Διανύοντας ακόμη μια περίοδο Πανελληνίων εξετάσεων ή αλλιώς μια περίοδο παθών για μαθητές και γονείς από οικονομικής και ψυχολογικής απόψεως, λίγες εβδομάδες πριν τη συμπλήρωση και κατάθεση μηχανογραφικών δελτίων θα επιχειρήσουμε όχι να ‘’ψαρέψουμε’’ μελλοντικούς Αστυνομικούς, όπως θα ισχυριστούν οι αδαείς, αλλά να δώσουμε μια άλλη διάσταση του καθήκοντος και του λειτουργήματος που επιτελούν οι Έλληνες Αστυνομικοί.
Αναντίρρητα, η επιλογή επαγγέλματος σήμερα βασίζεται ολοκληρωτικά στην αποκατάσταση που παρέχει, στην εργασιακή ασφάλεια που υπόσχεται και σε ένα βέβαιο μέλλον που εξασφαλίζει αδιαφορώντας για το αν μπορεί να προσφέρει ηθική και ψυχική πληρότητα, αισθήματα ικανοποίησης και εξύψωσης του χαρακτήρα και της προσωπικότητας.
Στην σύγχρονη εποχή των ραγδαίων τεχνολογικών μεταβολών, των ταχύτατων ρυθμών ζωής δώσαμε τη θέση των συναισθημάτων στο χρήμα, στα υλικά υπάρχοντα και λησμονήσαμε διαπροσωπικές σχέσεις, ανώτερες αξίες όπως η Πατρίδα, ο Συνάνθρωπος, ο Εθελοντισμός που νοηματοδοτούν την ανθρώπινη ύπαρξη και την εμπνέουν.
Εντρυφήσαμε στο πως θα περνάμε εμείς καλά, χάσαμε όλα όσα συναπαρτίζουν την ανθρώπινη υπόσταση και με πρωτοφανή χαμέρπεια στοχεύσαμε πως θα βγούμε ζωντανοί πατώντας στον αυχένα του δίπλα μας που πάσχιζε να ανταπεξέλθει.
Ακόμα και οι νέοι επιλέγουμε επάγγελμα με μη ορθά και αποδεκτά κριτήρια, όλα αυτά στο βωμό του χρήματος και της καλοπέρασης και σε αυτό η ευθύνη βαραίνει αποκλειστικά εμάς.
Πίσω όμως από τις φανφάρες, την εύκολη ζωή, το γρήγορο κέρδος κρύβονται Αξίες και Ιδανικά που δεν επισκιάζονται, δεν ξεχνιούνται, δεν διαγράφονται.
Μία από αυτές τις ηθικές Αξίες είναι η προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η διασφάλιση μιας αξιοπρεπούς ζωής για τους αναξιοπαθούντες που γνώρισαν μόνο την κακή όψη της κοινωνίας, η ενθάρρυνση και η υποστήριξη όσων αποφάσισαν να αρχίσουν ξανά τη ζωή τους διαγράφοντας το παρελθόν.
Ποια μεγαλύτερη τιμή θα μπορούσε να υπάρξει για τον Άνθρωπο ως οντότητα από το να βρίσκεται δίπλα στον Συνάνθρωπο σε κάθε του δυσκολία, σε κάθε του ανάγκη, σε κάθε στιγμή όπου ο ανθρώπινος πόνος είναι δυσβάστακτο φορτίο;
Ποια μεγαλύτερη ηθική ικανοποίηση θα μπορούσε να υπάρξει από τη στιγμή που εξαρθρώνεται μια κλοπή, μια ληστεία ή ένας φόνος και το θιγόμενο πρόσωπο μπορεί επιτέλους και πάλι να χαμογελά, μπορεί επιτέλους να ξαναμαζέψει τα κομμάτια του και να ελπίζει να ξαναχτίσει το αύριο;
Μόνο τότε το ανθρώπινο μεγαλείο φτάνει στο απόγειο της ακμής του, όταν προστατεύει και υπηρετεί τον Πολίτη χωρίς διακρίσεις, όταν ο Αστυνομικός γνωρίζει πως ο πενιχρός μισθός του θα περικοπεί περισσότερο αλλά παρ’ όλα αυτά πασχίζει, μοχθεί και τελικώς κατορθώνει να ανταπεξέρχεται και να διατίθεται στην υπηρεσία του πέραν του προβλεπόμενου ωραρίου του με μοναδικό σκοπό και μέλημα να είναι εκεί κάθε φορά που το τηλέφωνο θα χτυπάει και μια κραυγή αγωνίας στην απέναντι γραμμή θα περιμένει στωικά την βοήθεια.
Είναι τότε που οι λέξεις είναι τόσο μικρές και κενές νοήματος να περιγράψουν αυτό που διαδραματίζεται κάθε μέρα σε ένα τυπικό Αστυνομικό Τμήμα, εκεί που το έγκλημα είναι πιο δυνατό από οπουδήποτε αλλού, ενώ στον αντίποδα οι άγρυπνοι φρουροί της Αστυνομίας μεριμνούν, ώστε όλοι εμείς οι παροικούντες εν Ιερουσαλήμ, να μπορούμε να απολαμβάνουμε την καθημερινότητα και την ζωή.
Το δέος, το ρίγος και η συγκίνηση που παρέχει η σκούρα μπλε στολή με το εθνόσημο σε συνδυασμό με τον καθημερινό αγώνα μέχρις εσχάτων για σκοπούς ηρωικούς με μηδαμινά μέσα καθιστά το Λειτούργημα του Έλληνα Αστυνομικού ιερή αποστολή και καθήκον απαράβατο.
Ας ευχηθούμε καλή τύχη σε όλους τους Υποψηφίους Φοιτητές και μια λαμπρή σταδιοδρομία στους Υποψηφίους Σπουδαστές της Αστυνομικής Ακαδημίας.
Τζαμαλής Παναγιώτης
Επιτυχών Σχολής Αστυφυλάκων σχολικού έτους 2015-2016
