Οι πιο πολλοί από εμάς έχουμε αναγκαστεί, εν αγνοία μας, να συνεργαστούμε με άτομα με διαταραγμένη ψυχική υγειά με δυσάρεστα τις περισσότερες φορές για εμάς αποτελέσματα. Στην καλύτερη των περιπτώσεων, θα πάμε στα σπίτια μας άπλα νευριασμένοι και στην χειρότερη κατηγορούμενοι και διασυρμένοι στα μέσα κοινωνικής προβολής, αν όχι νεκροί για τις ενέργειες άλλων που δεν μπορούσαμε ούτε να προβλέψουμε ούτε να σταματήσουμε. Προσωπικά, δεν γνωρίζω να υπάρχει καμιά σοβαρή πρόβλεψη / εκπαίδευση για το τι πρέπει να πράξουμε!
Αλήθεια, εν έτει 2020, οι υπεύθυνοι της ΕΛ.ΑΣ. είναι σε θέση να εντοπίσουν το πρόβλημα; Αν ναι, τι ουσιαστικό θα μπορούσαν να κάνουν για να το λύσουν; Είναι ευρέως γνωστό ότι η ψυχολογία είναι μια επιστήμη που εξελίσσεται συνεχώς και αναθεωρεί μεθόδους και πρακτικές. Πόσο κοντά στις εξελίξεις είναι οι δικοί μας επιστήμονες; Έχω ακούσει για κωμικοτραγικά περιστατικά που έχουν συμβεί σε κάποιους που έχουν περάσει από την επιτροπή των ψυχολόγων.
Αναφέρω ορισμένα:
1) Τον στέλνει στον Διοικητή του για να τον τρομάξει επειδή αντιδράει σε παρατυπίες του. Φυσικά, αν δεν συνετιστεί τον ξαναστέλνει άλλες 2-3 φορές. Δηλαδή, έχει μετατραπεί ένα πραγματικά πολυτιμότατο εργαλείο σε μέσο για να εκφοβίζει το προσωπικό του ο κάθε διοικητής;
2)Του έχουν πάρει το όπλο για 15 μέρες και μετά από την αντίδραση του ότι τον έχουν στοχοποιήσει και έχει κάτι προσωπικό μαζί του ο διοικητής, να πάει και αυτός να περάσει επιτροπή μαζί του για να του αποδείξει το αντίθετο. Τελικά στην 2η επιτροπή κρίθηκε κατάλληλος να οπλοφορεί.
3)Άτομο έχει περάσει θετικά την επιτροπή και από περιέργεια πήγε σε εξωτερικό ψυχολόγο γιατί του φάνηκαν παράξενα αυτά που είδε. Όταν τα περιέγραψε στον ψυχολόγο, η απάντηση ήταν οι μέθοδοί που χρησιμοποιεί σήμερα η αστυνομία ίσχυαν πριν από 30 χρόνια!
Πιστεύω ότι όλοι μας ξέρουμε και γνωρίζουμε αρκετά παρόμοια παράδειγμα. Εύκολα μπορείς να καταλάβεις λοιπόν ότι υπάρχει ταμπού και φόβος σχετικά με την επίσκεψη σε ένα υπηρεσιακό ψυχολόγο. Για ορισμένους, η σκέψη ότι υπάρχει η πιθανότητα να περάσουν κάτι στον φάκελο τους είναι αποτρεπτικό και αναγκάζονται για την ανωνυμία να πάνε σε εξωτερικούς γιατρούς πληρώνοντας μεγάλα ποσά από το πενιχρό τους εισόδημα. Φυσικά σε περίπτωση που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα μένουν με το πρόβλημα και το μεταφέρουν στους τριγύρω τους.
Επίσης είναι κοινό μυστικό ότι δεν υπάρχει και η μεγαλύτερη εκτίμηση για τις δυνατότητες των υπηρεσιακών μας γιατρών και για τις υπηρεσίες που είναι διατεθειμένοι να προσφέρουν πέρα των προσωπικών τους ιατρείων (δεν αναφέρομαι μόνο για τους ψυχολόγους και φυσικά υπάρχουν και εξαιρέσεις). Πόσο τελικά είναι δυνατόν να αντέξει ο καθένας μας, αν αναγκαστεί να εργαστεί καθημερινά με έναν ψυχικά διαταραγμένο άνθρωπο;
Πως θα πρέπει να αντιμετωπίζουν αυτούς που έχουν ακραία παραβατική συμπεριφορά, τι μέτρα πρέπει να ληφθούν για να προστατέψουν όλους τους υπόλοιπους. Προφανώς, θα πρέπει η αντιμετώπιση που θα εφαρμοστεί να είναι η σωστή και όχι όταν καταλάβουν ότι κάποιος έχει πρόβλημα να τον στείλουν σε άλλες υπηρεσίες, πολλές φορές και κάθε 3-6 μήνες για να μην έχουν την ευθύνη και όπου ΄΄σκάσει τελικά η βόμβα΄΄. Έτσι το πρόβλημα συνεχίζεται και ο κίνδυνος είναι υπαρκτός για όλους μας.
Δεν πιστεύω να υπάρχει κανένας μας που να θεωρεί ανεκτή την υπάρχουσα κατάσταση. Το όλο θέμα είναι αρκετά επικίνδυνο και πάντα θα βλέπουμε μόνο την κορυφή του παγόβουνου. Ωστόσο, πρέπει να αντιμετωπιστεί με αποδεδειγμένα αποδοτικές ενέργειες και όχι με πειράματα για να έχουμε την όσο δυνατόν μεγαλύτερη λύση του προβλήματος. Το όλο ζήτημα μας αφορά όλους και είναι υπεράνω βαθμών και ετών υπηρεσίας. Δεν πρέπει να επικεντρωθούμε μόνο στο τι είναι σωστό να γίνει με αυτούς που παρουσιάζουν προβλήματα αλλά και τι θα πρέπει να αλλάξει να για να μην αποκτήσουν και οι υπόλοιποι.
Η πολιτεία πρέπει να κατανοήσει ότι ο κάθε αστυνομικός είναι τόσο για την ίδια όσο και για τους πολίτες, μια πολύτιμη μονάδα που για να φτάσει σε ένα ανεκτά αποδοτικό επίπεδο, της έχει στοιχήσει πολύ ακριβά! Γι αυτό λοιπόν, οφείλει να κάνει τις σωστές ενέργειες για την προστασία του κάθε αστυνομικού. Η εμπειρία που έχει αποκτήσει ένας αστυνομικός μετά από 10 και 15 χρόνια υπηρεσίας δεν μπορεί να αποτιμηθεί με οικονομικά μεγέθη.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα της Ένωσης Αθηνών "Σύγχρονη Αστυνομία" που μόλις εκδόθηκε σε ηλεκτρονική μορφή.
Διαβάστε ολόκληρο το νέο τεύχος ΕΔΩ