Του Πάκου Δημοσθένη, Προέδρου Ε.ΑΣ.Υ.Α.
Με όσα λαμβάνουν χώρα τις τελευταίες εβδομάδες με αφορμή την απεργία πείνας συγκεκριμένου καταδικασμένου τρομοκράτη, είναι απολύτως προφανές ότι έχει έρθει η ώρα η Ελληνική Αστυνομία ως Οργανισμός να λάβει αποφάσεις για την πλήρη αλλαγή των όσων προβλέπονται κατά την διάρκεια τις εκτέλεσης των καθηκόντων μας, αλλά και να απαιτήσει συγκεκριμένες νομοθετικές παρεμβάσεις. Εξειδικεύοντας τα παραπάνω και αφού όλοι έχουμε γίνει μάρτυρες δεκάδων επιθέσεων εναντίον αστυνομικών στόχων και των προσπαθειών συγκεκριμένων μειοψηφιών ώστε να δημιουργηθεί τεχνητή ένταση, αλλά και υπερβολών από την πλευρά συναδέλφων μας, είναι πιο επίκαιρη από ποτέ η χρόνια απαίτηση της Ένωσής μας για την δημιουργία ενός εκσυγχρονισμένου θεσμικού πλαισίου στα όρια του οποίου θα επιχειρούν οι αστυνομικοί που βρίσκονται στο δρόμο.
Χρειάζεται κατά την γνώμη μου η σαφέστατη περιγραφή του πως ενεργεί ο αστυνομικός (είτε οργανωμένης ομάδας όπως τα ΜΑΤ, είτε μεμονωμένα όπως Τροχαία, Άμεση Δράση, ΔΙ.ΑΣ.), μέχρι που φτάνουν οι ενέργειές του, ποιος είναι ο εξοπλισμός του, μέχρι που είναι τα όρια του πολίτη, είτε ως διαδηλωτή, είτε μεμονωμένα, για να γνωρίζει όλη η κοινωνία τα όριά της. Δεν τίθεται από πλευράς μου θέμα περιστολής δικαιωμάτων των πολιτών, αλλά δεν μπορεί να είναι πλέον ανεκτό από κανέναν μας ο αστυνομικός τον οποίο η Πολιτεία διατάζει να είναι στο δρόμο και να επιλαμβάνεται στα πάντα, να βρίσκεται σε μόνιμη βάση είτε κατηγορούμενος είτε τραυματίας, εξαιτίας του ασαφούς πλαισίου με το οποίο καλείται να κάνει τη δουλειά του.
Ούτε είναι πλέον ανεκτό να μιλάμε για αστυνομία Ευρωπαϊκής Χώρας και ο εξοπλισμός τον οποίο οι αστυνομικοί φέρουν να είναι τριτοκοσμικής. Ο εκσυγχρονισμός του εξοπλισμού βάσει της εγκληματικότητας και των όσων στο δρόμο αντιμετωπίζουμε είναι αδήριτη ανάγκη, εάν οι έχοντες την ευθύνη δεν ασχοληθούν σοβαρά με τα προαναφερόμενα, ως εργαζόμενοι αστυνομικοί θα αντιμετωπίζουμε μονίμως καταστάσεις οι οποίες θα είναι είτε του τύπου «ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε και τι θα σου κάνω», είτε θα έχουμε εικόνες οι οποίες θα βάζουν το Σώμα στο σύνολό του σε τηλεδίκες.
Δεν πιστεύω ότι είναι τόσο δύσκολο να εξοπλιστούν οι στολές όλων μας με κάμερες ούτως ώστε όλα να είναι το φως και να μην μένει καμία σκιά για τις ενέργειές μας, με ταυτόχρονη σαφήνεια του τρόπου που ενεργούμε. Σε ό,τι αφορά τις επιθέσεις εναντίον μας οι οποίες συνήθως προέρχονται από μειοψηφίες που κρατούν δεκαετίες τώρα ένα κράτος σε ομηρία και πολλές φορές νομίζουν ότι έχουν το ακαταδίωκτο, εάν δεν αναβαθμιστούν οι ποινές για τις επιθέσεις εναντίον αστυνομικών εντός και εκτός Υπηρεσίας (καθώς τώρα τελευταία έχουμε και αυτό το φαινόμενο, να καίνε αυτοκίνητα συναδέλφων έξω από τα σπίτια τους), θα είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε περιστατικά όπως η δολοφονική επίθεση στο Α.Τ. Καισαριανής.
Κλείνοντας και με την ελπίδα ότι επιτέλους θα εισακουστούμε σε αυτά που προτείνουμε στις Ηγεσίες (ενιαίος τρόπος πρόσληψης, εκπαίδευσης, θεσμική θωράκιση), θέλω να τονίσω ότι αν η Ελληνική Αστυνομία και οι εργαζόμενοι σε αυτήν δεν αντιμετωπιστούν από το πολιτικό σύστημα βάσει της πραγματικότητας του πολίτη και της εγκληματικότητας που έχουμε να αντιμετωπίσουμε, αλλά βάσει του ιδεολογικού προσήμου ενός εκάστου και συνεχίσουμε να είμαστε πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης, θα ζούμε συνεχώς τα ίδια, τόσο εμείς όσο και ο πολίτης που αποζητά ασφάλεια και ηρεμία.
(Απόσπασμα από την εφημερίδα της Ένωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων Αθηνών «Σύγχρονη Αστυνομία»)