκέψεις υπαγωγής των περιστατικών αυτών στην εφαρμοσθείσα ουσιαστική ποινική διάταξη. Για την ύπαρξη τέτοιας αιτιολογίας είναι παραδεκτή η αλληλοσυμπλήρωση του αιτιολογικού με το διατακτικό της αποφάσεως, τα οποία αποτελούν ενιαίο σύνολο.<br>
Στην προκειμένη περίπτωση, όπως προκύπτει από την προσβαλλόμενη 16594/2013 απόφασή του, το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών, που δίκασε σε δεύτερο βαθμό, κήρυξε ένοχη την αναιρεσείουσα σωματικής βλάβης από αμέλεια από υπόχρεο κατά συρροή σε βάρος των Β. Π. και Φ. Ι. και την καταδίκασε σε συνολική ποινή φυλακίσεως δώδεκα (12) μηνών, ανασταλείσα. Στο σκεπτικό της προσβαλλόμενης αποφάσεως, το δικάσαν Τριμελές Πλημμελειοδικείο, μετά από εκτίμηση και αξιολόγηση όλων των μνημονευομένων, κατά το είδος τους, αποδεικτικών μέσων, δέχθηκε, ανελέγκτως, κατά λέξη, τα εξής: "... προέκυψε και το Δικαστήριο πείστηκε ότι η κατηγορουμένη έχει τελέσει την πράξη που της αποδίδει το κατηγορητήριο και πρέπει να κηρυχθεί ένοχη. Ειδικότερα αποδείχθηκε ότι η κατηγορουμένη είναι ιδιοκτήτρια οικίας με αύλειο χώρο στο Πόρτο Ράφτη, όπου διατηρεί ένα σκύλο ράτσας Λαμπραντόρ. Την 1.3.2007 η κατηγορουμένη επισκέφθηκε την άνω οικία της, την οποία χρησιμοποιεί ως εξοχικό, πλην όμως κατά την αποχώρησή της από αυτήν δεν έλαβε τα κατάλληλα μέτρα ώστε να μην είναι δυνατόν ο άνω σκύλος να επιτεθεί σε ανθρώπους, που διέρχονταν έξω από την οικία της, δεν φρόντισε να δέσει σωστά αυτόν (σκύλο) εντός της αυλής, δεν του τοποθέτησε φίμωτρο και δεν μερίμνησε να κλείσει τα κενά μεταξύ των καγκέλων της περίφραξης της αυλής, έτσι ώστε να μην είναι δυνατόν να έχει πρόσβαση τούτος προς τους ανθρώπους, που διέρχονταν πλησίον της περίφραξης της αυλής της οικίας της. Έτσι όταν ο ανήλικος Β. Π., ηλικίας 3 ετών, ο οποίος διαμένει σε όμορη με της κατηγορούμενης οικία, καθώς έπαιζε με άλλα παιδιά σε δρόμο έμπροσθεν της οικίας της κατηγορουμένης, πέρασε πλησίον της περίφραξης, ο ανωτέρω σκύλος του επιτέθηκε μέσα από τα κάγκελα της αυλής, τον δάγκωσε και τον τράβηξε μέσα στην αυλή από τα διάκενα που υπήρχαν στην περίφραξη και συνέχισε να τον δαγκώνει. Όταν η μητέρα του ανηλίκου έσπευσε να βοηθήσει το ανήλικο τέκνο της και εισήλθε μέσα στην αυλή, ο σκύλος επιτέθηκε και σ` αυτήν και τη δάγκωσε σε διάφορα σημεία του σώματός της. Ειδικότερα από τα δήγματα του σκύλου η μητέρα του ανηλίκου Φ. Ι. υπέστη κάταγμα ονυχοφόρου φάλαγγος του παράμεσου δακτύλου της δεξιάς άκρας χειρός, ελλείμματα δέρματος κατά τη δεξιά γαστροκνημία και κατά το έσω και έξω σφυρό του αριστερού ποδιού, ενώ ο ανήλικος Β. Π. υπέστη κακώσεις στη δεξιά μασχαλιαία χώρα, στην οπίσθια επιφάνεια του δεξιού ημιθωρακίου, στη δεξιά γλουτιαία χώρα, στο δεξιό κάτω άκρο και στη ραχιαία και πελματιαία επιφάνεια μεταξύ του 4ου και 5ου δακτύλου του δεξιού άκρου ποδός. Ο ισχυρισμός της κατηγορουμένης ότι τα κάγκελα ήταν προσφάτως φτιαγμένα και δεν είχαν κενά δεν κρίνεται βάσιμος και πρέπει ν` απορριφθεί, διότι στην περίπτωση αυτή δεν θα χωρούσε ο ανήλικος να περάσει μέσα από τα κάγκελα, όπως τον τράβηξε ο σκύλος, ενώ απορριπτέος τυγχάνει και ο ισχυρισμός ότι η μητέρα του ανηλίκου εισήλθε μόνη της στην αυλή και δεν ευθύνεται η ίδια (κατηγορουμένη), αφού η Φ. Ι. προέβη στην άνω ενέργεια για να αποσπάσει το τέκνο της από το σκύλο. Κατόπιν τούτων πρέπει η κατηγορουμένη να κηρυχθεί ένοχη, κατά τα αναφερόμενα στο διατακτικό". Στο δε διατακτικό, το οποίο, όπως αναφέρθηκε, αποτελεί με το σκεπτικό ενιαίο σύνολο, αναγράφεται και ότι "η κατηγορουμένη, ενώ ήταν υπόχρεη ως κάτοχος σκύλου να καταβάλει ιδιαίτερη επιμέλεια και προσοχή, από αμέλεια, ... δεν προέβλεψε το αξιόποινο αποτέλεσμα ...".<br>
Με αυτά που δέχθηκε, το Δικαστήριο της ουσίας διέλαβε στην προσβαλλόμενη απόφασή του την απαιτούμενη από τις ανωτέρω διατάξεις του Συντάγματος και του ΚΠοινΔ ειδική και εμπεριστατωμένη αιτιολογία, αφού εκθέτει σ' αυτή, με σαφήνεια, πληρότητα και χωρίς αντιφάσεις ή λογικά κενά, τα πραγματικά περιστατικά, τα οποία αποδείχθηκαν από την ακροαματική διαδικασία και συγκροτούν την αντικειμενική και υποκειμενική υπόσταση του άνω εγκλήματος της σωματικής βλάβης από αμέλεια για το οποίο καταδικάσθηκε η αναιρεσείουσα, τις αποδείξεις από τις οποίες συνήγαγε τα περιστατικά αυτά και τους συλλογισμούς με βάση τους οποίους έκανε την υπαγωγή τους στις ουσιαστικές ποινικές διατάξεις των άρθρων 314 παρ. 1, 28 και 15 του ΠΚ. Η μερικότερη αντίθετη αιτίαση της αναιρεσείουσας είναι αβάσιμη, αφού αιτιολογείται η ιδιαίτερη νομική υποχρέωση αυτής να εποπτεύει το σκύλο της ώστε να μη υπάρχει ο κίνδυνος να προκαλεί αυτός σωματικές βλάβες σε τρίτους, η οποία υποχρέωση πηγάζει, στη συγκεκριμένη περίπτωση, από σύμπλεγμα νομικών καθηκόντων, που συνδέονται με την ιδιότητα της αναιρεσείουσας ως ιδιοκτήτριας του σκύλου. Επομένως, ο, από το άρθρο 510§1 στοιχ. Δ του ΚΠοινΔ, δεύτερος λόγος αναιρέσεως, με τον οποίο πλήττεται η προσβαλλόμενη απόφαση για έλλειψη ειδικής και εμπεριστατωμένης αιτιολογίας, είναι αβάσιμος.<br>
Κατά τις διατάξεις του άρθρου 315 παρ. 1 εδ. α και β του ΠΚ, "στις περιπτώσεις των άρθρων 308 και 314 η ποινική δίωξη ασκείται μόνο ύστερα από έγκληση. Δεν απαιτείται έγκληση αν ο υπαίτιος της πράξης του άρθρου 314 ήταν υπόχρεος λόγω της υπηρεσίας του ή του επαγγέλματός του να καταβάλει ιδιαίτερη επιμέλεια ή προσοχή". Από τις διατάξεις αυτές, σαφώς συνάγεται ότι για την άσκηση ποινικής διώξεως για σωματική βλάβη από αμέλεια, κατά κανόνα απαιτείται η υποβολή κατά του δράστη εγκλήσεως από τον παθόντα. Στην περίπτωση, όμως, κατά την οποία ο δράστης της σωματικής βλάβης ήταν υπόχρεος λόγω της υπηρεσίας του ή του επαγγέλματός του να καταβάλει ιδιαίτερη επιμέλεια ή προσοχή, η δίωξη ασκείται αυτεπαγγέλτως. Στην τελευταία περίπτωση υπάγεται, όπως ήδη έχει αναφερθεί, και ο ιδιοκτήτης σκύλου, ο οποίος, από αμέλειά του, δεν έλαβε τα κατάλληλα μέτρα, ώστε να μη είναι δυνατή η επίθεση του σκύλου, με αποτέλεσμα ο σκύλος να προκαλέσει στον παθόντα σωματική βλάβη. Περαιτέρω, υπέρβαση εξουσίας, η οποία ιδρύει τον από το άρθρο 510 παρ. 1 στοιχ. Η' του ΚΠοινΔ λόγο αναιρέσεως, υπάρχει, κατά την περ. δ, και όταν το δικαστήριο καταδίκασε κάποιον για έγκλημα, για το οποίο δεν υποβλήθηκε η απαιτούμενη έγκληση. Εξάλλου, η ειδική και εμπεριστατωμένη αιτιολογία των αποφάσεων πρέπει να επεκτείνεται και στους αυτοτελείς ισχυρισμούς, εκείνους δηλαδή που προβάλλονται στο δικαστήριο της ουσίας, σύμφωνα με τα άρθρα 170 παρ. 2 και 333 παρ. 2 του ΚΠοινΔ, από τον κατηγορούμενο ή το συνήγορό του και τείνουν στην άρση του άδικου χαρακτήρα της πράξεως ή της ικανότητας για καταλογισμό ή στη μείωση αυτής ή στην εξάλειψη του αξιόποινου της πράξεως ή τη μείωση της ποινής, εφόσον, όμως, αυτοί προβάλλονται κατά τρόπο σαφή και ορισμένο, με όλα δηλαδή τα πραγματικά περιστατικά, τα οποία είναι αναγκαία κατά την οικεία διάταξη για τη θεμελίωσή τους. Διαφορετικά το δικαστήριο της ουσίας δεν υπέχει υποχρέωση να απαντήσει αιτιολογημένα στην απόρριψή τους. Τέτοιος αυτοτελής ισχυρισμός είναι και ο περί μη υποβολής εγκλήσεως, στις περιπτώσεις που απαιτείται η υποβολή της, αφού η αποδοχή του άγει στην κήρυξη της ποινικής διώξεως απαράδεκτης.<br>
Στην προκειμένη περίπτωση, όπως προκύπτει από την επιτρεπτή, για τον έλεγχο του παραδεκτού και της βασιμότητας των λόγων αναιρέσεως, επισκόπηση του φακέλου της δικογραφίας, η αναιρεσείουσα είχε προτείνει, πρωτοδίκως, τον αυτοτελή ισχυρισμό ότι η κατ` αυτής ποινική δίωξη για τη σωματική βλάβη του ανηλίκου Β. Π. είναι απαράδεκτη, γιατί η έγκληση ασκήθηκε μόνο από τη μητέρα του Φ. Ι. και όχι και από τους δύο γονείς του ανηλίκου. Ο ισχυρισμός αυτός απορρίφθηκε με την πρωτόδικη 91810/2011 απόφαση του Μονομελούς Πλημμελειοδικείου Αθηνών, επαναφέρθηκε στο δευτεροβάθμιο Δικαστήριο με λόγο της υπ` αριθ. εκθ. 9846/2011 εφέσεως και προτάθηκε από την αναιρεσείουσα και ενώπιον αυτού. Όμως, δεν ήταν νόμιμος, προεχόντως γιατί, σύμφωνα με τα εκτιθέμενα στη μείζονα σκέψη, το ένδικο έγκλημα διώκεται αυτεπαγγέλτως και δεν απαιτείτο η υποβολή εγκλήσεως. Επομένως, το Δικαστήριο δεν είχε υποχρέωση να απαντήσει. Παρά ταύτα, απήντησε αιτιολογημένα και τον απέρριψε ως νομικά αβάσιμο με την αυτή ως άνω αιτιολογία. Προχωρώντας δε στην έρευνα της ουσίας της υποθέσεως και στην καταδίκη της αναιρεσείουσας - κατηγορουμένης, δεν υπερέβη την εξουσία του. Επομένως, ο, από το άρθρο 510 παρ. 1 στοιχ. Η, Δ και Ε του ΚΠοινΔ, πρώτος λόγος αναιρέσεως, με τον οποίο υποστηρίζονται τα αντίθετα, είναι αβάσιμος. Κατ' ακολουθίαν των ανωτέρω, πρέπει να απορριφθεί στο σύνολό της η κρινόμενη αίτηση και να καταδικασθεί η αναιρεσείουσα στα δικαστικά έξοδα (άρθρο 583 παρ. 1 ΚΠοινΔ), καθώς και στη δικαστική δαπάνη της παραστάσας πολιτικώς ενάγουσας (άρθρα 176 και 183 ΚΠολΔ).&nbsp;<br>
<br>
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ&nbsp;<br>
ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΙ την από 3 Ιουνίου 2013 (με αριθ. πρωτ. 4174/2013) αίτηση της Ε. Χ. του Γ., για αναίρεση της 16594/2013 αποφάσεως του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Αθηνών. Και&nbsp;<br>
ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΕΙ την αναιρεσείουσα στα δικαστικά έξοδα από διακόσια πενήντα (250) ευρώ, καθώς και στη δικαστική δαπάνη της παραστάσας πολιτικώς ενάγουσας Φ. Ι. του Τ. από πεντακόσια (500) ευρώ.<br>
Κρίθηκε και αποφασίσθηκε στην Αθήνα στις 9 Απριλίου 2014.<br>
Δημοσιεύθηκε στην Αθήνα σε δημόσια συνεδρίαση στο ακροατήριό του στις 7 Μαΐου 2014.<br>
Ο ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ Ο ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ&nbsp;</p>